بازی های همبستگی کشورهای اسلامی عرصه ای بود برای ورزشکاران ایرانی تا استعدادهای ناب خود را به رخ رقبا بکشند. مدال های رنگارنگی به گردن آویختند که نباید به این راحتی ارزش شان را زیر سوال برد و آن ها را به دست فراموشی سپرد.
88 ورزشکار از شش رشته به پالم یانگ اعزام شدنن و بیشتر آن ها دست شان به مدال رسیده و البته تعدادی از ورزشکارانمان نیز در قالب رشته های تیمی افتخارآفرینی کرده اند. پیش بینی کمیته کلی المپیک تقریبا درست از آب آمده، در خوشبینانه ترین حالت قرار بود 15 تا 17 مدال طلا بگیریم که خوشبختانه تعداد مدال های زرین مان از پیش بینی اولیه هم بالاتر زده است. در دوره گذشته 10 طلا، 9 نقره و 11 برنز به نام ورزشکاران ایرانی ثبت شد و در این دوره روند مدال آوری مان سیر صعودی داشته است. این در حالی است که کمیته ملی المپیک به دلیل مشکلات مالی تنها شش رشته را به این مسابقات فرستاده بود. چه بسا اگر سایر رشته ها نیز این فرصت را پیدا می کردند که به اندونزی اعزام شوند تعداد مدال هایمان بیش از این هم می شد.
اینکه پایین بودن سطح رقابت ها را دلیل مدال آوری کاروان کشورمان بدانیم اصلا قابل قبول نیست. به هر حال حریفان زیادی از 43 کشور به بازی های کشورهای اسلامی آمده بودند. قطعا هیچ کدام از ورزشکاران نیز حاضر نمی نبودند به راحتی قید مدال را بزنند و دست خالی به کشورشان بازگردند. بعلاوه اینکه در بسیاری از رشته ها نفرات صاحب نام و شناخته شده زیادی هم حضور داشتند، مثل کاراته. همانطور که مسئولان ورزش ما برای اعزام نفرات به این مسابقات حساسیت به خرج دادند قطعا سایر کشورها نیز برای خالی نبودن عریضه و اتلاف وقت به پالم بانگ نیامده بودند.
بازی های کشورهای اسلامی آوردگاه خوبی بود برای تمامی نفرات اعزامی، جوان تر های کسب تجربه کردند و طعم مدال آوری را چشیدند وبا قدیمی تر ها نیز با استفاده از تجربه خود به کمک تیم آمدند. در این میان برخی ها نیز این فرصت را یافتند تا بیش از پیش پتانسیل بالای خود را به حریفان نشان دهند. تیم ملی کاراته بانوان نیز دقیقا از فرصت به دست آمده بهره بردند. کاراته کارهای محجبه علی رغم همه رفتارهای مغرضانه شش بار روی سکو رفتند. شکی نیست که تجربه این مسابقات در آینده ای نزدیک به کمک بانوان می آید و افتخاری دیگر برای کشور به دست می آورند.
زیر سوال بردن نایب قهرمانی ایران در بازی های اسلامی خودزنی بیش نیست، خودزنی که نه تنها فایده ای به حال ورزش ندارد بلکه ضربه سنگینی به انگیزه جوانان با استعداد می زند. باید ایستادن روی سکوی دوم جهان را در میان 43 کشور شرکت کننده را به فال نیک بگیریم. از یاد نبریم که بحران مالی موجب شد تا تیم های زیادی از این مسابقات جا بمانند. جا داشت کمیته المپیک به سایر تیم ها نیز اعتماد می کرد. قطعا آن ها نیز می توانستند پاسخ اعتماد مسئولان را بدهند.
به هر حال سومین دوره بازی های کشورهای اسلامی به پایان رسید. ارزش نهادن به تلاش ملی پوشان روحیه ای مضاعف به آن ها می دهد. موفقیت امروز می تواند سکوی پرتابی باشد برای موفقیت های آتی. منتها برای نیل به چنین هدفی مستلزم برنامه ریزی و توجه است. اینکه چند ماه مانده به مسابقات بین المللی یاد ملی پوشان می افتیم و وعده می دهیم کار همیشگی ورزش ایران شده. کمتر از یک سال دیگر بازی های آسیایی 2014 را در پیش داریم بعلاوه اینکه از هم اکنون باید به فکر کسب سهمیه های المپیک 2016 نیز باشیم.
