فریدون حسن
جوان آنلاین: قرار بر این بود که طلسم شکسته شود که شد. قرار بر این بود که تکواندوی موفق در المپیک پاریس بازهم بدرخشد که نشد!
بیست‌وهفتمین دوره رقابت‌های تکواندوی قهرمانی جهان در چین میدانی متفاوت برای تکواندوی ایران بود؛ میدانی که تصور می‌کردیم با توجه به موفقیت بزرگ ایران در المپیک تبدیل به یک دوره فراموش‌نشدنی برای تکواندو می‌شود، اتفاقاً فراموش‌نشدنی هم شد، اما از جهتی دیگر، قبل از مسابقات همه از پیروزی حرف می‌زدند، همه از اینکه می‌خواهند بروند و تاریخ‌سازی کنند صحبت می‌کردند، اما مسابقات که شروع شد، ناگهان همه چیز رنگ باخت، شکست پشت شکست و حذف پشت حذف، آن هم کسانی که امیدمان بودند، با وجود این می‌گفتیم که به هر حال مسابقه است و یک سر آن برد و سر دیگر باخت ولی نمی‌دانیم چرا در این مواقع همیشه طرف باختش به ما می‌افتد!
به هر حال این رقابت‌ها هم تمام شد و ایران با کسب یک طلا، یک نقره و یک برنز ناباورانه روی سکوی نایب قهرمانی جهان ایستاد. طلسم کسب مدال طلا شکست، روی سکو هم رفتیم و همه شادمان برگشتند و در بازگشت هم کسی زیاد پاپیچ‌شان نشد. به هر حال هم مدال گرفته و هم نایب قهرمانی جهان را در کارنامه ثبت کرده بودند، اما آیا همه چیز همینطور خوب بود؟
نه، خوب نبود، در واقع همه چیز پشت این سه مدال و نایب قهرمانی نهایی ایران پنهان شد. یادمان رفت که دو سرمربی آقایان و بانوان چه حاشیه‌هایی ایجاد کردند. با افلاکی شروع کنیم که در فینال شاگردش را مجبور کرد مقابل ضربه حریف خودش را به زمین بزند و بلند نشود، در حالی که از حریف قدر خود جلو بود. راستی امروز کسی نیست که از سرمربی تیم ملی بپرسد اگر بنا به باخت بود، خب در مبارزه می‌باختید که خیلی بهتر بود. اینکه به حاجی‌موسایی با صدای بلند بگویید «بلند نشو» در حالی که او از حریف پیش بود، چه توجیهی دارد. یک لحظه فکر نکردید که اصلاً شاید مبارزه را می‌برد و طلا می‌گرفت؟
بعد از افلاکی نوبت سرمربی تیم ملی بانوان بود. مهروز ساعی که حتی حاشیه‌های انتخابش هنوز داغ است، در حالی شاگردش را بی‌لیاقت خواند که او روی شیاپ چانگ در حال مبارزه و تلاش برای کسب پیروزی بود، اما وقتی برخورد سرمربی را دید، چاره‌ای نداشت جز اینکه با دو دست به سرش بزند و شکست را بپذیرد. کاش یکی هم پیدا می‌شد و از خانم سرمربی می‌پرسید، بهتر نبود به جای انگ بی‌لیاقتی به شاگردتان به او روحیه می‌دادید تا بتواند مقابل حریف خود به پیروزی دست پیدا کند؟ تفاوت یک مربی بزرگ و میدان‌دیده با سایر مربیان در این لحظات حساس است که مشخص می‌شود و جای تأسف است که بگوییم نه افلاکی و نه مهروز ساعی اینقدر بزرگ نبودند که بتوانند لحظات حساس را درست مدیریت کنند.
