جوان آنلاین: بامداد جمعه نگاه کل علاقه‌مندان فوتبال به ورزشگاه مونومنتال در آرژانتین بود؛ جایی که لیونل مسی آخرین بازی ملی خود در خاک کشورش را انجام می‌داد. فوق‌ستاره از همیشه درخشان‌تر بود. دو گل استثنایی زد و روی گل دیگر هم تأثیر مستقیم داشت. آرژانتین ۳ بر صفر ونزوئلا را شکست داد و حالا نوبت مسی بود که مقابل خیل عظیم هواداران قرار گیرد و اعلام کند این آخرین بازی ملی او در خاک کشورش بوده، اما مسی چیز دیگری گفت. فوق ستاره حرفی زد که همه را در بهت و حیرت فرو برد.
مسی گفت: «با خودم صادق هستم، اگر حالم خوب باشد و آماده باشم، بازی می‌کنم، وگرنه کنار می‌کشم، البته بسیار هیجان‌زده هستم، زمان زیادی تا جام جهانی باقی نمانده ولی اگر آماده نباشم، بازی نمی‌کنم.» شنیدن این حرف از زبان فوق‌ستاره‌ای که در آخرین بازی خود چنان درخشیده که چشم‌ها را خیره کرده است، پیام‌های زیادی دارد.
اولین پیام اینکه دنیای حرفه‌ای فوتبال با کسی شوخی ندارد و اگر آماده نباشی، حتی اگر نامت لیونل مسی هم باشد، خیلی راحت کنارت می‌گذارد، پس چه بهتر قبل از آنکه کنارت بگذارند، خودت در اوج خداحافظی کنی، یعنی کاری که مسی بامداد جمعه انجام داد. مسی شاید به جام جهانی هم برسد، اما از همین حالا آرژانتین را آماده کرد که باید وارد دوران پسامسی شود. حالا رفتار مسی را مقایسه کنید با رفتار برخی ملی‌پوشان فوتبال ایران که انگار سند تیم ملی را به نام‌شان زده‌اند؛ بازیکنانی که با وجود دوری از فرم و آمادگی لازم همیشه در تیم ملی حاضر هستند و به راحتی جای جوانانی را که می‌توانند مؤثرتر و بهتر باشند، اشغال می‌کنند. بدون تردید هیچ کدام از این بازیکنان حتی در دوران اوج‌شان به گرد پای لیونل مسی هم نمی‌رسیدند و بیهوده نیست اگر عنوان کنیم حتی همین حالا هم فرسنگ‌ها با فوق‌ستاره فوتبال آرژانتین فاصله دارند، ولی خب با اصرار عجیبی همچنان می‌خواهند حضور داشته باشند، حتی اگر این حضور به تیم ملی ضربه بزند، البته در این میان نباید از تقصیر مربیان هم به سادگی گذشت؛ مربیانی که حتی با وجود سر‌دادن شعار جوان‌گرایی جرئت استفاده از جوانان را ندارند و همچنان به بازیکنان پا به سن گذاشته و بدون تیم و دور از آمادگی فنی و بدنی میدان می‌دهند تا ثمره حضور آنها چیزی جز شکست نباشد.
