سرویس فرهنگی جوان آنلاین: سی و هفتمین دوره جشنواره فیلم فجر که مهم‌ترین رویداد هنری کشور است در آستانه ۴۰ سالگی انقلاب در حال برگزاری است.تا به‌اینجا استقبال مخاطبان از فیلم‌های جشنواره به نسبت دوره‌های قبل چشمگیر و پررنگ‌تر بوده است.
در ذیل نگاهی کوتاه به دو فیلم اکران شده در جشنواره خواهیم داشت.
تیغ و ترمه: (کیومرث پورا حمد)
اعتبار فیلمساز زیر تیغ!
واقعا چه کسی جز خود فیلمساز می‌توانست چنین تیغ بردارد و روی گذشته و خاطرات خوش فیلمسازی‌اش بکشد. به جرات بدترین فیلم کارنامه «کیومرث پوراحمد» است. فیلم به‌قدری شل و وارفته است که حتی برای دلخوشی هم که شده یکی از اجزای فیلم چه در جزئیات و چه در کلیات درست نیست. «تیغ و ترمه» به شکل عجیبی، بد است. با اینکه فیلم اقتباسی از یک رمان است، ولی در کمال تعجب نه داستانی در کار است نه روایتی و نه حتی شخصیتی!
مهم‌تر از خود فیلم می‌شود درباره این بحث کرد که چه می‌شود و چه فرایندی طی‌شده که فیلمسازی مثل «پور احمد» که خالق «قصه‌های مجید»، «شب یلدا» و «اتوبوس شب» است، به چنین حدی از فیلمسازی تنزل کرده، که حتی از حفظ یک راکورد ساده یا گرفتن یک سکانس خوب هم عاجز شده است.
شاید نقش تهیه‌کننده در سینمای امروز اینجا مهم باشد. قاعدتا تهیه‌کنندگی که مولف باشد زیر بار ساختن چنین فیلمی نخواهد رفت. فیلمی که به‌قول معروف مصداق خسر الدنیا والآخرة است. یعنی نه مخاطبی خواهد داشت، نه منتقدان را راضی نگه می‌دارد و نه برای خود عوامل سازنده دستاوردی دارد.
به نظرم بیشتر از پوراحمد این تهیه‌کننده فیلم است که این فیلمساز را به اینجا کشانده که فیلمی تا به این شدت آماتوری تولید کند. باید منتظر نشست و دید آیا پوراحمد از نقد‌های تندی که بر این اثرش شد، درس خواهد گرفت و به روز‌های اوج خودش باز خواهد گشت؟ یا همچنان راه این چند سال اخیر خود در فیلمسازی را طی می‌کند؟
درخونگاه: (سیاوش اسعدیان)
عشق کیمیایی
نیمی از فیلم گذشته و هنوز فیلم شروع نشده است. فیلم از همان ابتدا اصالت و ذات وجودی‌اش را عاریه‌ای از سینمای «مسعود کیمیایی» گرفته است.
فیلم پر از سکانس‌های اضافی است که فقط فیلم را کشدار و خسته‌کننده کرده است. حرف و مسئله فیلمساز مسئله مشخص نیست، جهان فیلم محدود است.
فیلمساز تا خواسته و توانسته ادای سینمای کیمیایی را درآورده است. دیالوگ‌نویسی پر طمطراق، موزون و مسجع سراسر فیلم را گرفته بدون اینکه منطقی داشته باشد. از لات و چاقوکش بکش تا مادر خانواده همه و همه یکجور دیالوگ دارند.
فیلم به لحاض ساختاری در کارگردانی و اجرا ترو تمیز است، ولی این‌ها هیچ کدام امتیازی برای فیلم نخواهد داشت وقتی دست فیلمساز در قصه‌گویی و درام تا به این اندازه خالی است. «درخونگاه»سومین فیلم «سیاوش اسعدیان» بعد از دو فیلم «درحوالی اتوبان» و «جیب بر خیابان جنوبی» است و در خوش بینانه‌ترین حالت در جا زدنی بیش نیست.
