روز هفتم ژوئن سال 1981 (17 خرداد 1360) ميلادي جنگنده هاي
رژيم صهيونيستي تاسيسات هسته اي عراق (اوسيراك) را در 20 كيلومتري جنوب شرقي بغداد
بمباران كردند.
بي شك هدف اوليه رژيم صهيونيستي اين بود كه هيچ كشوري در
منطقه به تاسيسات هسته اي دسترسي پيدا نكند. بخصوص كه صدام، رئيس جمهور پيشين عراق
بارها اعلام كرده بود كه هدفش از فعاليت هاي اتمي چيست؟
تل آويو نيز بر اساس تامين و تعميق امنيت سرزمين هاي اشغالي
هدف خود را نابودسازي اين تاسيسات قرار داده بود. با توجه به اينكه فرانسه مسئول
تامين امنيت اين تاسيسات بود، پس از حمله رژيم صهيونيستي بسياري از منابع اعلام
كردند كه جنگنده هاي اسرائيلي با هدايت فرانسوي ها دست به چنين كاري زدند كه نقشه
تاسيسات را در اختيار رژيم صهيونيستي قرار داده بودند. مسئله ديگر اين بود كه
پدافندهاي محافظ تاسيسات هسته اي عراق در اختيار فرانسه بود. سایت موشکی فرانسوي
سام ۶ در ۲ کیلومتری جنوب شرق تاسیسات، موشک‌های فرانسوی رولند ۲ در فاصله‌های ۵۰۰
متری و بین ۳۰ تا ۴۰ قبضه توپ ضدهوایی ۲۳ و ۵۷ میلی متری که همگی توسط رادار هدایت
می‌شدند، از جمله تجهيزات دفاعي فرانسه براي تامين امنيت اوسيراك بود. البته در اين ميان نبايد ناديده گرفت كه اين
حمله نمي توانست بدون چراغ سبز آمريكا باشد.
حمله جنگنده هاي صهيونيستي به تاسیسات اتمی با رآکتور
فعال در عراق براي اولين بار در طول تاريخ اتفاق مي افتاد. تا پيش از اين حمله
هدايت شده و نوع نابودسازي تاسيسات هسته اي، چنين مسئله اي در طول تاريخ فعاليت
هاي هسته اي رخ نداده بود. اين اتفاق در آغاز جنگ تحميلي و حمله صدام به ايران
اتفاق افتاد كه يكي از نشانه هاي فراموش كردن دشمن اصلي در منطقه و برافروختن جنگ
ميان كشورهاي مسلمان بود.
رويكردي سياسي كه هنوز در بين كشورهاي اسلامي
در حال تهييج است تا دشمن اصلي در منطقه با هدايت هاي فرامنطقه اي به فراموشي
سپرده شود. با توجه به اينكه صدام در زمان جنگ، حمايت همه جانبه غرب را پشت سر خود
داشت با اعتماد به فرانسه تامين امنيت تاسيسات هسته اي خود را به آنها سپرد و
البته نتيجه آن را هم ديد.
جداي
از حمايت غرب از تل آويو براي اين حمله، دو مسئله ديگر نيز طرح صهيونيست ها براي
حمله به تاسيسات هسته اي عراق را تقويت مي كرد. ابتدا شرايط و موقعيت مكاني
تاسيسات كه از كمترين امكان محافظتي طبيعت محور برخوردار بود و دوم موقعيت و
شرايطي كه رژيم صهيونيستي در آن دوران قرار داشت. رژيم صهيونستي تا پيش از آن و
برخلاف دوره كنوني، خود را محور قدرت منطقه قلمداد مي كرد كه در عمليات ها و جنگ
هاي مختلف با كشورهاي منطقه بخصوص جنگ شش روزه با اعراب پيروز ميدان بود. عامل
اصلي اين اتفاقات نيز در نوع اتحاد شكننده و جدي نبودن اعراب در شكست دادن رژيم
ناخوانده و مزاحم منطقه بود.
در شرايط و موقعيت كنوني رژيم صهيونيستي به لطف
مقاومت و شكست در جنگ هاي بزرگي همچون 33 و 22 روزه از دوران قدرت خودخوانده خود
بسيار فاصله گرفته است. اين در حالي است كه نسبت به چند دهه قبل يك مشكل منطقه اي
براي كشورهاي اسلامي نه تنها حل نشده بلكه تشديد شده است و آن فاصله گرفتن كشورهاي
اسلامي سازش محور با ديگر كشورهاي اسلامي و نزديك شدن آشكار و پنهان به سيستم هاي
سياسي و امنيتي آمريكا و اسرائيل، به همراه ناديده گرفتن طرح عميق «امنيت دسته جمعي»
((collective
security است كه اختلافات ناخوشايندي
را در بين برخي كشورهاي مسلمان منطقه ايجاد كرده كه اكنون در قالب هاي النصره،
داعش و ... خود را نشان مي دهد.
تاکید بر اینکه غربیها قابل اعتماد نیستند ونباید انهارا کشور دوست خواند 
