جوان آنلاین: در شرایطی که مردم مظلوم و بی‌پناه غزه با محاصره‌ای بی‌رحمانه، کمبود شدید دارو و غذا و حملات پی‌درپی رژیم صهیونیستی دست و پنجه نرم می‌کنند، ملت مسلمان ایران با حضور گسترده و پرشور در راهپیمایی سراسری «جمعه‌های خشم و نصر» یک‌بار دیگر صدای مظلومیت را در جهان طنین‌انداز کردند و نشان دادند که در برابر این جنایات خاموش نخواهند نشست.
این راهپیمایی سراسری که در سراسر کشور و بلافاصله پس از اقامه نماز جمعه برگزار شد، با حضور پررنگ اقشار مختلف مردم از زن و مرد، پیر و جوان، دانش‌آموز و دانشجو، کارگر و کارمند، روحانیون، بسیجیان، فعالان اجتماعی و فرهنگی همراه بود. مردم با در دست داشتن پرچم فلسطین، پلاکارد‌های حمایت از مقاومت، و شعار‌هایی همچون «مرگ بر اسرائیل»، «مرگ بر امریکا»، «غزه تنها نیست» و «ما اهل کوفه نیستیم علی تنها بماند»، نفرت عمیق خود را از جنایات رژیم اشغالگر قدس ابراز داشتند. راهپیمایی روز جمعه تنها نمایش همبستگی نبود، بلکه بازتاب یک نگاه راهبردی، انسانی و مسئولانه از سوی ملتی بود که مسئله فلسطین را نه‌تنها مسئله‌ای اسلامی بلکه یک مطالبه جهانی برای عدالت می‌داند.
پاسخی به جنایتی بی‌صدا
در روزگاری که تصاویر پیکر‌های بی‌جان کودکان، نوزادان سوخته در آتش بمب، و مادرانی که عزیزان‌شان را در آغوش گرفته و وداع می‌کنند، از غزه مخابره می‌شود، بسیاری از دولت‌ها و نهاد‌های جهانی یا در سکوت کامل فرو رفته‌اند یا با استاندارد‌های دوگانه، جنایت را توجیه می‌کنند. در چنین شرایطی، جمهوری اسلامی ایران بار دیگر با زبان مردمش، با فریاد‌های خشم‌آلود ملت، و با تصویب قطعنامه‌ای هدفمند، راه‌حل‌هایی واقعی برای شکستن این سکوت مرگبار ارائه داد. در پایان راهپیمایی، قطعنامه‌ای راهبردی و عملیاتی صادر شد که صرفاً بیان احساسات نبود، بلکه دربردارنده پیشنهاد‌های جدی و ملموس برای حمایت از مردم مظلوم فلسطین، به‌ویژه در نوار غزه، و فشار به رژیم صهیونیستی و حامیان آن بود.
قطعنامه‌ای برای اقدام، فراتر از شعار
در بند نخست این قطعنامه، خواستار شکل‌گیری یک جبهه رسانه‌ای بین‌المللی برای شکستن محاصره خبری و ارائه روایت‌های حقیقی از آنچه در غزه می‌گذرد، شده است. این مطالبه به‌ویژه در شرایطی مطرح می‌شود که سانسور شدید رسانه‌ای، بستن صفحات فعالان حامی فلسطین در شبکه‌های اجتماعی و جهت‌دهی رسانه‌های غربی به نفع رژیم اشغالگر، روایت غالب را تحریف کرده است. در این بخش، سازمان‌ها و نهادهایی مانند صداوسیما، وزارت ارشاد، سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی، و رسانه‌های برون‌مرزی مأمور به اقدام شده‌اند.
