مهمتر از نتیجه روی تشک، حالی است که به مردم یک کشور منتقل میشود. احساسی است که با دیدن مبارزه به آن‌ها دست میدهد.
وقتی مردم میبینند «علی عباس رضا زاده» کشتی گیر اهل آذربایجان در لحظه‌های آخر لگد به سر «میلاد والی زاده» ایرانی میزند. اما میلاد او را دلداری میدهد بابت باختش، چه احساسی پیدا میکنند؟
وقتی مقابل بی اخلاقی کشتی گیر گرجستانی، امیرحسین زارع قهرمان از خود بزرگواری نشان میدهد و در مصاحبه اش بعد قهرمانی درباره رفتار کشتی گیر گرجستانی میگوید: «ورزش کشتی، ورزش کشتی گیران کشور‌های دیگر نیست. این ورزش، ورزش ملی و مذهبی ماست و بیشتر از اینکه قهرمانی مهم باشد، آن بُعد پهلوانی و درس معرفت در این ورزش مهم است.» چه حالی پیدا میکنند؟
همان حالی که با ذکر «حیدر حیدر» و با جملات توفنده «پژمان درستکار» به آن‌ها دست میدهد.
جنگندگی و تیزهوشی حسن یزدانی مقابل کشتی گیر آمریکایی وقتی با ناداوری حاکم بر سالن مشاهده میشود که به تعبیر درستکار، «آمریکایی‌ها نفوذشان در داوری زیاد است»، چه احساسی به مخاطب ایرانی منتقل میکند؟ احساس اقتدار و مظلومیت، احساس نفرت از این ساختار پر از بی اخلاقی و ناداوری، احساس افتخار به داشته هایشان. این همان چیزی است که سال‌ها است خرج میکنند که مردم ما نداشته باشند.
ما در بازی دو سر بردیم. آن روز که رسول خادم در آخرین بازی اش از کشتی گیر آمریکایی شکست خورد، احساس شکست نکردیم همان روز هم همه مردم ما به پهلوان رسول با اخلاق و ورزیده خود افتخار میکردند. نگران روزی باید بود که پشت دستگاه شناخت و محاسبه رسول خادم‌های ما به زمین میخورد. آن درد آور است. باز هم عیبی ندارد ایران پر از قهرمان است. حسن یزدانی پر افتخار نه اینکه مدالهایش بیشتر از آقا تختی است، او نماد ورزش معنوی و مقتدر ایران است. نماد ورزش پهلوان پرور.
امروز هم صدای آمریکا پرستان و غرب پرستان خود تحقیر یا شنیده نمیشود یا مردم را بیشتر عصبانی میکند و به خود میآورد.
در این راه حق همه چیز به نفع جبهه حق است چه شکست‌های ظاهری و چه پیروزی‌های ظاهری.
آری مهمتر از نتیجه روی تشک، حالی است که به مردم یک کشور منتقل میشود. احساسی است که با دیدن مبارزه به آن‌ها دست میدهد.
