سرویس فرهنگی جوان آنلاین:در روز ششم جشنواره ۳ فیلم «دیدن این فیلم جرم نیست»، «۲۳ نفر» و «پالتو شترذی» در سالن رسانه اکران شد.در ذیل نگاهی کوتاه به این ۳ فیلم داشته‌ایم.
۲۳ نفر (مهدی جعفری)آن‌ها که گفتند نه
«بیست و سه نفر» فیلم قابل قبول و بی ادعایی است. فیلم ساز بدون ادا و اطوار داستانش را صادقانه و رو راست روایت می‌کند. انتخاب موضوع و سوژه امتیاز بزرگ فیلم است و فیلمساز با تلفیق دو داستان از کتاب‌های «ملاصالح» و «آن بیست و سه نفر» موفق شد یک روایت گرم و دلنشین را پیش روی مخاطب بگذارد. البته بیشتر وزن و تمرکز فیلم بر روی زندگی «ملاصالح» است و او تا حدود زیادی قهرمان فیلم معرفی می‌شود. فیلم در کارگردانی و اجرا یک دست و با ریتم است. فیلم لحظاتی مخاطب را می‌خنداند و لحظاتی بعد با اندوه و غم یقه اش را می‌گیرد که البته بدون نقص نیست. با اینکه فیلم ساز در فضاسازی‌ها و بازی گرفتن از نابازیگران موفق بوده، ولی وجود فضای‌های بسته زیاد و همچنین نداشتن اوج و فراز دراماتیک باعث شده لحظاتی از فیلم مخاطب از اثر فاصله بگیرد.
سکانس کلیدی و حیاتی دیدار ۲۳ نفر با «صدام حسین» که نقطه عطف فیلم است باید بازسازی میشد تا فیلم جاندارتر و سینمایی‌تر میشد. استفاده از تصاویر آرشیوی نشان می‌دهد فیلم ساز در اجرا هنوز اعتماد به نفس لازم را ندارد. به دلیل نداشتن بازیگر شناخته شده و چندین دلیل دیگر فیلم در گیشه موفقیت زیادی به دست نخواهد آورد و بیشتر به در پخش در تلویزیون خواهد خورد. موسیقی متن فیلم کار آریا عظیمی‌نژاد است و توانسته به خوبی فضاسازی و احساس را در کل فیلم جاری کند.
دیدن این فیلم جرم است (رضا زهتابچیان)
خودزنی!
شاید بتوان گفت: پر حرف و حدیث‌ترین فیلم جشنواره تا به امروز بوده است. فیلم موافقان و مخالفین زیادی دارد تاحدی که خیلی‌ها معتقدند فیلم هیچ وقت راهی به اکران نخواهد یافت. تکلیف مخاطب با فیلم‌های سطحی و ضعیف که حرف و مسئله‌ای ندارند یا خیلی شخصی‌اند، مشخص است؛ اما وقتی فیلمی، واقع یا غیر واقع، حرفی دارد که نتوانسته از پس حرفش بربیاید و سطحی و ضعیف از کار درآمده، باید چه کرد؟
«دیدن این فیلم جرم نیست» به قولی نقدی درون گفتمانی است که می‌خواهد نشان دهد ساختار سیاسی در بسیاری از عرصه‌ها دستخوش تغییراتی شده است که نسبت به آنچه که قرار بود باشد فاصله دارد. در این فیلم همه مسؤلان نظام یا خائن یا در بهترین حالت عافیت طلب شده‌اند! حال در این معرکه جوانی انقلابی و آرمانخواه که حتی به حرف فرمانده خود نیز گوش نمی‌دهد، اسلحه به دست گرفته است تا مسؤلان را از خواب غفلت بیدار کند. حرف فیلم شاید مهم باشد، اما آیا نقد درون گفتمانی که مسئله‌ی مهمی هم هست، راهش این است که تمام ارکان و نهادهای نظام را با سیاه نمایی و بی‌انصافی چنین بی رحمانه به بوته نقد و تخریب کشاند؟!
در ساختار و اجرا تله فیلم بودن از همان تیتراژ بیرون می‌ریزد. موقعیت ابتدای درگیری مرد با زن چیده شده و بی منطق است و تکلیف فیلم را تا پایان مشخص می‌کند. به هر حال باید نشست و دید که واکنش دولتمردان و مسؤلین سیاسی نسبت به این فیلم چیست؟
پالتو شتری (محمد علی میرزایی)
کمدی خاص
پالتو شتری یک کمدی خاص و تا حدودی متفاوت است. فیلم پیچیدگی خاصی ندارد و در اجرا هم سادگی و خام دستی دیده می‌شود. فیلمساز ایده های داشته که نتوانسته در کل آن‌ها را به باور و ذهن مخاطب نزدیک کند. فیلم در لحظاتی خنده‌های از تماشاگر می‌گیرد، ولی در کل فیلم خنده داری نیست. «پالتو شتری» بیشتر از اینکه کمدی باشد یک اثر بامزه است البته آنهم در چند صحنه. مخاطب عام سینما از این نوع کمدی استقبال نخواهد کرد
