سرويس ورزش جوان آنلاين: رشته‌ای بومی- محلی که قدمتی طولانی دارد و سالانه هزار نفر مسابقات آن را با شور و اشتیاقی مثال‌زدنی پیگیری می‌کنند. رقابت‌های کشتی با چوخه همه ساله فروردین ماه در گود زینل‌خان شهر اسفراین برگزار می‌شود. با اینکه زمان زیادی از تأسیس فدراسیون جهانی این رشته می‌گذرد، اما به خاطر برخی اختلافات داخلی، سوءمدیریت‌ها و اختلاف‌نظر‌ها هنوز فدراسیون چوخه در ایران تأسیس نشده است. چند و، چون این مسائل را از محمدرضا ابراهیم‌آبادی دبیرکل فدراسیون جهانی چوخه جویا شدیم.
از برگزاری رقابت‌های چوخه در گود زینل‌خان بگویید.
رقابت‌های کشتی باچوخه همه ساله در اسفراین برگزار می‌شود و امسال نیز جمعیتی بیش از ۶۰ هزار نفر از نزدیک بازی‌ها را تماشا کردند. چوخه تنها ورزشی است که پس از فوتبال چنین جمعیتی برای تماشای آن گردهم جمع می‌شوند. اگر مدت زمان برگزاری بازی فوتبال و چوخه را با هم مقایسه کنید می‌بینید که تعداد تماشاگران چوخه از فوتبال هم بیشتر است چراکه فوتبال ۹۰ دقیقه است، ولی رقابت‌های چوخه از صبح زود تا غروب انجام می‌شود و تماشاگران نیز ساعت‌ها برای تماشای آن در گود حضور دارند.
به‌رغم استقبال همیشگی مردم، اختلافات داخلی مانع گسترش این رشته در سطح بین‌المللی شده. این اختلافات از کجا نشئت می‌گیرد؟
متأسفانه در داخل کشور تشکیلات منسجمی که برای گسترش کشتی چوخه تلاش کند نداریم. وزارت ورزش این رشته را به دو فدراسیون سپرده است! کلاً دو رشته از ایران جهانی شده، ورزش‌های زورخانه‌ای و کشتی چوخه. با اینکه از سال ۹۱ فدراسیون جهانی کشتی چوخه را راه‌اندازی کردیم، اما اقدامی برای تأسیس فدراسیون ملی این رشته انجام نشده. چوخه بین دو فدراسیون کشتی و فدراسیون ورزش روستایی و بازی‌های بومی و محلی تقسیم شده؛ بخش‌های توسعه و زیرساخت به فدراسیون روستایی و عشایری و بخش اعزام‌های خارجی و انتخاب تیم ملی به فدراسیون کشتی سپرده شده است. چند سال است که درگیر چنین مسائلی هستیم. با اینکه در تمامی استان‌ها هیئت‌های چوخه داریم، اما این رشته در سطح کشور هیچ گسترشی پیدا نکرده است. در صورتی که می‌طلبد کشتی چوخه به غیر از خراسان در سایر مناطق نیز توسعه پیدا کند و دوره‌های آموزش مربیان و داوران برگزار شود.
تقسیم شدن بین دو فدراسیون چه مشکلاتی را به کشتی چوخه تحمیل کرده است؟
مشکلات زیادی داریم. متأسفانه هیچ بودجه‌ای از سوی فدراسیون فدراسیون ورزش روستایی و بازی‌های بومی و محلی به چوخه داده نمی‌شود. سؤال ما این است که وقتی این فدراسیون برای چوخه سرمایه‌گذاری انجام نمی‌دهد چرا این رشته باید زیر نظر فدراسیون روستایی باشد؟ در صورتی که چوخه یا باید به صورت فدراسیون مستقل فعالیت کند یا زیر نظر فدراسیون انجمن‌های ورزشی قرار بگیرد. تا حرف می‌زنیم می‌گویند بودجه نداریم. قرار گرفتن بین دو فدراسیون دعوا‌های زیادی را بین اهالی کشتی چوخه ایجاد کرد. رشته‌ای که ورزشکارانش در بازی‌های المپیک حضور دارند با گرفتاری‌های زیادی روبه‌رو است. کشتی‌گیران چوخه چند ورزش کشور از جمله جودو و کوراش را تغذیه می‌کنند؛ بسیاری از ملی‌پوشان جودو و کوراش را چوخه‌کاران تشکیل می‌دهند. حتی برترین کوراش‌کار جهان هم از رشته چوخه است.
با این حساب هیچ بودجه دولتی به رشته چوخه تعلق نمی‌گیرد؟
چرا، جمعیت حاضر در این رقابت‌ها را نشان می‌دهند و بودجه را می‌گیرند، اما هیچ هزینه‌ای برای چوخه نمی‌کنند. فدراسیونی که تنها متولی یک رشته است در تأمین هزینه‌هایش مانده آن‌وقت فدراسیون ورزش روستایی که به گفته خودشان متولی بیش از ۲۵۰ رشته هستند چطور می‌تواند هزینه‌های چوخه‌ای که خودش در حد یک فدراسیون ملی است و ورزشکارانش در سطح جهان رقابت می‌کنند را تأمین کند.
