متولد کلم‌شهر
حاج حسین خرازی متولد ۱۳۳۱ در کلم‌شهر اصفهان بود. آن طور که خودش بعد‌ها به همرزمانش گفته بود، در کودکی مکبر مسجد بود و در چنین فضا‌هایی رشد کرده بود. حاجی شخصیتی دوست داشتنی و متواضع داشت. ساده‌زیستی در ذاتش بود. بعد‌ها که فرمانده لشکر هم شده بود، همچنان در شهر اصفهان با دوچرخه تردد می‌کرد.
شهید خرازی به عنوان یکی از شناخته شده‌ترین رزمندگان و فرماندهان دفاع مقدس، حرکت جهادی خود را از جبهه کردستان شروع کرد. او آنجا یک گروه ویژه ایجاد و آن را فرماندهی می‌کرد که در آرام‌سازی مناطق آشوب‌زده و همین طور تأمین امنیت جاده‌ها و مبارزه با ضد انقلاب ید طولایی داشت.
اولین تیپ سپاه
حاج حسین بعد از شروع جنگ تحمیلی صدام علیه ملت ایران، به جبهه جنوب رفت و در منطقه دارخوین خط پدافندی بچه‌های اصفهان را راه‌اندازی کرد. کمی بعد مقر لشکر در انرژی اتمی پا گرفت و از آن به بعد، اغلب رزمندگان اصفهانی عازم مناطق عملیاتی دفاع مقدس می‌دانستند کجا می‌توانند خرازی و نیروهایش را پیدا کنند.
در عملیات ثامن‌الائمه (ع) شهید خرازی و گردان ویژه‌اش هم شرکت داشتند. حضور مؤثر او و نیروهایش در این عملیات باعث شد تا تنها چند روز پس از پایان عملیات و شکسته شدن حصر آبادان، حکم تشکیل اولین تیپ سپاه به خرازی داده شود. تیپ امام حسین (ع) در کنار تیپ کربلا و عاشورا، اولین تیپ‌های سپاه بودند که در مهر ۱۳۶۰ تشکیل شدند.
قدیمی‌ترین فرمانده
عملیات فتح‌المبین و الی بیت‌المقدس، دو عملیات دیگری بودند که تیپ امام حسین (ع) به عنوان یکی از اصلی‌ترین یگان‌های ایرانی در آن شرکت کردند. بعد از عملیات محرم در پاییز ۶۱ نیز این تیپ در کنار چند تیپ دیگر تبدیل به لشکر شد و از آن به بعد تقریباً در تمامی عملیات‌های مهم و بزرگ دفاع مقدس، لشکر ۱۴ به فرماندهی حاج حسین خرازی از تأثیرگذارترین لشکر‌های سپاه بود. تا سال ۱۳۶۵ حاج حسین خرازی کنار مرتضی قربانی فرمانده لشکر ۲۵ کربلا قدیمی‌ترین فرماندهان لشکر بودند. سایر لشکر‌ها یا بعد از این دو لشکر تأسیس شده بودند یا همانند لشکر عاشورا فرماندهانشان تغییر کرده یا به شهادت رسیده بودند. از این رو شاید بتوانیم این طور بگوییم که حاج حسین در سال ۶۵ شناخته‌شده‌ترین فرمانده لشکر حاضر در فضای جبهه‌های جنگ بود.
اخلاق فرماندهی شهید خرازی باعث شده بود تا لشکر ۱۴ یکی از منظم‌ترین و یکدست‌ترین لشکر‌های سپاه در جبهه‌ها باشد. او که در مسائل نظامی و مهم بسیار منظم و گاه سختگیر بود، در برخورد‌های فردی و اجتماعی بسیار خوش اخلاق و دوستانه رفتار می‌کرد و همین مسئله باعث شده بود تا نیروهای لشکر امام حسین (ع) او را با دل و جان دوست داشته باشند.
حاج حسین خرازی در هشتم اسفند ۱۳۶۵ در منطقه شلمچه بر اثر برخورد یک گلوله خمپاره کنار او و راننده وانتی که قصد بردن غذا به خط مقدم را داشت، به شهادت رسید. به نقل یکی از همرزمانش، حاج حسین دقایقی قبل از شهادت در جمع کادر لشکر وصیتنامه‌اش را خوانده و، چون در انتظار تولد فرزندش بود، گفته بود: «اگر نوزاد پسر باشد، نامش را مهدی و اگر دختر باشد نامش را زهرا بگذارند و با نان حلال او را تربیت و بزرگ کنند...» در اثنای همین حرف‌ها، خبر می‌رسد راننده ماشین تدارکات بیرون سنگر فرماندهی منتظر است. حاجی می‌رود تا شخصاً راننده را به سوی خط مقدم مشایعت کند که در همین حین گلوله خمپاره او و راننده را به شهادت می‌رساند.
