حجت‌الاسلام مجتبی سلوک، مشاور تربیتی متوسطه دوم در گفتگو با «جوان» می‌گوید: برای تربیت حوزه‌های مختلفی تعریف می‌شود که اولین و مهم‌ترین بستر تربیتی، خانواده است و برای موفقیت در جامعه و تربیت نسل یا همان انسان کامل باید این تربیت و دغدغه در خانواده شروع شود و در مدرسه به تکامل برسد.
وی توضیح می‌دهد: ورود به هفت سال دوم تربیتی، در محیط مدرسه و این مرحله اولین مرحله تعامل فرزند با اجتماع است، لذا مدرسه باید در راستای تربیت خانواده و تحقق اهداف اجتماع تلاش کند.
این مشاور تربیتی رسالت مدرسه را در این می‌داند که مسیر درست را برود که اگر رسالت خانواده غلط است سعی در این داشته باشد به مسیر اصلی خود ادامه دهد.
سلوک با بیان این نکته که مدرسه برای هدف‌گذاری تعریف می‌شود، می‌گوید: لزوماً مدرسه نباید با خانواده همگون باشد، چون ممکن است مسیر خانواده غلط باشد، بلکه مدرسه باید کار خود را بکند.
وی مدرسه را جزو مهم‌ترین بستر‌های تربیتی می‌داند و اظهار می‌دارد: مدرسه، بچه‌ها را تا حد ممکن در فضایی قرار می‌دهد که در مسیر تعالی فرزندان باشد، بعضاً پیش آمده است خانواده‌هایی که از بستر فضای مذهبی مناسبی برخوردار نیستند باز هم مایلند فرزندان خود را در مدرسه مذهبی ثبت‌نام کنند چراکه بستر مدرسه مذهبی را سالم‌تر می‌دانند، در نتیجه مدرسه هر چه که باشد، باید در مسیر تعالی قرار گیرد.
وی ارتباط مربیان و اولیان و ارتباط مناسب و نزدیک والدین با کادر مدرسه را در تربیت فرزندان مؤثر می‌داند و اعتقاد دارد: اگر این ارتباط نباشد، پایه تربیتی کامل نیست.
سلوک به «جوان» می‌گوید: مدرسه‌ای که ارتباط با خانواده نداشته باشد و به دنبال تعامل نباشد، در تربیت نسل شکست می‌خورد و به موفقیت نمی‌رسد. خانواده نیز به دنبال مدرسه خوب است و مدرسه نیز باید این اعتماد را ایجاد کند.
از سلوک درباره تأثیر ارتباط مناسب والدین با مدارس می‌پرسیم که در این‌باره می‌گوید: مدرسه می‌تواند در موضوعات اعتقادی مسیر‌سازی کند که یکی از این مثال‌ها نماز است. یکی دیگر از موارد بحث استعدادسنجی یا استعدادیابی است که تعامل مناسب دقیقاً موجب شناخت همین استعداد‌ها می‌شود.
این کارشناس تربیتی می‌گوید: هماهنگی مناسب میان مدرسه و خانواده باید به گونه‌ای باشد که همراستا با تلاش‌های فرد پیش بروند و برنامه‌ریزی‌های مدرسه را نادیده نگیرند تا مسیر تحصیل به صورت اصولی پیش برود.
وی ضمن نقد مدارس دولتی تأکید کرد: در کشور ما در دولت‌های مختلف بودجه مناسبی برای آموزش‌و‌پرورش اختصاص پیدا نمی‌کند و همین موضوع باعث می‌شود نسبت به کمیت دانش‌آموزان در مدارس دولتی، شاهد کیفیت مطلوبی نباشیم چراکه تعداد دانش‌آموزان زیاد است و همین کیفیت را پایین می‌آورد.
به اعتقاد این کارشناس تربیتی در سال‌های اخیر بسیاری از خانواده‌ها تربیت را رها کرده و به آموزش‌و‌پرورش سپرده‌اند در حالی که پیش از این برعکس بود و تربیت در خانواده شکل می‌گرفت و مدرسه ناجی و کمک‌کننده و همراه خانواده محسوب می‌شد.
سلوک در پایان خاطر نشان می‌کند: از آنجا که خانواده بستر اول تربیت فرزندان است، باید تلاش خود را جهت تحقق این تربیت انجام دهد، سپس وظیفه آموزش را به مدرسه واگذار کند، اما در حوزه تربیت نیز از مدرسه کمک بگیرند.
به اعتقاد وی مدرسه خانه دوم فرزندان است که اگر خانواده‌ها برای این خانه تلاش نکنند، فعالیت مدرسه در حد همان وظایف کلیشه‌ای می‌ماند، در نتیجه والدین باید پای تربیت خانه دوم فرزندان‌شان بایستند.