نکته مهم دیگری که در پشت سه مدال و نایب قهرمانی پنهان ماند، شکست تمام و کمال تیم بانوان ایران در این مسابقات بود؛ بانوانی که در المپیک مدال‌آوری صددرصدی داشتند، در چین صددرصد ناموفق بودند تا زنگ خطر به صدا دربیاید؛ صدایی که همه آن را شنیده‌اند و امیدواریم مسئولان فدراسیون تکواندو هم آن را شنیده باشند. امیدواریم برخلاف این چند سطر پشت موفقیت نه چندان محکم مسابقات قهرمانی جهان پنهان نشوند و همه چیز را گل و بلبل تفسیر نکنند. شکست بانوان تکواندو چیزی نیست که بتوان به سادگی از کنار آن گذشت، البته ناکامی آقایان در اکثر وزن‌ها هم باید به آن اضافه شود.
مرتضي كريمي: تیم مردان انتظارات را برآورده نکرد
تیم بانوان زنگ تفریح بود
شیوا نوروزی
عملکرد ملی‌پوشان تکواندو در مسابقات جهانی چین باید مورد ارزیابی قرار گیرد. به هر زحمتی بود پس از سال‌ها تیم مردان به سکوی جهانی بازگشت و نایب‌قهرمان جهان شد. این یک افتخار بزرگ برای تکواندوی ایران است و خوشحالیم از اینکه پس از ۱۰ سال طلسم کسب مدال طلا در بخش مردان نیز شکسته شد، با این‌حال انتظار جامعه تکواندو از تیم‌ملی در مسابقات جهانی برآورده نشد. یکی از دلایل مهم نتایج به دست آمده بالا رفتن سطح کیفی مسابقات جهانی است تا جایی که برخی از کشور‌های صاحبنام موفق به کسب حتی یک مدال هم نشدند. تفاوت ایران و کره‌جنوبی نیز تنها یک مدال طلا بود و کره‌ایی‌ها یک طلا از ما بیشتر گرفتند. آنها نیز موفق به قدرت‌نمایی نشدند، درحالی‌که کشورهایی، چون تونس در حضور مدعیان قدرت‌نمایی کردند. این مسئله سرمایه‌گذاری کشور‌ها روی تکواندو را نشان می‌دهد و علاقه به این رشته در جهان افزایش یافته است چراکه روی مدال المپیک تکواندو حساب می‌کنند. در شرایطی که از المپیکی‌ها و باتجربه‌ها انتظار مدال‌آوری داشتیم، جوانان ما به مدال رسیدند. امیرسینا بختیاری برای اولین‌بار به عضویت تیم‌ملی درآمده و با سن کم به سکوی جهانی رسید. اینها افتخار تکواندوی ایران هستند و آینده خوبی پیش‌روی‌شان است.
تمامی نتایج و عملکرد ملی‌پوشان و کادرفنی در کمیته‌فنی به صورت کارشناسی بررسی می‌شوند. مطمئن باشید همه مسائل و نتایج ریشه‌یابی می‌شوند. نکته مهم این است که فقط مدال‌آوران المپیکی ایران ناکام نماندند بلکه در این دوره مسابقات جهانی مدال‌آوران جهانی و المپیک بسیاری از کشور‌ها موفق نبودند. محمدحسین یزدانی در وزن ۸۷-کیلوگرم پارک وو هیوک قهرمان جهان از کره‌جنوبی را شکست داد. از قدیم گفته‌اند قهرمان باید دو برابر تلاش کند تا قهرمانی‌اش را نگه دارد. متأسفانه المپیکی‌های اعزامی نتوانستند جایگاه‌شان را حفظ کنند. باید عملکرد، تمرینات و شرایط‌شان در یک سال اخیر مورد بررسی قرار گیرد تا مشخص شود تمرینات لازم را انجام داده یا نه، به آمادگی رسیده یا نرسیده‌اند یا اینکه در باد قهرمانی و مدال المپیک خوابیده‌اند. به این راحتی نمی‌توان در این خصوص نظر داد و باید ریشه‌یابی شود.
