اماراتی‌ها در هفته‌های اخیر تبلیغات زیادی در مورد فرستادن یک ماهواره به فضا کردند. این تبلیغات بر دو بستر شکل گرفت؛ اول آنکه امارات را کشوری دارای فناوری ارسال ماهواره به فضا نشان بدهند، دوم آنکه یک خانم اماراتی را به عنوان نخبه علمی مسئول انجام این پروژه جا بزنند. علم و فناوری، زن نخبه، هزینه بالا، همه گزاره‌ها برای شوآف امیرنشین حاشیه خلیج فارس را فراهم کرد. اما واقعیت ماجرا نشان می‌دهد مثل اغلب مواقع، اماراتی‌ها فقط پول خوبی خرج کرده‌اند و اصل ماجرا به آن زن نخبه و به علم و دانش اماراتی‌ها ربطی ندارد.
ماهواره امید امارات نه در خاک امارات و توسط دانشمندان اماراتی، بلکه در خاک امریکا و در دانشگاه برکلی کالیفرنیا و بخشی در دانشگاه دولتی آریزونا توسط متخصصان امریکایی ساخته شده است و امریکایی‌ها طراحی و اجرای آن را بر عهده داشته‌اند. در واقع آنچنان که سایت مشرق در گزارش خود نوشته «دانشگاه‌های مشهور امریکایی در زمینه فضایی، تلاش کردند با متقاعد کردن شیخ نشین‌های اماراتی به سرمایه‌گذاری گسترده در این پروژه، یکی از طرح‌های مهم خود را کلید زده و با هزینه این کشور کوچک، برنامه‌های علمی خود را پیش ببرند و تیم‌های طراحی و فنی خود را در یک موضوع خاص محک بزنند.»
ماهواره ساخته شده در امریکا سپس به دوبی منتقل شده و آزمایش نهایی روی آن انجام شده است و این آزمایش نهایی تنها بخشی از روند طراحی و ساخت و ارسال این ماهواره به فضاست که در خاک امارات انجام شده است. زیرا پس از آن هم، ماهواره برای پرتاب به ژاپن منتقل شده است.
امارات برای ساخت وجهه علمی از کشور بدون فناوری خود هزینه‌های گزاف می‌کند. از سویی با مطرح کردن نام یک زن جوان به عنوان مدیر پروژه تلاش می‌کند اعتماد به نفس ملی را خصوصاً بین زنان و جوانان کشورش تبلیغ کند. این سو مقایسه کنیم که از سال ۹۲ تاکنون غیر از پرتاب موفق ماهواره نور توسط سپاه پاسداران به فضا، هیچ پرتاب ماهواره دیگری توسط دولت ایران نشده است. این در حالی است که ایران فناوری ارسال ماهواره به فضا را به شکل بومی دارد. مرکز فضایی امارات در سال ۲۰۰۶ تأسیس شده و در حالی که این مرکز هنوز در ابتدای راه بوده و سه ساله شده بود، ایران اولین ماهواره خود را که کاملاً بومی و خودساخته بود، به فضا فرستاد. اما از سال ۹۲ و با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، بخش فضایی ایران فقط کاهش بودجه و شکست را شاهد بوده است. امارات برای خود نمایش تخیلی پیشرفت فضایی می‌نویسد، این‌سو ایران پیشرفت اتفاق افتاده را هم فراموش می‌کند.
