این تحقیق حاکی است که تاثیرگذاری مقالات انتشار یافته دانشمندان زیست پزشکی (biomedical) در طول دوره فعالیت آنها به نصف کاهش پیدا می‌کند.
«بروس واینبرگ» از تهیه کنندگان این گزارش و استاد اقتصاد دانشگاه ایالتی اوهایو در آمریکا گفت: این میزان کاهش بسیار چشمگیر است. ما دریافتیم کارهای دانشمندان بیومدیکال با بالا رفتن سن آنها دیگر مانند سابق نوآورانه و تاثیرگذار نیست.
واینبرگ با این حال خاطرنشان کرد که علل این الگوی کاهش نوآوری موجب می‌شود که یافته‌های این تحقیق مهم‌تر شوند و تاکیدی بر ضرورت ادامه حمایت از دانشمندان تا مراحل بعدی و پایانی کار آنها است.
برای مدت نزدیک به ۱۵۰ سال، محققان در حال بررسی ارتباط بین سن یا تجربه با نوآوری بوده‌اند، اما هیچ نتیجه مشخص و روشنی حاصل نشده است.
به گفته واینبرگ، برای موضوعی که تعداد زیادی از افراد با رویکردهای مختلف در مدت طولانی درباره آن مطالعه کرده اند کاملا جالب است که هنوز یک پاسخ روشن و قطعی نداریم.
یکی از مزیت‌های این مطالعه جدید این است که محققان به یک مجموعه بزرگ از داده‌ها دسترسی داشتند. ۵.۶ میلیون مطلب منتشر شده علمی بیومدیکال که بین سال های ۱۹۸۰ تا ۲۰۰۹ منتشر شده‌اند. این مطالعه جدید با استفاده از یک شیوه استاندارد – تعداد دفعاتی که سایر دانشمندان به یک کار تحقیقی ارجاع می‌دهند - میزان نوآوری مقالات را سنجیده است. هر چه مقاله‌ای بیشتر مورد ارجاع قرار گیرد، مهم‌تر محسوب می‌شود.
محققان با داشتن اطلاعاتی درباره نویسندگان هر مقاله قادر شدند این موضوع را مقایسه کنند که کار دانشمندان چه مقدار در اوایل کار و چه میزان در اواخر کار آنها مورد ارجاع قرار گرفته است. محققان دریافتند دانشمندانی که در اوایل کار خود کمترین میزان نوآوری را داشتند از آن حوزه خارج شده و انتشار تحقیقات جدید را رها کردند، اما نوآورترین محققان جوان در مدت ۲۰ تا ۳۰ سال آینده هم به انتشار مقالات ادامه داده‌اند.
این یافته‌ها حاکی است که سازمان‌هایی که اعتبارات مالی فعالیت دانشمندان را تامین می‌کنند باید یک توازن ظریف را نیز بین حمایت از جوانان و افراد باتجربه حفظ کنند.