در کلاس‌های تدریس مربیگری همواره یک نکته را تأکید می‌کنم؛ مربی‌ای خوب است که در بدترین شرایط بهترین تصمیمات را بگیرد و آرامش فکری لازم را داشته باشد، البته خیلی از مربیان بزرگ دنیا نیز وقتی با چالش مواجه می‌شوند، شاید کاری انجام دهند که بعداً از آن پشیمان شوند و عذرخواهی کنند، ولی در آن لحظه خاص تصمیمی عجیب می‌گیرند؛ رفتاری دور از انتظار انجام می‌دهند یا حرف‌های بی‌ربط می‌زنند. باید شرایط مربیان را در آن لحظه درنظر بگیریم. در خصوص اتفاقات تیم‌ملی ایران نیز بعید است حواشی اخیر در جهانی روی عملکرد سایر ملی‌پوشان تأثیر منفی گذاشته باشد و ساعی، رئیس فدراسیون معمولاً با مدیریتی که دارد بسیاری از حواشی را جمع می‌کند. تکواندوکاران ما این واقعیت را به خوبی درک کرده‌اند که تکواندو یک رشته انفرادی است و هرکس باید مزد زحمات خود را بگیرد. همه بچه‌های ما سعی دارند اسیر حاشیه نشوند و کار خودشان را انجام دهند. در بحث آمادگی ورزشکاران سه فاکتور اصلی وجود دارد؛ جسمانی، فنی و روانی. مباحث روانی از دو فاکتور دیگر هم مهم‌تر است. هرچقدر هم ورزشکار آماده باشد، اما وضعیت روحی- روانی خوبی نداشته باشد، نمی‌تواند شایستگی‌هایش را نشان دهد، به همین خاطر کنار تیم‌ملی حتماً باید یک روان‌شناس حضور داشته باشد. خوشبختانه کادرفنی تیم‌های‌ملی همگی قهرمان جهان هستند و این دوره‌ها را طی کرده‌اند.
تیم بانوان بسیار باتجربه بود و حتی از تیم مردان هم باتجربه‌تر بودند. عملکردشان ضعیف و دور از انتظار بود. باید دید در رویداد جهانی چه شده که هیچ کدام توانایی مبارزه کردن نداشتند. از نظر فنی و بدنی خوب بودند. به‌نظرم مشکلات روانی درون اردویی عامل نتایج ضعیف تیم بانوان بود. کادرفنی باید در مورد این مسئله توضیح دهد. اگر سه‌چهار حریف را شکست می‌دادند و بعد حذف می‌شدند یا حریفان‌شان بسیار قلدر بودند، شرایط فرق می‌کرد، البته کره هم در بخش بانوان فقط یک نقره گرفت ولی سطح بانوان آنقدر بالا نبود که بانوان تکواندوی ایران در جهانی زنگ تفریح باشند!
هدف فدراسیون تکواندو کسب سهمیه المپیک و کسب مدال در این بازی‌هاست. برای رسیدن به هر دو هدف نیز برنامه‌ریزی دارد. از نظر فنی کل تیم بانوان و تعدادی از ملی‌پوشان تیم مردان موفق نبودند. انتظار مدال‌آوری از نفراتی، چون سلیمی و برخورداری داشتیم، یزدانی خوب شروع کرد ولی بدنش کم آورد، بختیاری نیز در مبارزه آخر بدنش خالی کرد و دیگر نمی‌توانست پا بزند. این موارد و عللش باید بررسی شود. انتظار عملکرد بهتری از همه داشتیم. به ورزشکاران می‌گوییم «ببازید ولی خوب ببازید» تا سرافکنده نباشیم. از طرفی امتیاز دو سال منتهی به بازی‌های المپیک برای کسب سهمیه محاسبه خواهد شد. هنوز این پروسه شروع نشده ولی تیم‌ها سرمایه‌گذاری و کار را شروع کرده‌اند. ما هم فرصت لازم را داریم. تیم‌ملی تکواندوی ایران در حال پوست‌اندازی است و جایگاه هیچ‌کدام تضمین شده نیست، حتی مدال‌آوران المپیک. همگی باید در انتخابی شرکت کنند و حضور در تیم‌ملی انتصابی نیست.
از زندی طلایی تا حاجی موسایی نقره‌ای و بختیاری برنزی
درخشش آنهایی که توقع نداشتیم
دنیا حیدری
بسیاری سکوی جهانی را مسیری برای راهیابی به المپیک لس‌آنجلس می‌دانستند. تجربه و جوانی دو بال تیم ملی ایران در راه رقابت‌های جهانی بود و ووشی، آزمون استراتژیک افلاکی و ساعی.
