سرویس سبک زندگی جوان آنلاین: حتماً شما در میان اقوام و آشنایان مواردی دیده‌اید که در آن والدین به زور و با اجبار، کودک سه، چهار ساله را وادار به درس خواندن دروس اول ابتدایی می‌کنند و جلوی کودک پر از کتاب‌ها و سی‌دی‌های آموزشی دیده می‌شود که انگار از هم‌اکنون می‌خواهد برای کنکور آماده بشود و جالب اینجاست که به گفته والدین کودکانشان خیلی راغب نیستند که بشینند و کتاب‌ها و سی‌دی‌های آموزشی را آموزش ببینند و اینکه زود خسته می‌شوند و بهانه می‌آورند که به بیرون از منزل برای بازی در پارک و شهربازی بروند. از طرفی والدین اصرار دارند که این کودک قبل از ورود به مدرسه باید حروف الفبا و خیلی از مباحث دروس کلاس‌اولی‌ها را الان یاد بگیرد تا جلوی هم کلاسی‌هایش از لحاظ درسی کم نیاورد.
در اینجا والدین به ظن خود فقط و فقط به تحصیل و پیشرفت در آینده فرزندشان فکر می‌کنند تا حتی اینکه به اجبار و زور کودک سه چهار ساله بینجامد. در‌حالی‌که در هر مرحله‌ای از زندگی فرزندان از نوزادی، کودکی، نوجوانی و جوانی وظایف و تکالیف تعریف شده‌ای وجود دارد و والدین به‌عنوان اولین مربی باید کودک خود را در معرض چالش‌های مناسب با سن خودش که موجب پیشرفت و رشد فکری‌اش بشود قرار دهند و به دوره‌های مراحل رشد و پارامتر‌های رشد جسمی، رشد فکری و رشد زبانی او توجه کافی داشته باشند. ناگفته نماند که در کنار این عوامل والدین باید به سه عنصر حیاتی هدف، انگیزه و نیاز کودک توجه داشته باشند و براساس همین سه عنصر پایه‌ریزی محکمی در طول سنین کودک تا جوانی ترسیم و به نوعی آینده فرزندان خود را تضمین کنند. بی‌تردید اجبار به تحصیل پیش از موعود مقرر برای فرزندان موجب تضعیف انگیزه کودک می‌شود، چون در واقع در این مرحله کودک نیاز به بازی به‌خصوص با همسالان خودش را در ارجحیت قرار می‌دهد و بازی بخش مهمی از نیاز‌های کودک را تأمین می‌کند و به فراخور آن منجر به تقویت و گسترش رشد ذهنی برای کسب مهارت‌های اجتماعی می‌شود. حتی باید به انتخاب نوع بازی متناسب با سن کودک توجه شود به این دلیل که برخی بازی‌ها در آینده منجر به افزایش اطلاعات، استدلال و مهارت‌های فکری و شناختی می‌شود و والدین در کنار این نوع بازی‌ها می‌توانند آموزش مشروط به اینکه تحمیلی نباشند در اوقات فراغت‌شان قرار بدهند. با این تفاسیر آموزش اجباری بدون بازی برای کودکان توسط روانشناسان و مشاوران توصیه نمی‌شود و کودک باید هم راستا با سن رشد خودش آموزش و یادگیری را فرا‌بگیرد و بر این اساس است که بازی در روانشناسی کودک یکی از نیاز‌های ضروری برای رشد فکری به حساب می‌آید. والدین باید این باور را که بازی موجب هدر‌رفت زمان و اهداف و صر‌ف انرژی مازاد کودک می‌شود از خود دور کنند. بازی بخشی از نیروی ذهنی و بدنی کودک را در‌بر‌می‌گیرد و بخشی از زندگی کودک در این دوران به حساب می‌آید. بازی یک عملکرد هدفمند است و اگر نتیجه‌ای نداشته باشد کودک از آن لذت می‌برد و باعث کاهش نگرانی‌ها، اضطراب‌ها و لجبازی‌هایش می‌شود. در پایان باید گفت برای آموزش در مراحل زودتر از شروع کسب تحصیل نهاد آموزش‌و‌پرورش کلاس‌های پیش‌دبستانی را برای کودکان ترتیب داده است تا نگرانی والدین را رفع کند، پس نیازی نیست کودک سه چهار ساله را درگیر آموزش‌های مدارس کنیم.
