سخن از مجتهدی نامدار در میان است که مکانت علمی و والای خویش را هزینه تربیت نسل جوان ساخت و از بسا طالبان طریق معرفت، دستگیری نمود. مجالس موعظه و تدریس زنده‌یاد آیت‌الله‌العظمی حاج شیخ مجتبی تهرانی، بی‌نیاز از معرفی و آشنای علاقه‌مندان به شناخت دین و مکتب اهل بیت (ع) است. «حاج آقا مجتبی» دفتری است که شمه‌ای از حالات و مقامات آن بزرگ را باز می‌گوید. انتشارات «مصابیح الهدی» ناشر این اثر، در دیباچه آن چنین آورده است:
«عالمان صالح میراث‌دار انبیایند، سر در آسمان دارند و پای در زمین. در دستی کتاب را، چون مشعل هدایت برافروخته‌اند و دست دیگر را به یاری گم‌گشتگان برآورده‌اند. عهدی که از ازل کرده‌اند، دستگیری بندگان خداست و پیمانی که بسته‌اند، هدایت و راهنمایی به سوی سفینه نجات است. یکی از مردان بزرگ و فرزانه که تجلی بارز و آیینه تمام‌نمای این عالمان صالح بود، حضرت آیت‌الله‌العظمی حاج‌آقا مجتبی تهرانی قلمداد می‌شود. دانشمند و فقیه آگاه و خدمتگزاری که در تهران با مردم و برای دینداری مردم زندگی می‌کرد و چنان با ما نزدیک و راحت بود که او را به سادگی و صمیمیت حاج‌آقا مجتبی می‌خواندیم. مردی الهی که بسیاری از ما حتی تا زمان ارتحال حسرت‌انگیزش به ابعاد گوناگون شخصیت والای او آگاه نبودیم. پرهیز شدید ایشان از معرفی و تجلی خود، باعث شده بود تا - جز برای خواص- معمولاً به امتیازات و برجستگی‌های خاص شناخته‌شده نباشد و همین موضوع، اهمیت معرفی آن استاد اخلاق و فقیه عارف را دو‌چندان می‌کرد و نیاز مخاطب عام به عرضه آثاری در جهت تبیین ابعاد مختلف شخصیتی ایشان را به چشم می‌آورد. از جنبه‌های در خور تبیین شخصیت آن بزرگ، نگاه وی به سیاست بود. او پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با آغاز ولایت و زعامت حضرت روح‌الله با توجه به سوابق درخشان و مراودات حضرت استاد با امام امت، انتظار می‌رفت که ایشان یکی از مسئولان نظام اسلامی شوند و گوشه‌ای از بار این انقلاب را به دوش بکشند. اما بنا به فرموده خودشان، ایشان با دعا به درگاه خدای متعال و توسل به حضرات معصومین، خود را از قبول مسئولیت‌های اجرایی کنار کشیدند و با حضور در صحنه نیروسازی برای انقلاب اسلامی، همچنان به صورت گمنام و مؤثر به تربیت نیروهای جوان و کارآمد پرداختند. ایشان دروس خارج خود را در سال ۱۳۵۷ هـ. ش در منزل خویش و با حضور برخی فضلای تهران آغاز کردند و در سال ۱۳۶۴ هـ. ش با قبول کردن تولیت مدرسه مروی توسط آیت‌الله مهدوی کنی، این دروس را مجدداً در مدرسه مروی آغاز کردند. جلسات درس خارج ایشان مملو از طلاب سطوح عالی بود که برای انجام وظیفه به تهران آمده بودند و از فضای علمی قم فاصله داشتند. این جلسات آن‌قدر مفید و کم‌نظیر بود که بسیاری از فضلا را به خود جذب و حسرت دوری از فضای علمی قم را به رضایت و شکر‌گزاری شرکت در این جلسات علمی تبدیل کرد.
مؤسسه پژوهشی- فرهنگی مصابیح‌الهدی که به تازگی با هدف نشر آثار معظم‌له شکل گرفته بود، کوشید تا با شتاب و سرعت در عین رعایت ظرافت‌ها و دقت‌های لازم، در فرصت اندک قبل از چهلمین روز درگذشت آن استاد فرزانه، مجموعه‌ای را فراهم آورد و به ارادتمندان آن بزرگوار تقدیم کند. استقبال گسترده از این مجموعه، نیاز و خواست عمومی نسبت به چنین آثاری را بیشتر نشان داد و بر همین اساس، مؤسسه کوشید تا همزمان با برنامه‌ریزی جهت آماده‌سازی عناوین فرعی و تفصیلی برای نشر در نخستین سالگرد ارتحال حضرت آیت‌الله‌العظمی تهرانی، کتاب حاج‌آقا مجتبی را با تجدید نظر و اعمال برخی ملاحظات و اضافه کردن چندین خاطره منتشر کند....»
