جوان آنلاین: موسی بیات در صفحه اینستاگرامی خود نوشت: فیلم سینمایی پسر بابل در عراق سه هفته پس از سقوط صدام میگذرد، ماجرای پسر نوجوان کردی به نام احمد است که همراه مادربزرگش همه عراق را در جستوجوی پدرش ابراهیم است. ابراهیم ۱۲ سال پیش در دوره صدام به جنگ رفته است و تاکنون برنگشته، خبری به مادربزرگ میرسد که ابراهیم در یکی از زندانهای ناصریه است و سفر از اینجا آغاز میشود. فیلم پسر بابل از آن دست فیلمهای سفرنامهای/ جادهای است که با جاده شروع و در جاده تمام میشود و در طول مسیر اتفاقاتش رخ میدهد و شخصیتها در مسیر رشد میکنند. مسیر سفر که از مناطق کردنشین تا بغداد، ناصریه و بابل میگذرد، بیننده عراق سه هفته بعد از سقوط صدام را میبیند، همه تلخیهای آن را آوارگی زنان، افسردگی مردان، دستفروشی کودکان، آتش و دود در ساختمانهای بغداد، مینیبوسهایی که از فرط قراضگی مسافران را نیمهراه پیاده میکنند و از همه مهمتر گورهای دستهجمعی صدام که یکی پس از دیگری کشف میشوند و شیون مادران، زنان و دخترانی که هر بار از دیدار کسانشان برای همیشه محروم میشوند و... فیلم به زبان شیرین کردی و عربی است، مادربزرگ فقط کردی حرف میزند، اما احمد عربی را هم خوب حرف میزند و مترجم امابراهیم است. موضوعی که محمد الدراج کارگردان فیلم رو آن دست گذاشته درد مشترکی است که در جهان زیر سلطه استعمار و استبداد همواره بوده؛ از گورهای دستهجمعی کودکان بومی در کانادا تا گورهای چند صدنفری در همین امروزه غزه، اما تاریخ ایران هم کم از این دست حکایتهای تلخ ندارد که جا دارد خوب به تصویر کشیده شوند، اردوگاه اشرف گورستان جمعی زندههایی بود که خانوادههایشان هیچگاه اجازه دیدار نیافتند.