جوان آنلاین: محمد جواد نظافت یزدی فعال رسانه در تلگرام نوشت:
روز‌های پایانی ماه صفر، همزمان با سالروز شهادت امام رضا (ع)، قلوب شیعیان و به‌ویژه ما ایرانیان، به شکل ویژه‌ای معطوف به آن امام همام می‌شود. در این ایام، یادآوری سیره واخلاق رضوی، نه فقط شعاری مذهبی، بلکه چراغ راه عملی زندگی ماست؛ چراغی که می‌تواند رفتار فردی و اجتماعی ما را روشن کند. متأسفانه، همان‌گونه که قرآن کریم در بسیاری از خانه‌ها تنها جنبه دکوری یافته، توجه به امام رضا (ع) نیز گاه به قالبی تشریفاتی محدود می‌شود و کمتر در متن زندگی روزمره ما حضور دارد.
امام هشتم (ع) هم، پاسخ‌گوی پرسش‌های کلامی و روایتگر معارف ناب بوده و هم به واقع معلم اخلاق ما هستند. آن حضرت با رفتار خود درس‌هایی می‌آموختند که امروز می‌تواند الگوی زندگی اجتماعی ما باشد؛ به‌ویژه درس کرامت انسانی. کریم کسی است که نه‌تنها می‌بخشد، بلکه با نگاه، کلام، شیوه نشستن و برخاستن، با شنیدن و حتی با سکوت خود، انسان‌ها را تکریم می‌کند. راویان نقل می‌کنند که امام رضا (ع) هرگز در سخن گفتن به کسی جفا نمی‌کردند و هیچ‌گاه سخن دیگران را قطع نمی‌نمودند.
در جامعه امروز ما، اگر همین یک درس به‌طور جدی عملی شود، بسیاری از خشونت‌ها در خانواده‌ها و محیط‌های کاری کاهش می‌یابد؛ چرا که تحقیر و زخم زبان، گاه و بیگاه، ویرانگرترین سلاحی است که میان نزدیک‌ترین افراد رد و بدل می‌شود. حتی در اختلاف‌نظرها، ادب و کرامت انسانی از بین نمی‌رود؛ پیام روشنی که امام رضا (ع) با سیره خود به ما نشان دادند. رفتار ایشان با زیردستان نیز آموزه‌ای ارزشمند است. امام هرگز غلامان خویش را دشنام نمی‌دادند. همین ادب و کرامت، آنها را از جایگاه بردگی به جایگاه انسانی ارزشمندی رساند. این درس برای مدیران و مسئولان امروز نیز راهگشاست: اگر واقعاً مدعی محبت به امام رضا (ع) هستیم، احترام به کارکنان و مردم باید محور رفتار ما باشد. نمونه‌ای از این روحیه، ماجرای مشهور حضور امام (ع) در حمام است؛ جایی که امام رضا (ع) بی‌درنگ درخواست دلاکیِ مردی ناشناس را پذیرفتند و حتی پس از اطلاع دیگران از جایگاه ایشان، کار ناتمام را به پایان بردند.
کرامت رضوی در تعاملات اجتماعی نیز بارز است. حضرت پس از نماز صبح تا طلوع آفتاب، با مردم سخن می‌گفتند، گوش می‌دادند و برای نیاز‌های فکری و عاطفی مردم وقت می‌گذاشتند. اگر امروز مدیران، معلمان و والدین همین الگو را دنبال کنند، بسیاری از مشکلات پیش از شکل‌گیری، حل می‌شوند. حتی در اوج بیماری و مسمومیت، امام رضا (ع) نگران اطرافیان خود بودند و آخرین وعده غذایی‌شان را با آنها شریک شدند؛ پیامی روشن از این که کرامت انسانی حتی در آخرین لحظه حیات فراموش نمی‌شود.
از دیگر جلوه‌های سیره رضوی، نوع نگاه به نیازمندان است. امام هرگز عزت کسی را خدشه دار نکرده و کمک مالی را طوری ارائه می‌کردند که شرم و آبروی نیازمند آسیبی نبیند. نگاه ایشان به عدالت اجتماعی نیز روشن است؛ نقد حکومت‌های ستمگر و تأکید بر گردش صحیح ثروت، بخشی از همان مدرسه کرامت است که آموزش داده می‌شود. در نهایت، بزرگ‌ترین سرمایه تربیت اسلامی، تکریم و احترام به شخصیت انسانی است. نوجوانی که محترم شمرده شود، به جای عصیان، به عزت نفس می‌رسد و جامعه‌ای سالم‌تر شکل می‌گیرد.
ایام پایانی ماه صفر یادآوری می‌کند که امام رضا (ع) تنها در ضریح و صحن خلاصه نمی‌شوند. کسانی که «خلق رضوی» دارند، با مؤدبانه سخن گفتن، احترام به محرومان، عدالت در داوری‌ها و شریک کردن سفره خود با دیگران، به حقیقت رضوی نزدیک‌اند. زیارت امام رضا (ع) به صورتی کیفی، نه صرفاً سلام و دست بر ضریح، بلکه بازتاب کرامت ایشان در رفتار اجتماعی ماست. اگر امروز بخواهیم رضوی باشیم، باید این الگو‌ها را در خانه، خیابان و اداره پیاده کنیم؛ همان درس جاودان کرامت انسانی که سیره امام رضا (ع) به ما آموخته است.
