وجودش، آرمانش بود. آرمان آن کودکی که در دیار حافظ شیرین سخن پای به عرصه وجود نهاد تا تعالی نام مقدس ایران باشد. کسی که بیشتر از هر ایرانی دیگری برای حفظ موجودیت گنجینه‌های زیر زمینی آب کشور تلاش کرد.
کسانی که او را دیدند اینگونه تعریف می‌کنند: «پیرمردی خوش صحبت و کاریکلماتورسازی که عجیب جدی، خشک و منضبط به نظر می‌رسد.»
آهنگ آمد تا آهنگ زندگی را در دل کویر‌ها و بیابان‌های وطن تا آنجا که می‌تواند کوک کند و هارمونی زیبای سمفونی بیابان را به گوش کویرگریزان برساند.
در همین راستا او خود به صراحت می‌گوید: «ما در پی ایجاد یک آرمانشهر کویری هستیم.»
وی تمام هستی، دانش، سلامتی و توان خود را مشتاقانه و عاشقانه برای آبادانی بیابان‌های ایران و افزایش اندوخته آبی کشور صرف کرد و هیچ‌گاه منت آن را به رخ کسی نکشید. آهنگ دو سال در جونگان ممسنی با خانواده خود و سال‌ها با برادران آبخوان‌دار در یک کانکس در بیابان‌های بیشه زرد فسا زندگی کرد به آن امید که قدر آب را بهتر و بیشتر بدانیم و درک کنیم که همیشه بهترین واکنش در مواجهه با کم‌آبی، احداث سازه‌های غول پیکر سیمان اندود به نام سد‌های مخزنی نیست. چنین است که او همواره به عنوان یکی از منتقدان جدی غلبه تفکر سازه‌ها در مدیریت آب، تکرار کرده است: «سد‌ها محیط زیست را خراب، بیماری‌ها را تشدید و مردم را بی‌خانمان می‌سازند!»
آهنگ در گربایگان فسا یادمان داد که می‌توان با هزینه‌ای به مراتب کمتر و با ماندگاری به مراتب بیشتر، آب را در زیر زمین حفظ کرد و به تدریج - بدون نگرانی از تبخیرش - مورد استفاده قرار داد؛ شگردی موسوم به آبخوان‌داری که اینک نه تنها به دلیل طرحش در جامعه جهانی، بار‌ها مورد تقدیر و تکریم در مجامع ملی و بین‌المللی قرار گرفته، بلکه صد‌ها علاقه‌مند از سراسر ایران و دنیا به نزدش می‌روند تا رموز این شگرد سازگاری با زیستن پایدار در بیابان را بیاموزند.
آبخوان‌داری این امکان را فراهم می‌کند که ضریب مقاومت و ملاحظات پدافندی کشور را در مواجهه با رخداد سیل‌های حادثه‌خیز و خشکسالی‌های درازمدت افزایش دهد.
از او با عنوان پدر دانش نوین آبخوان‌داری ایران یاد می‌کنند. وی دارای مدرک تحصیلی دکترای روابط آب، خاک و گیاه، با گرایش مهندسی آبیاری و آب‌شناسی جنگل از دانشگاه اورگن امریکاست. تقریباً تمامی دوران تحصیلش را در ایالات متحده امریکا سپری کرد، عمیقاً عاشق ایران و ایرانی است و بسیار کوشید تا تب میز و قدرت و ریاست وسوسه‌اش نکند.
نکته تلخ ماجرا اینجاست که طرح دکتر کوثر با استقبال مسئولان مواجه نشده است. وی در گفت‌وگویی با یک خبرنگار اینگونه می‌گوید: «کوه، دشت، آبخیز و سیلاب. ذرات ما باید جهانی دیگر را بسازند.»
دکتر کوثر به عنوان کلام آخر می‌گوید: «آب، برکت زمین است و ما هنوز ناشکریم.»
آرزوی سید آهنگ کوثر این است که بتواند به اندازه یک خرخاکی برای سرزمینش سودمند باشد.
