جایزه سالانه صلح نوبل در یک سال اخیر به دلیل آرزوی آشکار و تلاش‌های مذبوحانه و گل‌درشت دونالد ترامپ برای دستیابی به آن، یکی از پرتوجه‌ترین سال‌های تاریخ خود را پشت سر گذاشت. در یک سال گذشته، دونالد ترامپ تمام تلاش خود را به کار بست تا با ظاهری صلح‌طلب و میانجی‌گر، چهره‌ای در قامت یک «مصلح جهانی» از خود به نمایش بگذارد و نامش را در فهرست برندگان جایزه صلح نوبل ثبت کند.
او در سخنرانی‌های متعدد، در شبکه‌های اجتماعی و در مصاحبه‌های خبری مدعی شد در مسیر برقراری آرامش در جهان گام‌های بزرگی برداشته است. از میانجی‌گری بین رژیم‌صهیونیستی و گروه‌های فلسطینی گرفته تا طرح آتش‌بس در غزه، از ادعای توقف درگیری میان هند و پاکستان تا گفت‌و‌گو‌های نمادین درباره ایران و آتش‌بس جنگ ۱۲ روزه. همه و همه بخشی از نمایش سیاسی او بود که بیش از آنکه هدف انسانی و اخلاقی داشته باشد، رنگ و بوی تبلیغاتی و رقابت انتخاباتی داشت.
در ماه‌های گذشته برخی رسانه‌های غربی گزارش داده بودند ترامپ حتی از طریق واسطه‌ها و ارتباطات سیاسی تلاش کرده است نظر کمیته نوبل را جلب کند. لابی‌گری‌های رسانه‌ای، مصاحبه‌های حساب‌شده، سفر‌های پرسروصدا و شعار‌هایی درباره «صلح تاریخی خاورمیانه» بخشی از پازل او برای رسیدن به این هدف بود، اما با اعلام برنده امسال، رؤیای ترامپ برای نشستن بر صندلی نوبلیست‌های صلح بر باد رفت و بار دیگر جهان دید که سیاست‌ورزی بدون صداقت و استمرار، حتی اگر با سر و صدای فراوان همراه باشد، در نهایت به شکست و بی‌اعتباری منتهی می‌شود.
گرچه با مروری بر فهرست افراد برنده جایزه صلح نوبل در تاریخچه این نهاد جهانی نام جنایتکارانی نظیر شیمون پرز نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی، باراک اوباما رئیس‌جمهور امریکا، آنگ‌سان سوچی قصاب مسلمانان میانمار و فعالان سیاسی همسو با اهداف غرب نظیر شیرین عبادی و برنده امسال صلح نوبل، شائبه سوگیرانه بودن این جایزه شدیداً تقویت می‌شود، اما دست ترامپ حتی از دریافت چنین جایزه‌ای نیز کوتاه ماند. رفتار‌ها و اقدامات یک سال اخیر او از حمایت همه‌جانبه نظامی، تسلیحاتی و سیاسی از جنایات رژیم‌صهیونیستی تا حمله مستقیم به خاک جمهوری اسلامی ایران و تهدید‌های مداوم نظامی و نقض اصل صلح‌آمیز بودن تعاملات بین‌المللی، نه تنها او را مستحق جایزه صلح جهانی نمی‌کند بلکه نام او را شایسته قرار گرفتن در فهرست جنایتکاران علیه بشریت کرده است.
در تاریخ سیاست جهان بار‌ها دیده‌ایم که قدرت‌طلبی در لباس خیرخواهی، سرانجامی جز رسوایی ندارد. امیرالمؤمنین علی (ع) در نهج‌البلاغه می‌فرمایند: «مَن نَوى غَیرَ الحَقِّ خابَ أَمَلُهُ»: هر کس نیتی جز حق در دل داشته باشد، آرزویش بر باد می‌رود. این سخن ناظر به حقیقتی پایدار است که در سیاست نیز صادق است؛ نیت ناصالح، هرچند در پوشش اصلاح و صلح جلوه کند، در نهایت بی‌ثمر می‌ماند. این ذلت و رسوایی جهانی با عدم‌دستیابی به صلح نوبل پس از یک سال خیالبافی و انجام اقدامات ریاکارانه و متظاهرانه نمود واضح فرمایشی مشهور از حضرت است که «ما ظَلَمَ عَبدٌ إلا أذَلَّهُ اللهُ»: هیچ بنده‌ای ظلم نکرد، مگر آنکه خدا او را خوار کرد.
حالا شکست ترامپ برای ثبت تاریخی نام خود در میان نوبلیست‌های صلح جهانی، تمام اقدامات پرهیاهو و مزورانه یک‌سال اخیر او برای ترسیم چهره‌ای صلح‌طلبانه از خود را یک شبه فروریخت و او را ناکام و سرخورده از تمام نمایش‌های صلح‌طلبی خود کرد.