در بند دوم، خواسته شده که کارگروهی جهانی با محوریت نهاد‌های بشردوستانه جهت تأمین فوری غذا و دارو برای مردم غزه تشکیل شود. این کارگروه نه‌تنها باید کمک‌رسانی را سازماندهی کند بلکه با فشار دیپلماتیک از مصر و اردن بخواهد تا گذرگاه‌های مرزی را به روی کمک‌های انسانی باز کنند. همچنین نقش مهمی برای نهادهایی، چون هلال احمر، کمیته امداد، و سازمان‌های مردم‌نهاد داخلی و بین‌المللی تعریف شده است. در بند‌های دیگر، به موضوعاتی، چون اعمال فشار دیپلماتیک بر نهاد‌های بین‌المللی، مستندسازی حقوقی جنایات رژیم صهیونیستی، بهره‌گیری از ظرفیت چهره‌های نمادین جامعه (مانند هنرمندان، ورزشکاران و علما) برای انتقال پیام مقاومت، و فعال‌سازی بستر‌های قانونی برای مشارکت مردم و دانشجویان در فعالیت‌های میدانی و مجازی اشاره شده است. یکی از مهم‌ترین بخش‌های قطعنامه، دعوت به تحریم گسترده شرکت‌های همکار با رژیم صهیونیستی است. در این بند، وزارت صنعت، اتاق بازرگانی و رسانه‌ها مأموریت یافته‌اند که با شفاف‌سازی، اطلاع‌رسانی و آگاه‌سازی مردم، یک نهضت عمومی تحریم را شکل دهند.
مردم، پیش‌قراولان حمایت انسانی
در میان شعارها، دست‌نوشته‌ها و سخنان مردمی، یک پیام مشترک وجود داشت: «ما سکوت نخواهیم کرد». برای بسیاری از شرکت‌کنندگان در راهپیمایی، حضور در خیابان فقط ادای وظیفه‌ای سیاسی نبود، بلکه نوعی فریضه انسانی بود. صد‌ها نفر از داوطلبان مردمی، گروه‌های دانشجویی، هیئت‌های مذهبی، روحانیون محلی و حتی هنرمندان محلی، در قالب گروه‌های اطلاع‌رسانی، پخش بروشور، و اجرای برنامه‌های فرهنگی تلاش کردند تا پیام غزه را به گوش همگان برسانند. در شهر‌های مختلف کشور از تهران تا تبریز، از اهواز تا مشهد، از بندرعباس تا سنندج، مردم با فرهنگ‌های گوناگون، اما با دل‌هایی واحد، زیر پرچم حمایت از مقاومت گرد آمدند.
ابعاد فراملی راهپیمایی، صدای غزه در جهان
راهپیمایی «جمعه‌های خشم و نصر» تنها یک حرکت ملی نبود. با پوشش رسانه‌ای مناسب، بازتاب وسیع آن در رسانه‌های بین‌المللی و فضای مجازی، این حرکت در ردیف بزرگ‌ترین واکنش‌های مردمی جهان نسبت به جنایات جاری در غزه قرار گرفت. بسیاری از فعالان بین‌المللی در پیام‌های خود از مردم ایران بابت «عدم بی‌تفاوتی» و «پیشگامی در دفاع از مظلوم» تشکر کردند. از سوی دیگر، این راهپیمایی می‌تواند به الگوی عملی برای ملت‌های دیگر تبدیل شود، الگویی که نشان می‌دهد چگونه می‌توان از ظرفیت مردمی، فرهنگی، دیپلماسی و رسانه‌ای برای مقابله با یک جنایت خاموش بهره برد.
غزه تنها نیست، فقط یک شعار نیست
آنچه بر تارک راهپیمایی روز جمعه می‌درخشید، نه فقط حضور میلیونی مردم، که صداقت در همدلی و اراده در حمایت از مظلومان بود. ملت ایران، در سایه آرمان‌های انقلاب اسلامی و با الهام از آموزه‌های دینی، بار دیگر اثبات کردند که وجدان جهانی اگر خاموش شده باشد، وجدان مردم ایران همچنان زنده است.
قطعنامه راهبردی، به عنوان نقشه‌راهی عملیاتی برای حمایت از غزه و مقابله با اشغالگری، نوید آن را می‌دهد که این حرکت صرفاً احساسی و مقطعی نخواهد بود، بلکه ادامه‌دار، راهبردی و فراگیر خواهد شد. «غزه تنها نیست» فقط یک شعار نبود، بلکه عهدی بود که ملت ایران در خیابان‌های کشور بستند، عهدی برای بیداری، برای مقاومت، و برای انسانیت.
