سحرگاه ۲۳ خرداد ۱۴۰۴ وقتی سرزمین ایران زیر هجوم غافلگیرانه و تروریستی دشمن به خون نشست، در خیال خام دشمنان این سرزمین و این ملت، تفرقه و تسلیم ملت ایران نقش بسته بود، ولی اشتباه بزرگ دشمنان نشان داد که آنان همچنان شناخت دقیقی از ملت ایران ندارند و نمی‌دانند که حماسه عاشورا و عزت حسینی در عمق جان ملت ایران ریشه دوانده است. موشک‌ها و پهپاد‌های دشمن که تأسیسات هسته‌ای، مقامات نظامی، دانشمندان و زنان و کودکان بیگناه را هدف گرفتند، با این تصور پرتاب شدند که اراده یک ملت را خواهند شکست، اما نمی‌دانستند که این ملت همان ملتی است که از کربلا درس شهادت و ایثار آموخته است، ملتی که امام حسین (ع) را از جان خود بیشتر دوست دارد؛ ملت امام حسین.
در میان ایرانیان، حادثه عاشورا صرفاً یک حادثه تاریخی و مناسکی برای یادآوری یک تراژدی نیست بلکه سرچشمه نوری است که معنویت و هویت ایرانیان را می‌سازد و حتی در بعد تمدنی و راهبردی نیز اثرات عمیق و اساسی گذاشته است، به طوری‌که امام خمینی (ره) به درستی آن را این‌گونه به کلام آورده است که «ملتی که شهادت دارد، اسارت ندارد». به طوری که حماسه ملت ایران برابر تهاجم همه‌جانبه دشمنان، نشان از غلبه نرم‌افزار عاشورا بر قدرت و سیطره فناورانه غرب وحشی بود.
دشمنان محاسبه کرده بودند که با شهادت فرماندهان نظامی، بمباران شهر‌ها و جنگ شناختی شدید بر اذهان و قلوب مردم می‌تواند اراده ایرانی را شکست دهد و ایرانیان را به زانو درآورد؛ محاسبه‌ای که غلط بودن آن با هر روز که از جنگ می‌گذشت، خود را نشان داد.
لحظه‌ای که تهران و سایر شهر‌ها آماج حمله بود و بمب‌ها بر ساختمان صداوسیما فرود آمد، دلهره و فرار از صحنه یک اقدام طبیعی برای مجری تلویزیون بود ولی صدای تکبیر او و حماسه زینبی‌اش که بی‌هیچ ترس و لرز، برنامه زنده را ادامه داد و با ابهت و شجاعت برای دشمن رجز خواند، نشان داد که وی به عنوان نماد ملت ایران، درس شهادت و شهامت از مکتب حضرت زینب (س) را به خوبی گرفته است. تکبیر او، یادآور طنین صدای زینب (س) بود که در خرابه‌های شام بر سر حرامیان و ظالمان فریاد زد و پیام مقاومت را به همه جهانیان در همه تاریخ ارسال کرد. این لحظه، تجلی اقتدار و شجاعت ملتی بود که در برابر خباثت دشمن نمی‌ترسد و زیر بار ظلم نمی‌رود.
در این روز‌های خونین ایران، از سرداران بزرگ تا دانشمندان مؤمن، همچون اصحاب عاشورایی امام حسین (ع) برای دفاع از حق و مبارزه با استکبار جان دادند و مسیر ایثار را برای همه ما روشن کردند. این خون‌های پاک، مظهر روحی جاودانه است که از عاشورا به ملت ایران رسیده و در حافظه جمعی آنان نقش بسته است.
شهادت زنان و کودکان مظلوم، که باعث نشد ملت ایران عقب بنشیند بلکه راسخ‌تر و محکم‌تر خواستار مجازات دشمن و ایستادگی در برابر آن شود که جلوه‌ای از ایستادگی بی‌نظیر ملت ایران در برابر ظالمان زمان است. همان‌گونه که امام حسین (ع) در برابر یزید زمان «هیهات من الذله» را فریاد زد، این ملت در برابر جنایت و ظلم دشمنانش با صدای رسا و قدرتمند، پاسخ کوبنده داد و با مقاومت جانانه، خم به ابرو نیاورد درآوردگاهی سترگ که در آن، مردم ایران از اقوام و مذاهب مختلف، همه یک‌صدا برای دفاع از وطن ایستادند.
برخلاف توهمات دشمنان مبنی بر انتظار همراهی مردم با توطئه‌های آنان، ملت ایران نشان داد که یک آگاهی تاریخی عمیق در پس ذهنش و در ناخودآگاهش وجود دارد و علی‌رغم مشکلات و مسائل، از قوه تشخیص درست دوست از دشمن برخوردار است. همچنین حضور همه‌جانبه مردم در صحنه‌های همیاری اجتماعی و حمایت از نیرو‌های مسلح و ابراز انزجار از دشمنان بدون ذره‌ای ترس، روح عاشورایی و امام حسینی ملت ایران را به بهترین وجه نشان داد. از تهران تا زاهدان و سنندج، مردم با حمایت از یکدیگر و از نیرو‌های مسلح نشان دادند که هیچ نیرویی قادر به شکستن این اتحاد ملی نیست. حملات به بیمارستان‌ها، آمبولانس‌ها و شهادت پزشکان و امدادگران به جای ایجاد سستی و ضعف، موجب استقامت بیشتر مردم شد.
ملت ایران، ملتی است که با خون شهدا و روح امام حسین (ع) زنده است و راه خود را انتخاب کرده است؛ ملتی که در برابر هر ظلمی، چون خورشید می‌درخشد و درخشندگی‌اش بیشتر می‌شود. این حماسه ماندگار، نه تنها حماسه‌ای از جنس ایثار و شهادت بود، بلکه فریادی ماندگار در تاریخ نیز شد. ملت ایران با این مقاومت، ایثار و ایمان، منزلت خود را در دل تاریخ حک کرد و نشان داد که تا پای جان، مقاومت انتخاب ملت ایران است و این ملت درس خود را از حماسه حسینی به خوبی فراگرفته است و بر اساس همین شناخت دقیق از ملت ایران بود که سرباز فداکار این ملت آن عبارات زیبا را در وصف ملت ایران به کار برد که در ذهن همه ایرانیان و در تاریخ طنین‌انداز شده است که ما ملت امام حسینیم؛ ما ملت شهادتیم.
