در مورد گروه تیم ملی والیبال کشورمان در مسابقات قهرمانی جهان باید بگویم گروه چندان ساده‌ای نیست. فیلیپین با وجود بهره‌مندی از سالن‌های بزرگ و حضور تماشاگران پرشور در کشورش قطعاً نمی‌تواند تهدیدی برای تیم ملی والیبال ایران به حساب آید و مسلماً شرایط و کیفیت والیبال ایران از هر نظر در سطحی بالاتر از هر سه تیم همگروهی‌اش است. البته مصر و تونس هر دو سابقه قهرمانی در قاره آفریقا، حضور متعدد در مسابقات جهانی و حضور در المپیک را در کارنامه دارند، اما آنها هم با پتانسیل فعلی‌شان، قدرت و کیفیت سابق را ندارند. بار‌ها با مصر بازی کرده‌ایم و تا هفت، هشت سال پیش رقابت نسبتاً نزدیکی داشتیم و چند بار شکست‌های تلخی هم مقابل مصر تجربه کرده‌ایم.
والیبال ایران با این بازیکنان و کادرفنی و همچنین عملکرد رو به رشدش در تک‌تک بازی‌های لیگ ملت‌های اخیر لیاقت حضور در جمع هشت تیم برتر قهرمانی جهان را دارد، اما از آن مرحله به بعد باید با قدرتمندترین تیم‌های جهان بازی کنیم و احتمالاً در یک‌چهارم نهایی به برزیل بخوریم که همه می‌دانند شکست برزیل در جام‌ها هرچند غیرممکن نیست، اما کاری بسیار دشوار است. برای موفقیت یک تیم یا گروه، همدلی از ارکان اساسی است و من این همدلی را در تیم ملی، بازیکنان و کادرفتی می‌بینم. از سوی دیگر پیاتزا هم با برنامه کارش را آغاز کرده و معتقدم با تجاربش از لیگ ملت‌ها به دنبال بهترین عملکرد با تیم ملی در مسابقات قهرمانی جهان است. همه بازی‌ها باید برای‌مان حکم فینال داشته باشد، البته باید بازیکنان‌مان با تصویرسازی ذهنی از پیروزی در تک‌تک بازی‌ها با ذهنیتی برنده مقابل تمام رقبا بازی کنند. پیش‌بینی قطعی من صعود به جمع هشت تیم برتر جهان است، اما والیبال ایران لیاقت حضور در جمع چهار تیم برتر قهرمانی جهان را هم دارد.