تغییر زیادی در میانگین سنی کاروان اعزامی ایران به چین ایجاد نشده بود، اما تجربه ملی‌پوشان بالاتر رفته و همین موضوع باعث افزایش انتظارات شده بود، با وجود این، اما از بین ۱۵ ورزشکاری که به قهرمانی جهان اعزام شده بودند، کمتر کسی روی مدال‌آوری ابوالفضل زندی، مهدی حاجی‌موسایی و امیرسینا بختیاری حساب باز کرده بود، اما دقیقاً پای همان نفراتی به سکو باز شد که کسی انتظارش را نداشت.
نخستین مدالی که در قهرمانی جهان به نام ایران ضرب شد، نقره‌ای رنگ بود؛ مدالی که با درخشش مهدی حاجی موسایی در وزن ۶۳-کیلوگرم به دست آمد؛ تکواندوکاری که با عبور از سد حریفانی از انگلیس، آلبانی، ترکیه، نروژ (نفر سوم جهان)، کره‌جنوبی (دارنده برنز المپیک توکیو، سه مدال قهرمانی جهان، طلای بازی‌های آسیایی، قهرمانی آسیا و چند مدال گرند پری) راهی فینال شد، اما در مصاف با محمدخلیل جندوبی تونسی، دارنده برنز المپیک توکیو و پاریس با وجود اینکه پیش افتاده بود، به دلیل آسیب‌دیدگی شرایط بازی نداشت و از ادامه مسابقه انصراف داد تا کارش در چین با ایستادن بر سکوی نایب قهرمانی به پایان برسد، آن هم در شرایطی که شایسته کسب خوشرنگ‌ترین مدال وزن ۶۳- و عنوان قهرمانی بود و اگر خطای تکواندوکار تونسی و ضربه‌ای که او به گلوی ملی‌پوش ایران زده بود، نادیده گرفته نمی‌شد، حاجی‌موسایی عنوان قهرمانی را از آن خود می‌کرد. او با وجود این ناداوری، اما توانست طلسم ناکامی ملی‌پوشان ایران در صعود به فینال را بشکند. ابوالفضل زندی، اما اجازه نداد حسرت کسب طلای مسابقات قهرمانی جهان به دل ایران بماند. نماینده وزن ۵۸-کیلوگرم ایران نیز با حریفان سرسختی رودررو شد، اما تک‌تک آنها را با اقتدار از سد راه برداشت. آدمی بلرون از کوزوو اولین قربانی زندی بود. بعد از او نوبت به حریفی از ایتالیا رسید که طلای المپیک توکیو را در کارنامه داشت، اما حتی این حریف سرشناس هم از عهده زندی برنیامد. ملی‌پوش کاراته ایران در نیمه‌نهایی نیز حریف اوکراینی و رنک سوم جهان را شکست داد و برنز خود را قطعی کرد، اما هدف او نه برنز که طلا بود، به همین دلیل حریف چینی خود را در نیمه‌نهایی و تکواندوکار روس را هم در فینال سرنگون کرد تا با اقتدار بر سکوی قهرمانی بایستد و بعد از ۱۰ سال انتظار، یک بار دیگر ایران را صاحب گردن‌آویز طلای قهرمانی جهان کند، آن هم به دست یک دهه هشتادی! پرونده مدال‌های ایران، اما با طلای زندی بسته نشد و امیرسینا بختیاری نیز در وزن ۷۴-کیلوگرم، عنوان سوم و برنز این مسابقات را برای ایران به ارمغان آورد. برنز بختیاری در روز پایانی رقابت‌های قهرمانی جهان به دست آمد و بختیاری که در مسیر نیمه‌نهایی فرومپات از تایلند، جواد آقایف از مکزیک، مانیکونه از ایتالیا و بکاسیل از قزاقستان را شکست داده بود، با قبول شکست مقابل ادیوال پونتر از برزیل، دارنده برنز جهان و المپیک بر سکوی سوم ایستاد.
