فوتبال آسیا با سرعت خیرهکنندهای در حال پیشرفت است. آسیاییها امروز علاوه بر هزینه کردن برای فوتبال، برنامهریزی گستردهای هم برای پیشرفت فوتبال دارند، چراکه نمیخواهند از قطار فوتبال جهان که لحظهای متوقف نمیشود جا بمانند.
برگزاری لیگهای نخبگان و سطح ۲ آسیا گام اول بود و حالا خبر میرسد که قرار است لیگ ملتهای آسیا هم برگزار شود. کنفدراسیون فوتبال آسیا میخواهد برای تقویت تیمهای ملی فوتبال در سراسر قاره آسیا، مسابقات لیگ ملتهایایافسی را برگزار کند. این تصمیم در راستای تقویت بهرهمندی از فرصتها برای پیشرفت فدراسیونهای فوتبال کشورهای آسیایی و راهاندازی چارچوبی ساختارمندتر برای بازیهای ملی است. وجود رقبای محدود در پنجرههای ملی فیفا و افزایش هزینههای عملیاتی برای فدراسیونها از دیگر عواملی است که کنفدراسیون فوتبال آسیا برای این تصمیم خود برشمرده است. اطمینان یافتن از برگزاری بازیهای منظم و هدفمند در طول پنجره ملی فیفا، هدف برگزاری لیگ ملتهای آسیا عنوان شده است.
این اتفاق رخ خواهد داد، اما سؤال اینجاست که ما کجای این ماجرا خواهیم بود. بهطور حتم کشورهای آسیایی استقبال گستردهای از برنامه کنفدراسیون خواهند داشت. استقبالی که حتماً برنامهریزی دقیقی هم پشت آن وجود دارد. چیزی که در فوتبال ایران تقریباً غیرممکن است. فوتبالی که این روزها اینقدر با حاشیه درگیر است که حتی نمیتواند برای فردای خود برنامهریزی کند، چه برسد به اینکه به فکر سالهای آینده باشد.
ثمره حضور فوتبال ایران طی چند سال گذشته در لیگهای نخبگان و سطح ۲ آسیا چیزی جز تحقیر نبوده و امروز همه متوجه شدهاند که از فوتبال ایران جز یک نام چیزی باقی نمانده است، فوتبالی که دیگر نمیتواند با قدرتهای درجه یک آسیا مقابله کند و حتی در برابر تیمهای سطح ۲ یا ۳ آسیا هم به مشکل میخورد. این تصویری است که دو فصل برگزاری لیگ نخبگان و لیگ سطح ۲ آسیا از فوتبال ایران مقابل چشمانمان قرار داد. حالا فدراسیون و دلالهای اطرافش با کمک سایتها و خبرگزاریهای دلال دائماً از این فوتبال غول و ستاره بسازند، واقعیت همانی است که همه در این چند سال دیدهایم.
حالا هم یک برنامه جدید در راه است. آسیاییها میخواهند در طول سال با هم بازی کنند. برای تکتک روزها هم برنامه خواهند داشت، چیزی که فوتبال ما کاملاً با آن بیگانه است. با وجود این در نگاه اول این شاید برای فدراسیون فوتبال ایران که از پیدا کردن یک حریف تدارکاتی ساده هم عاجز است، برنامه خوبی باشد، چون حداقل دیگر فرصتهای فیفادی به راحتی آب خوردن از دست نمیرود. اما در عین حال میتواند مثل رقابتهای لیگ نخبگان و سطح ۲ آسیا واقعیت فوتبال ایران را بیشتر از قبل به تمام دنیا نشان دهد.
بدون هیچ تردیدی فوتبال مثلاً حرفهای ایران توانایی اضافه شدن این حجم از بازی را به برنامه خود ندارد. فوتبالی که فقط با یک بازی ملی به تعطیلی چند ماهه میرود تا نکند بازیکنانش خسته شوند به هیچ عنوان نمیتواند خود را با برنامه آسیا تطبیق دهد و این یعنی عقبماندگی بیشتر برای فوتبالی که نفسهای آخرش را میکشد. فوتبال آسیا در مسیر حرفهای شدن درست قرار دارد و این برای فوتبال ایران که از حرفهای شدن فقط پول گرفتنش را یاد گرفته، یعنی زنگ خطر. یعنی اینکه به زودی شاهد خواهیم بود علاوه بر باشگاهها، تیم ملی هم دیگر در آسیا حرفی برای گفتن ندارد.
برای فرار از این واقعیت باید به خودمام بیاییم و هرچه بودیم و شدیم را فراموش کنیم. باید باور کنیم که فوتبال ما در مقایسه با آسیاییهای رو به پیشرفت، حتی از آماتورها هم عقبماندهتر است.