چرا تاکنون فدراسیون ملی چوخه در ایران تأسیس نشده است؟
بیش از ۱۰، ۱۲ سال است که چوخه در بحث مسابقات داخلی به فدراسیون روستایی سپرده شده، اما خبری از توسعه این رشته نیست. در حالی که وظیفه این فدراسیون این است که رشته‌های بومی- محلی را شناسایی کند، پرورش دهد و پس از آن این رشته‌ها را به متولی دیگری که بتواند آن‌ها را در سطح جهان گسترش دهد بسپارد. مقام معظم رهبری تأکید کرده‌اند ورزش‌های محلی ما مهجور هستند. مسئولانی که به گود زینل‌خان می‌آیند فقط شعار می‌دهند؛ یکی می‌گوید چوخه باید فدراسیون ملی داشته باشد، یکی می‌گوید باید جهانی شود و یکی از حمایت حرف می‌زند، ولی بعد از یک روز یادشان می‌رود چه گفته‌اند. اینکه می‌گویم چوخه مثل بچه یتیم است بی‌دلیل نیست؛ جعفری رئیس فدراسیون ورزش روستایی و بازی‌های بومی و محلی چند سال پیش اعلام کرد اعتقادی به جهانی شدن رشته چوخه ندارد! یکی از مخالفان مستقل شدن چوخه همین فدراسیون است چراکه در صورت استقلال چوخه هزاران تماشاگر را از دست می‌دهند. چرا باید ورزش‌های‌مان را پرورش دهیم بعد کشور دیگری به نام خود ثبت کند آن‌وقت روی آن رشته سرمایه‌گذاری کنیم؟ این اتفاق برای رشته کبدی افتاد و با اینکه ریشه ایرانی دارد، اما به نام کشور دیگری ثبت شده. حضرت آقا بار‌ها تأکید کرده‌اند روی رشته‌هایی که ریشه ایرانی دارند سرمایه‌گذاری شود. در حال حاضر نامه تأیید تأسیس فدراسیون ملی چوخه را از سوی وزارت ورزش صادر شده و امیدوارم امسال اتفاقات خوبی برای این رشته کهن رخ دهد.
راهکار شما برای حل مشکلات چوخه چیست؟
در وهله اول چوخه باید مستقل شود. رشته‌ای مثل کریکت که در ایران نه تماشاگر دارد و نه ورزشکاری که در سطح جهانی بازی کند، از آنجا که این رشته از خارج به ایران وارد شده فدراسیون آن در داخل تشکیل شده است. حضرت آقا در سفری که به اسفراین داشتند فرمودند: وقتی مسابقات چوخه برگزار می‌شود ده‌ها هزار تماشاگر برای دیدن آن گردهم می‌آیند. این‌ها فاکتور‌های خوبی است که باید به آن توجه شود، اما چوخه بچه یتیم ورزش است و نماینده‌ها در موقع انتخابات عکس می‌گیرند و رأی جمع می‌کنند، ولی خیلی زود چوخه را فراموش می‌کنند.
کشتی چوخه به چه کشور‌هایی صادر شده است؟
در حال حاضر در ۱۲ کشور پایگاه داریم و از مسابقات ما استقبال کردند، اما در داخل کشور چنین انسجامی وجود ندارد. بلاروس، هند، آلمان، لیتوانی، سوئیس، عراق و... از جمله این کشور‌ها هستند.
پس توانایی برگزاری مسابقات بین‌المللی در ایران را هم داریم؟
اگر هزینه‌های‌مان را تأمین کنند می‌توانیم رقابت‌های بین‌المللی با حضور ۲۰ کشور برگزار کنیم. خارجی‌ها از آمدن به تورنمنت‌های ما استقبال می‌کنند، ولی تا زمانی که هزینه‌های حضورشان را تأمین نکنیم قطعاً آن‌ها هم به ایران نخواهند آمد. سال ۹۱ با تلاش‌هایی که در مجلس صورت گرفت به همراه رشته زورخانه‌ای ردیف بودجه گرفتیم و ۵/۴ میلیارد تومان بودجه به این دو رشته تعلق گرفت و ۵ /۱ میلیارد تومان به چوخه رسید. با حساب شرایط فعلی باید ۲۰ میلیارد به چوخه بدهند، ولی دو سال است برای گرفتن ۵۰۰ میلیون تومان می‌دویم و هنوز نتوانسته‌ایم این بودجه را بگیریم!
امسال اعزام خارجی چوخه‌کاران در برنامه‌های‌تان هست؟
بله، قرار است یک تیم از مشهد را برای اعزام به مسابقات ارمنستان هماهنگ کنیم. البته در صورتی که یا اسپانسر داشته باشیم یا طلب‌های داخلی‌مان را بگیریم. ضمن اینکه هفته آینده مسابقات قهرمانی کشوری دانشگاه جامع علمی کاربردی در بجنورد برگزار می‌شود.