ناکامی ناباورانه المپیکی‌های مدعی
شمیم رضوان
روی مدال‌آوران المپیکی کاروان اعزامی ایران به مسابقات قهرمانی جهان حساب ویژه‌ای شده بود. آرین سلیمی، ناهید کیانی، نعمت‌زاده و برخورداری شانس کسب مدال آن هم از نوع خوش‌رنگش را داشتند، یعنی در بدبینانه‌ترین حالت ممکن هم نمی‌شد تصور کرد آنها پای‌شان به سکو هم نرسد و با دست خالی به کشور بازگردند، اما در عین ناباوری و در شرایطی که قرار به تکرار موفقیت‌های پاریس در ووشی چین بود، اتفاقات متفاوت و دور از انتظاری در قهرمانی جهان رخ داد و المپیکی‌های کاروان ایران که حساب ویژه‌ای روی آنها باز شده بود، یکی پس از دیگری حذف شدند! البته که تکواندوکاران ایران در بخش آقایان هم به رغم کسب سه مدال، عملکرد قابل قبولی نداشتند و قهرمانانی، چون آرین سلیمی و مهران برخورداری دست‌شان به مدال نرسید، اما فاجعه در بخش زنان بود که رقم خورد. ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده، دارندگان نقره و برنز المپیک پاریس امید‌های اصلی ایران در کسب مدال بودند، اما در عین ناباوری پای‌شان به سکو نرسید. ناهید کیانی ملی‌پوش وزن ۵۷- ایران در همان دور نخست مقابل حریف امریکایی خود تن به شکست داد.
بعد از حذف ناباورانه ناهید کیانی، همه نگاه‌ها به آرین سلیمی در وزن ۸۷+ و مهران برخورداری، نماینده وزن ۸۰- ایران بود، اما درست دقایقی بعد از حذف ناهید بود که سلیمی هم از گردونه مسابقات کنار رفت! این تکواندوکار ایران که در دور نخست استراحت داشت، در دور دوم نیل از کوبا را شکست داد، اما در کمال تعجب برابر حریف اوکراینی خود که هیچ عنوان و مقام خاصی هم در کارنامه نداشت، شکست خورد و از صعود به یک‌چهارم نهایی باز ماند. برخورداری، اما کارش را مقتدرانه آغاز کرد و همین مسئله امید زیادی برای رسیدن پای او به سکو ایجاد شد. نماینده وزن ۸۰- ایران تا یک‌چهارم نهایی حریفان خود را یکی پس از دیگری مقتدرانه شکست داد، اما با قبول شکست برابر تکواندوکار چینی از صعود به نیمه‌نهایی باز ماند!
مبینا نعمت‌زاده هم که آخرین امید تیم بانوان ایران در آخرین روز رقابت‌های جهانی بود، اگرچه کار خود را با برتری مقابل حریف لبنانی آغاز کرد، اما با قبول شکست مقابل تکواندوکار ترک در یک‌هشتم نهایی، از رسیدن به نیمه‌نهایی باز ماند تا برخلاف پاریس، ووشی چین را با اندوه، اشک و ناکامی به مقصد ایران ترک کند، آن هم در شرایطی که به دلیل استراحت در دور نخست، با عبور از سد تنها یک حریف (بوحبیب لبنانی) راهی یک‌هشتم نهایی شده بود و در مصاف با دومین حریف طعم شکست و حذف را چشید تا پازل ناکامی‌های المپیکی‌های ایران در قهرمانی جهان و ووشی چین تکمیل شود؛ تکواندوکارانی که رفته بودند برای تکرار موفقیت‌های خود، اما نه پای‌شان به سکو رسید و نه دست‌شان به مدال و در کمال تعجب خیلی زود از گردونه رقابت‌های قهرمانی جهان کنار رفتند. شکست و ناکامی تلخی که بی‌تردید زنگ خطر و تلنگری جدی است برای تکواندوی ایران که با بازنگری دقیق، اصولی و فنی دلیل این حجم از ناکامی آن هم از سوی امید‌های اول تکواندوی ایران را دریابد و این فاجعه غیرقابل دفاع را ریشه‌یابی کند.
