در تل‌آویو، وقتی آژیر خطر به صدا در می‌آید، خیابان‌ها در چند ثانیه خالی می‌شوند. مردم هراسان، زن و کودک و پیر و جوان، با اضطراب و عجله، به سوی پناهگاه‌ها فرار می‌کنند. نگاه‌ها سرشار از ترس است، رفتارها غریزی، بی‌محابا و پُر از اضطراب. اما در تهران، اصفهان یا تبریز، وقتی موشکی به آسمان شلیک می‌شود یا پهپادی از آسمان رد می‌شود، جوانان به پشت‌بام می‌روند، مردم تلفن‌های همراه را در دست می‌گیرند، و نه‌تنها فرار نمی‌کنند، بلکه صحنه را دنبال می‌کنند، به تشویق پدافند هوایی می‌پردازند و حتی لحظات حساس را ثبت و منتشر می‌کنند.
این تفاوت، صرفاً در نوع واکنش فیزیکی نیست. اینجا با دو جغرافیای روانی متفاوت مواجه هستیم: یکی محصول امنیت مصنوعی و محافظت شیشه‌ای، و دیگری ساخته‌شده از سال‌ها تهدید، تحریم، جنگ و مقاومت.
چرا مردم ایران نمی‌ترسند؟
این رفتار فقط نشانه‌ی عادت به تهدید نیست؛ ریشه در یک تربیت تاریخی-فرهنگی دارد. مردم ایران در طی دهه‌ها نه‌تنها طعم تهدید و تحریم را چشیده‌اند، بلکه آموخته‌اند چگونه در برابر آن بایستند، چگونه تهدید را به فرصت بدل کنند و چگونه به جای ترسیدن، "تماشاچی هوشمند و مبارز" باشند.
این شجاعت، تنها ناشی از روحیه‌ی انقلابی یا غرور ملی نیست؛ بلکه حاصل اطمینان از پشتوانه دفاعی، باور به مشروعیت مقاومت و اعتماد به توان فرزندان خود در نیروهای نظامی و علمی کشور است. مردم ایران در موشک‌هایی که از زمین بلند می‌شوند، فرزندان خود را می‌بینند، نه ابزار ترس؛ و در صدای پدافند، ضربان قلب وطن را می‌شنوند، نه ناقوس پایان.
در آن‌سو، اسرائیلِ پوشالی
اسرائیل با وجود بودجه‌های عظیم نظامی و سامانه‌های دفاعی مانند گنبد آهنین، همچنان از نظر روانی یک جامعه پناهگاهی است؛ جامعه‌ای که بر پایه‌ی القای ترس بنا شده. ترسی که با هر صدای هشدار، به سرعت به رفتارهای جمعی منتقل می‌شود.
تربیت صهیونیستی، امنیت را با دیوار معنا می‌کند؛ دیواری بلند به دور خویش، پناهگاهی عمیق زیر خانه‌ها و امیدی لرزان به حمایت خارجی. اما ایرانیان، دیوار خود را در دلشان ساخته‌اند و پناهگاهشان را در میان غیرت و همبستگی.
در دنیای نبردهای رسانه‌ای و نظامی، شاید آمارها و تحلیل‌های ماهواره‌ای حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند. اما آنچه آینده‌ی جنگ را تعیین می‌کند، نه فقط تکنولوژی، بلکه جرئت ملت‌هاست. ایران، با مردمی که نمی‌ترسند، با جوانانی که در دل حملات فیلم می‌گیرند و با مردمی که از دل خاک، ایستادگی می‌رویانند، ثابت کرده است: در جنگ اراده‌ها، ملت‌ها پیروزند، نه ماشین‌ها.
