سرویس ورزشی جوان آنلاین: انگار که بی‌تاب جدایی رفیقش بود. با اینکه خبر رفتن میناوند را به او نداده بودند، اما علی انصاریان رفیق نیمه راه نبود؛ رفیقی نبود که مهرداد را تنها بگذارد. دیروز فوتبال دوباره داغدار شد. از سه‌شنبه صبح چشم که باز کردیم خبر در سطح شهر پیچید که برای علی انصاریان دعا کنید. دعا کنید که این یکی از پس کرونا برآید و مچش را بخواباند اما....
اما گویا فوتبالی جماعت حریف این ویروس منحوس نیست، حریف هر کسی را که فکرش را بکنید هست، اما مثل اینکه حریف کرونا نیست. هنوز رفتن میناوند را هضم نکرده بودیم که انصاریان هم رفت؛ انصاریانی که با خنده‌هایش دل همه را به دست می‌آورد. شاید هم مزد همین خنداندن و خنده‌هایش را گرفت که در روز ولادت حضرت زهرا (س) آسمانی شد. صمد نیکخواه‌بهرامی برایش پست گذاشته بود «اینقدر ما را خندانده‌ای که حق نداری اشکمان را دربیاوری»، اما علی انصاریان، آقای مصدومیت و بخیه فوتبال ایران دلتنگ رفیق بود؛ دلتنگ مهرداد میناوند؛ دلتنگی و غصه‌ای که کمتر از یک هفته دوام آورد تا دیروز انصاریان هم بار سفر ببندد. کرونا لعنت به تو، چه کسی باور می‌کرد علی انصاریان هم مقابل تو کم بیاورد، دفاع جنگنده و چغری که رد شدن از او کمتر باور می‌شد، اما کرونا حریفی سخت‌تر بود تا فوتبال ایران انصاریانش را هم از دست بدهد و مات و مبهوت رفتنش را به تماشا بنشیند. دعاهایمان ثمر نداشت و علی فقط ماند تا در روز مادر، مادرش عزادار نباشد.
