سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: فارغ از شلوغی اکران پاییز که باعث شده به غیر از دو یا سه فیلم، مابقی آثار سهمی جدی از سالن نداشته باشند، سه فیلم کودک اوضاعشان به مراتب محدودتر است.
کافی است در نظر بگیریم که یک کمدی مملو از شوخیهای آنچنانی روزانه نزدیک ۴۰۰ تا ۵۰۰ سانس همزمان نصیبش میشود و یک فیلم مینیمالیستی پر شده از خیانتهای زناشویی تقریبا نصف همین مقدار سانس دارد ولی سه فیلم کودک روی پرده، روی هم به اندازه یک سوم آن کمدی هم سانس ندارند. انتقادات کارگردانهای این فیلمها هم موجب نشده که ناظران اکران- اگر ناظری برای اکران باشد- کمترین بهبودی در توزیع سانسها دهند و کماکان اکران به ضرر آثار کودک است. هیچ کدام از مدیران سینمایی هم تاکنون به انتقادات سازندگان این آثار کودک، وقعی ننهادهاند.
مگر نه این است که کودکان بخشی قابل توجه از جامعه ایرانی هستند و فرهنگسازی جامعه باید از کودکی صورت گیرد پس چرا محصولات کودک در اکران این قدر مهجورند و بهشان توجهی نمیشود؟ در کشور ما جشنواره فیلمی به نام جشنواره کودک هم برگزار میشود که همه ساله چندمیلیارد بودجه نصیبش میشود تا اسباب رونق سینمای کودک شود ولی وقتی برگزیدگان این جشنواره، در اکران کاملاً به حال خود رها میشوند معنایش رویکرد سطحی به سینمای کودک است.
در این سالها متصدیان برگزاری جشنواره کودک سعی کردهاند حتی در اوج بحرانهای اقتصادی جامعه ولو به قیمت برگزاری با حداقل فیلم، همچنان چراغ جشنواره کودک را روشن نگه دارند تا به وظیفه خویش در قبال سینمای کودک عمل کرده باشند.
واقعیت آن است که وقتی در اکران، فیلمهای کودک کاملاً به حال خود رها میشوند معلوم است که آن جشنواره برگزار کردن نیز جز تلفات بیتالمال سودی ندارد. چرا برای امتحان هم که شده و فقط برای یک سال، بودجه جشنواره کودک صرف حمایت از اکران فیلمهای کودک نمیشود؟ برگزاری جشنواره کودک بدون آنکه عاملی شود برای افزایش مخاطبان سینمای کودک فایدهای دارد؟ اینکه سالانه ۱۰ تا ۲۰ فیلم کودک با حمایت یا بیحمایت ارگانهای دولتی ساخته شده و تنور جشنواره کودک را گرم کنند و سپس در موعد اکران کاملاً به حال خود رها شوند چه سودی برای کودکان دارد؟
شاید تعطیلی مطلق جشنواره کودک و خرج هزینه صرفهجویی شده برای اکران فیلمهای کودک به ضرر حقوقبگیران این جشنواره باشد ولی میتوان به دوسالانه کردن جشنواره کودک هم اندیشید بهخصوص که اغلب حقوقبگیران این جشنواره، کارمندان زیرمجموعههای دولتی سینما هستند و قطعا بدین واسطه دچار بحران اقتصادی نخواهند شد. آیا بهتر نیست که برای رهایی سینمای کودک از رخوت هم که شده به این طرح فکر کرد؟ برای احیای سینمای کودک باید ارتباط مخاطب کودک با این سینما را افزایش داد و این مهم، ممکن نیست مگر با سرمایهگذاری بر افزایش قدرت اکران فیلم کودک.