نشنال اینترست (۴ می ۲۰۲۵)
جوان آنلاین: نبرد برای آینده دریای سیاه در رومانی پیروز یا بازنده خواهد داشت، در حالی که جنگ روسیه ادامه دارد و ایالات متحده بازسازی اوکراین را دو برابر می‌کند، هیچ متحدی برای تأمین منافع امریکا در منطقه حیاتی‌تر از رومانی نیست. رومانی، عضو خط مقدم ناتو و اتحادیه اروپا در جناح جنوب شرقی اروپا قرار دارد و می‌تواند سابقه اثبات‌شده‌ای از همبستگی نظامی با امریکا از عراق تا افغانستان داشته باشد.
پایگاه هوایی میهایل کوگالنیچانو (MK) آن، در نزدیکی دریای سیاه به یک مرکز ضروری برای عملیات ایالات متحده و ناتو تبدیل شده است که به حفاظت از آزادی ناوبری، دفاع از زیرساخت‌های حیاتی و جلوگیری از تشدید تنش روسیه کمک می‌کند. با توجه به میلیارد‌ها دلار سرمایه‌گذاری جدید، واشینگتن باید همکاری استراتژیک خود با بخارست را تقویت کند؛ نه فقط برای ایجاد ثبات در دریای سیاه، بلکه برای اطمینان از حفاظت از منافع رو به رشد خود در منطقه.
از دهه ۱۹۹۰، سرمایه‌گذاری‌های انرژی امریکا در منطقه ترانس خزر به ادغام و تحول اقتصاد‌های انرژی آسیای مرکزی و قفقاز کمک کرده و آنها را از طریق دریای سیاه به اروپا و مدیترانه متصل کرده است. توافق تاریخی که اخیراً بین ایالات متحده و اوکراین امضا شده است، آخرین فصل از این سرمایه‌گذاری چند دهه‌ای در توسعه منابع طبیعی دریای سیاه را نشان می‌دهد.
این توافق که بر صندوق سرمایه‌گذاری بازسازی ایالات متحده و اوکراین متمرکز است، با هدف بهبود اقتصادی اوکراین جنگ‌زده انجام می‌شود و نشان‌دهنده تعهد مشترک به صلح و رفاه پایدار است. این صندوق همچنین آماده است تا با ادغام بهتر اقتصاد پس از جنگ اوکراین با اروپا و فضای وسیع‌تر اقیانوس اطلس- مدیترانه، از جمله ایالات متحده، تأثیر تحول‌آفرین مشابهی داشته باشد.
آن آینده از رومانی می‌گذرد که به سرعت در حال تبدیل شدن به ستون فقرات بازسازی و تاب‌آوری به رهبری امریکا در سراسر دریای سیاه است.
رومانی در خط مقدم این سرمایه‌گذاری‌های جدید انرژی امریکایی در منطقه قرار دارد. سرمایه‌گذاری‌های مشترک ایالات متحده و رومانی در حال توسعه ذخایر گاز طبیعی نپتون دیپ در دریای سیاه هستند، پروژه‌ای که رومانی را تا سال ۲۰۲۷ به بزرگترین تولیدکننده گاز طبیعی اروپا تبدیل خواهد کرد. شرکت‌های امریکایی مانند هالیبرتون، اوشنیرینگ و ترنس‌اوشن عمیقاً در این پروژه مشارکت دارند و ترنس‌اوشن یکی از بزرگترین سکو‌های حفاری جهان را در این منطقه اداره می‌کند. این شرکت‌ها در موقعیت مناسبی برای حمایت از تلاش‌های صندوق بازسازی اوکراین برای توسعه ذخایر گاز فراساحلی اوکراین در آب‌های مجاور هستند.
رومانی همچنین شریک کلیدی در ادغام فناوری‌های رآکتور مدولار کوچک (SMR) امریکایی در زیرساخت‌های انرژی ملی خود است. استقرار موفقیت‌آمیز این راکتور در رومانی، راه را برای پذیرش منطقه‌ای گسترده‌تر هموار می‌کند و تاب‌آوری انرژی و استقلال استراتژیک اروپا را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهد؛ اهدافی که از سوی سرمایه‌گذاری و مشارکت امریکا پشتیبانی می‌شوند.
در جبهه نظامی، رومانی بیش از دو دهه به عنوان یک قطب لجستیکی حیاتی برای ارتش ایالات متحده عمل کرده است. جغرافیای استراتژیک آن به عنوان شرقی‌ترین عضو اروپایی ناتو، امکان پشتیبانی از عملیات‌های امریکا در عراق و افغانستان را فراهم کرد. بسیاری از کارکنان ستاد کل رومانیایی امروزی، در کنار نیرو‌های امریکایی در آن عرصه‌ها خدمت کردند، جایی که ۲۹ سرباز رومانیایی جان خود را از دست دادند. این تاریخ، روابط نظامی عمیقی را به ویژه در میان نیرو‌های عملیات ویژه ایجاد کرده که منجر به درجه بالایی از آشنایی و قابلیت همکاری شده است.
رومانی همچنین میزبان سیستم دفاع موشکی بالستیک ساحلی
Aegis Ashore ایالات متحده است که این کشور را از تهدیدات موشکی بالقوه ایران محافظت می‌کند. رومانی از آستانه ۲ درصد هزینه‌های دفاعی ناتو فراتر رفته و سرمایه‌گذاری‌های سنگینی در سیستم‌های نظامی ایالات متحده، از جمله اف- ۱۶، اف- ۳۵ و باتری‌های موشک پاتریوت، پرتابگر‌های هیمارس (HIMARS) خودرو‌های زرهی Piranha، تانک‌های آبرامز (Abrams)، پهپاد‌ها و موارد دیگر انجام داده است. ۱۸۴۰ پرسنل امریکایی در پایگاه هوایی MK مستقر هستند که رومانی ۵/۲ میلیارد یورو برای نوسازی آن اختصاص داده است.
استراتژی دریای سیاه ایالات متحده که در قانون مجوز دفاع ملی ۲۰۲۴ بیان شده است، با هدف جلوگیری از تجاوز روسیه، دفاع از آزادی ناوبری و زیرساخت‌های حیاتی و تقویت تاب‌آوری کشور‌های منطقه تدوین شده است. مقامات دولت ترامپ بسیاری از این اهداف را تکرار کرده‌اند. در قلب این استراتژی، مشارکت اقتصادی و امنیتی ایالات متحده و رومانی قرار دارد.
باید اعتراف کرد که دگرش دموکراتیک رومانی پس از کمونیسم همچنان ادامه دارد. مسائل بغرنجی مانند فساد و کاستی‌های حکومت‌داری همچنان پابرجاست. با این حال، دولت‌های منتخب دموکراتیک این کشور مواضع طرفدار امریکا و طرفدار ناتو را حفظ کرده‌اند. این نکته مهمی است که باید در نظر داشت. مفسران امریکایی - چه مترقی و چه محافظه‌کار - مدت‌هاست که از کاستی‌های دموکراتیک کشور‌های شریک انتقاد می‌کنند و رومانی نیز از این امر در امان نمانده است.
