معلولان یا به تعبیر بهتر و درستتر توانیابان، توقع زیادی از زندگی و جامعه، از من و شما ندارند. برخلاف تصورات ما که وضعیت آنان را بسیار پیچیده میکنیم یا غامض میدانیم، آنان خواستههایی ساده دارند. خواسته هر معلولی برخورداری از یک زندگی معمولی است. فهم این خواسته و تحقق آن نیز چندان موضوع پیچیدهای نیست. یک معلول یا توانیاب به نسبت وضعیتی که دارد میخواهد درس بخواند، مدرسه و دانشگاه برود، شاغل شود، ازدواج کند، مثل همه ما تفریح و سرگرمی داشته باشد و از حداقل مواهب خدادادی استفاده کند. اما آیا خانوادههای دارای عضو معلول، آیا جامعه و مسئولان به درک و فهم درستی از آنچه توانیابان میخواهند، رسیدهاند و آیا راه پاسخ به آن را میدانند؟ تجربه نشان داده است توجه صحیح و منطقی به جامعه توانیابان، نه تنها موجب بسامانی زندگی آنان میشود، بلکه شرایط شکوفایی استعدادهایشان را فراهم میسازد و در این مسیر درست و سازنده، هم فرد توانیاب، هم کشور و جامعه، از خدمات مفید این قشر به خوبی بهرهمند میشوند.