جوان آنلاین: پای هوش و ذکاوت که در میان باشد، جوان ایرانی همیشه حرفی برای گفتن دارد. شاید در بخش امکانات و تجهیزات، یک پای کار برایش لنگ بزند، اما در بخش هوش و استعداد، همیشه حرف اول را می‌زند. تنها لازم است میدانی کوچک برایش مهیا شود، تا با اندیشه و تفکراتش، چنان دنیا را به تعجب وا دارد که هیچ توضیح منطقی نتوان برایش یافت.
موفقیت تیم ملی هوش مصنوعی ایران در دومین المپیاد جهانی هوش مصنوعی، این واقعیت را بار دیگر ثابت می‌کند؛ جایی که جوان ایرانی، با دو نقره و دو برنز، توانمندی‌هایش را به رخ می‌کشد. این خصلت اوست. گویی توانمند به دنیا می‌آید و تنها فرصتی می‌خواهد تا این توانایی را به بهترین شکل ممکن ارائه کند. ذهنی خلاق و پر از ایده‌های ناب، که تنها بستری می‌طلبد برای به نمایش گذاشتنش.
در روز‌هایی که هوش مصنوعی به‌عنوان یکی از مهم‌ترین فناوری‌های قرن ۲۱، چشم‌انداز آینده جهان را شکل می‌دهد، تیم ملی هوش مصنوعی جمهوری اسلامی ایران بار دیگر نشان داد که استعداد‌های جوان کشورمان در این عرصه توان رقابت با بهترین‌های جهان را دارند. در دومین المپیاد جهانی هوش مصنوعی که از ۲ تا ۹ اوت ۲۰۲۵ (۱۱ تا ۱۸ مرداد ۱۴۰۴) در پکن برگزار شد، تیم ایران موفق شد با کسب دو مدال نقره و دو مدال برنز، نام کشور را در جمع مدال‌آوران برجسته کند.
رقابتی سخت، پیچیده و فشرده؛ جایی که علی شایان و آرش یوسف‌نژاد موفق شدند با عملکردی درخشان، مدال نقره را از آن خود کنند. در کنار آنها، رادین رحمانی نودهی و پارسا گلستانی با کسب دو مدال برنز، نشان دادند که سطح علمی و فکری نوجوانان و جوانان ایرانی، فاصله‌ای با قله‌های جهانی ندارد. تیمی که به سرپرستی دکتر امین نجفی در این مسابقات حاضر شد، نه تنها نتیجه‌ای ارزشمند کسب کرد، بلکه بار دیگر ثابت کرد که با وجود تمام کمبودها و چالش‌ها، «مغز ایرانی» همچنان یکی از باارزش‌ترین دارایی‌های کشور است.
این موفقیت، مدیون سال‌ها تلاش مداوم در حوزه آموزش، المپیاد‌های علمی و سرمایه‌گذاری بر استعدادهاست. خانواده‌هایی که با باور به فرزندانشان، مسیر رشد علمی را هموار کرده‌اند، معلمانی که فراتر از چارچوب کلاس درس، انگیزه و الهام بخشیده‌اند، و نظام آموزشی‌ای که هرچند نیازمند به‌روزرسانی‌ها و حمایت‌های جدی‌تر است، اما توانسته مسیر را برای چنین دستاورد‌هایی باز کند.
بدون شک هوش مصنوعی، آینده است؛ و این آینده، با حضور و نقش‌آفرینی نسل جوان ایران، می‌تواند شکلی متفاوت، الهام‌بخش و موثر به خود بگیرد. اگر امروز این مدال‌ها نقره و برنز هستند، فردا با حمایت و فراهم آوردن بستر مناسب، درخشش طلای این تلاش‌ها دور از دسترس نخواهد بود. شاید بسیاری، مدال نقره و برنز را به چشم «دوم شدن» نگاه کنند، اما برای کسانی که می‌دانند پشت هر سوال این مسابقات، ساعت‌ها تمرین، شب‌زنده‌داری، آزمون و خطا و تحمل فشار‌های روانی و فکری نهفته است، این دستاورد چیزی کم از طلا ندارد. اما تقدیر از این تیم، فقط به‌خاطر مدال‌ها نیست؛ بلکه به‌خاطر امیدی است که آنها زنده نگه داشتند. نسلی که اگر دیده شود، شنیده شود و حمایت شود، می‌تواند با علم و اراده‌اش، حتی از دل کمبودها، آینده‌ای درخشان برای کشور بسازد و افق‌های تازه‌ای را بگشاید.
