صرف‌نظر از اینکه انتخابات برگزار شده ریاست فدراسیون ورزش‌های دانشگاهی با چه سازوکاری انجام شد و اینکه آیا این انتخابات باید برگزار می‌شد یا نه، باید توجه داشت که این فدراسیون به عنوان یکی از فدراسیون‌های مهم و پایه‌ای ورزش باید بیشتر از آنچه تا امروز بوده مورد توجه قرار گیرد.
هادی بشیریان صبح شنبه در حالی با کسب آرای لازم ریاست این فدراسیون را در دست گرفت که بی‌راه نیست اگر عنوان کنیم اسلاف او در این پست تقریباً کار خاصی برای پیشرفت ورزش دانشگاهی به عنوان پشتوانه قوی ورزش حرفه‌ای کشور انجام نداده‌اند. خوب که به ورزش دنیا نگاه کنیم متوجه می‌شویم که تمامی مدال‌آوران و قهرمانان رشته‌های مختلف، به‌خصوص ورزش‌های پایه و مادر همه از دل همین ورزش‌های دانشگاهی و حتی دانش‌آموزی بیرون آمده‌اند.
اینکه کشور‌های صاحب عنوان در ورزش جهان و آن‌ها که در المپیک و مسابقات جهانی از همان بدو شروع رقابت‌ها مدال درو می‌کنند و از بقیه فاصله می‌گیرند فقط و فقط به این برمی‌گردد که آن‌ها به ورزش دانشگاهی و آموزشگاهی خود بها می‌دهند. استعداد‌های ورزش را از همان مدارس و دانشگاه شناسایی می‌کنند و با کار درست و اصولی، زمینه‌ساز پرورش آن‌ها برای حضور در عرصه قهرمانی و کسب مدال و افتخار می‌شوند.
ناگفته پیداست که چنین مسئله مهم و قابل توجهی در طول تاریخ ورزش ایران همیشه مغفول مانده و هیچگاه نشده که ورزش دانشگاهی و آموزشگاهی مورد توجه قرار گیرد. به همین خاطر است که موفقیت‌های به دست آمده در ورزش کشور همیشه موقتی بوده و تداوم نداشته است. موفقیت‌های ورزش کشور صرفاً به تلاش‌های شخصی ورزشکار برمی‌گردد و منوط به درخشش تک‌ستاره‌هایی است که با تلاش و جدیت خودشان به قله موفقیت می‌رسند و جالب اینکه هیچ کدام‌شان از دل ورزش‌های دانشگاهی یا دانش‌آموزی بیرون نیامده‌اند و کار اصولی و پایه‌ای نیز روی آن‌ها انجام نشده است. درست برخلاف آنچه در ورزش جهان می‌بینیم و از مدال‌آوران و قهرمانان آن سراغ داریم.
با این اوصاف حالا فدراسیون ورزش دانشگاهی در شروعی دوباره با رئیسی جدید است. رئیسی که چالش‌های فراوانی پیش‌رو خواهد داشت اگر بخواهد کار درست، اصولی و حرفه‌ای انجام دهد، والا ادامه راهی که رؤسای قبلی رفته‌اند نه هزینه‌ای برای بشیریان دارد نه خستگی و زحمتی. او هم می‌تواند مانند تمام رؤسای قبلی فقط پشت میزش بنشیند و بودجه را به هر نحو ممکن خرج کند و اتفاقی نیز برای ورزش دانشگاهی رخ ندهد و هم می‌تواند با تلاش و کار جدی جبران مافات کند و این فدراسیون مهم و تأثیرگذار در ورزش کشور را از محاق خارج کند تا ثمره آن را در ورزش حرفه‌ای کشور شاهد باشیم. بدیهی است که قدم گذاشتن در راه دوم سختی‌های خاص خودش را دارد و حتماً با مخالفت‌هایی هم روبه‌رو خواهد شد، چراکه قدم گذاشتن در این راه باعث می‌شود بخش زیادی از پول‌هایی که در تمام این سال‌ها و دوران رؤسای مختلف حیف و میل شده به درستی خرج شود و این حتماً به مذاق آن‌هایی که تاکنون خورده‌اند و برده‌اند خوش نمی‌آید.
رشد و توسعه ورزش کشور منوط به رشد و پیشرفت چنین فدراسیون‌هایی است. فدراسیون‌هایی که تاکنون دیده نشده‌اند و همیشه در سایه فدراسیون‌های پرحاشیه و پرهیاهو بوده‌اند، اما شاید حالا زمان توجه بیشتر به این فدراسیون‌ها فرا رسیده باشد یا زمان آن رسیده باشد که ورزش کشور از نتیجه‌گرایی رو به کار اصولی بیاورد و شاید هم زمان آن است که ما هم قهرمانان و مدال‌آوران المپیکی و جهانی‌مان را از مدارس و دانشگاه‌ها تربیت کنیم و درست و اصولی در ورزش جلو برویم.
