به تازگی فیلمی در صفحه یکی از روان‌شناسان منتشر شده که بسیاری را به فکر فرو برده است. در این فیلم یک کودک روی صندلی نشسته و مقابل دوربین آرزو می‌کند: «ای کاش موبایل پدر و مادرم بودم!» جمله‌ای ساده، اما تکان‌دهنده. او فقط می‌خواهد توجهی را که والدینش نثار تلفن همراه‌شان می‌کنند، برای خودش داشته باشد. این فیلم بدون شک تلنگری است برای همه ما. چند بار شده که فرزندمان صدای‌مان زده و آن‌قدر غرق در تماس‌ها، پیام‌ها و شبکه‌های اجتماعی بوده‌ایم که آن را نشنیده‌ایم؟! کودک، خوب می‌فهمد چه چیزی برای والدینش ارزش دارد و وقتی می‌بیند موبایل بیشتر از خودش دیده می‌شود، احساس می‌کند بی‌اهمیت است. این احساس اما، در سکوت شکل می‌گیرد و در آینده، به فریادی خاموش تبدیل می‌شود؛ فریادی خاموش در عصر بی‌توجهی!
کودک امروز، آینده فرداست و آینده‌ای که در آن، کودک از توجه، محبت و امنیت روانی محروم بوده و هر چقدر هم از نظر مالی تأمین شده باشد، شکننده می‌شود چراکه هر کودک برای رشد سالم، نیاز به «دیده‌شدن» دارد. نه فقط با چشم، بلکه با دل. او باید احساس کند که مهم است، شنیده می‌شود و حضورش معنا دارد. این احساس، پایه‌گذار عزت‌نفس، اعتمادبه‌نفس و توانایی‌های اجتماعی او در آینده خواهد بود.
بار‌ها و بار‌ها روان‌شناسان کودک هشدار داده‌اند حضور والدین برای کودکان، مهم‌تر از خرید هدیه و اسباب‌بازی برای آنهاست. روان‌شناسان همچنین بر این باورند کودکانی که در سال‌های اولیه زندگی، ارتباط عاطفی قوی با والدین ندارند، در بزرگسالی بیشتر درگیر اضطراب، افسردگی و اختلالات رفتاری می‌شوند. متأسفانه در دنیای امروز، والدین بیش از هر زمان دیگری درگیر کار، دغدغه‌های مالی و فشار‌های اجتماعی هستند. بسیاری‌شان با نیت خیر، تلاش می‌کنند آینده‌ای بهتر برای فرزندشان بسازند، اما در این مسیر، گاهی فراموش می‌کنند که «آینده» بدون «حال» معنا ندارد. کودکی که امروز از آغوش، گفتوگو و همراهی با پدر و مادرش محروم است، فردا با خلأیی روبه‌رو خواهد شد که هیچ موفقیتی آن را پر نمی‌کند.
مطالعات جهانی نیز نشان می‌دهد کودکانی که در سال‌های اولیه زندگی، زمان بیشتری را در آغوش والدین‌شان گذرانده‌اند، از نظر رشد شناختی، عاطفی و اجتماعی عملکرد بهتری دارند. هم‌کلامی، بازی مشترک و حتی گاهی سکوت‌های همراه، همه و همه تغذیه‌کننده روح کودک هستند.
کودکان با رفتارشان به ما این پیام را می‌دهند که به حضورمان نیاز دارند. آنها در ساعاتی از روز، با وسایل بازی سرگرم نمی‌شوند و ترجیح می‌دهند کنار ما باشند، اما خستگی، فشار‌های زندگی و تناقض‌های حل‌نشده، ما را از درک این پیام‌ها دور کرده‌اند و هنوز نتوانسته‌ایم بفهمیم بهترین برای کودک، نه در خرید‌های گران‌قیمت، بلکه در بودن ماست.
هفته کودک امسال، با شعار «کودکان، حال خوش زندگی» از ۱۵ تا ۲۱ مهر در حال برگزاری است. این هفته، فرصتی است برای تأمل، برای بازنگری در رفتارها، سیاست‌ها و نگاه‌مان به کودکی. کودکانی که با لبخندشان دنیا را زیباتر می‌کنند، با نگاه معصوم‌شان امید را در دل‌ها می‌کارند.
بدون شک اهمیت هفته کودک فقط در جشن و هدیه نیست. این روز‌ها یادآور می‌شوند که کودکان حق دارند در محیطی امن، شاد و پر از محبت رشد کنند. آنها باید بتوانند بی‌دغدغه بخندند، بی‌هراس بازی و آزادانه رؤیاهای‌شان را دنبال کنند.
هفته کودک، نمادی از امید، زندگی و آینده است. تلنگری برای هر نهاد و خانواده‌ای تا عملکرد خود را در قبال کودکان بررسی کند چراکه کودک، آغازگر همه فرداهاست و جامعه‌ای که صدای کودکان را بشنود و حقوق‌شان را محترم بشمارد، بدون شک آینده‌ای روشن‌تر خواهد داشت.
