جوان آنلاین: پرواضح است که رفتار، گفتار و ادعاهای برخی مدیران اخیراً تا چه اندازه باعث افزایش تنش در فضای فوتبال شده است. با وجود این دنیامالی همچنان سعی دارد اوضاع را با گفتمان حل و فصل کند که آقایان را دعوت به آرامش میکند.
فوتبال ایران با چنین شرایطی ناآشنا نیست. شرایطی که بیتردید نتیجه سیاستهای یک بام و دوهوای آقایان است که باعث شده بار دیگر حاشیه بر متن غلبه کند. داستانی آشنا که طی سالهای اخیر بارها و بارها تکرار شده، اما هر بار مسئولان تصمیمگیرنده به جای برخوردی اساسی و بازدارنده مماشات کردهاند، بهطوریکه امروز کار رسماً بیخ پیدا کرده است.
طبیعی است که در چنین شرایطی دنیامالی به عنوان وزیر ورزش سعی در آرام کردن جو داشته باشد، اما بیشک او خود بهتر میداند که کار از گفتمان گذشته و دیگر این ترفندها جواب نمیدهد. روندی که بعد از جدایی غیرقانونی بیرانوند از پرسپولیس و حضورش در تراکتور هم آقایان در پیش گرفتند، اما نیازی نیست بگوییم نتیجه چه شد! با این حال گویا دنیامالی قصد استفاده از تجربیات گذشته را ندارد که اگر داشت تصور نمیکرد با برگزاری جلسه بین مالکان باشگاهها این داستان حل و فصل میشود، خصوصاً وقتی برخی با حضور در رسانه ملی به زمین و زمان اتهام زدند و ضمن زیر سؤال بردن همه، رسماً به هوادار خط دادند برای تکرار اتفاقات ناگواری که پیشتر رخ داده است!
هرچند ذهن ما یاری نمیکند، اما دنیامالی مدعی است که پیش از این نیز در مقاطعی تنشهای سنگینی در فوتبال ایجاد شده بود که با برگزاری جلسات مشترک و رفع ابهامات و سوءتفاهمات مشکلات برطرف شد و امیدوار است اینبار نیز حواشی با رفاقت و همدلی و نزدیکی مدیریت حل و فصل شود. اما امروز دیگر زمان برگزاری نشست برای حل و فصل مشکلات نیست، امروز وقت اعمال قانون در مورد متخلفان است.
بیشک وقتی بازیکنی با سابقه ملی بیمحابا سخن میگوید و مرزهای اخلاقی را میشکند و فضای ورزشگاهها به دلیل بیتوجهیهای مکرر و علنی مستعد توهینهای سازمانیافته و هتاکیهای آزاردهنده میشود، دیگر نمیتوان سروته ماجرا را با یک واژه کلی به نام «رفاقت» جمع کرد، چراکه بخشی از این رفتارها نتیجه همان سیاستهای اشتباه قبلی است. نتیجه گذشتن، مماشات، چشمپوشی و اغماض سالهای گذشته که کار را امروز به جایی رسانده که دیگر هیچ امیدی به گفتوگو نیست و صرفاً باید با تصمیمی قاطع و بیتعارف خط و مرزی تعیین کرد که احدی اجازه عبور از آن را به خود ندهد.
حق با دنیامالی است؛ فوتبال ایران به آرامش نیاز دارد، اما این آرامش فقط با کلمات به دست نمیآید، با توصیه اخلاقی و امید بستن به «عقلانیت مدیران» هم حاصل نمیشود، چراکه آرامش نتیجه قانونمداری و قاعدهمندی است. نتیجه تعیین مرزهای مشخص، تصمیمات سخت، احکام شفاف و برخوردهایی که پیام واضحی به همه بدهد. همه باید بدانند توهین، اتهامزنی و بازی با احساسات هواداران هزینه دارد و هیچ کس نمیتواند این مهم را بدون هزینه دادن دور بزند.
تردیدی نیست اگر امروز برخوردی قاطع و قانونی صورت نگیرد و اگر خطوط قرمز بدون تعارف روشن و اعلام نشود، اوضاع روز به روز بدتر و بدتر خواهد شد. کافی است افراد احساس کنند هرچه میخواهند میتوانند به زبان بیاورند و نهایتاً بابت رفتار و گفتار خود یکی، دو جلسه محرم میشود یا سروته ماجرا با برگزاری یک جلسه دوستانه ختم به خیر میشود. آن زمان است که دیگر سنگ روی سنگ بند نخواهد شد و آرامشی که وزیر ورزش به لزوم آن در سال منتهی به جام جهانی اشاره دارد برای همیشه از فوتبال ایران رخت برخواهد بست. سال، سال جام جهانی است و همین یک مورد کافی است تا بدانیم باید برای دستیابی به موفقیت جدیتر باشیم و دست از مماشات کردن برداریم، چراکه فوتبال ایران علاوه بر آرامش، نیاز به اقتدار قانون هم دارد.
