پروفسور «برت روروپ» اقتصاد‌دان ارشد در مطلبی که روزنامه آلمانی «هاندلزبلات» آن را منتشر کرد با اشاره به درخواست‌های متعدد ترامپ از اروپا به ویژه در نشست اخیر مقامات سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو)، از تشکیل ارتش اروپایی به عنوان راهکاری یاد کرد که اروپا می‌تواند در شرایط کنونی در برابر آمریکا در پیش بگیرد.
در این مطلب آمده است که ترامپ بار دیگر نشان داد که از زمان تصدی قدرت، چطور همکاری‌های جهانی را زیر سوال می‌برد. او اتحادیه اروپا را دشمن خطاب کرد و در نشست ناتو در بروکسل هم کشور‌های عضو این سازمان را تهدید کرد که از ناتو خارج خواهد شد. وی همچنین درباره اینکه آمریکا از «مونته‌نگرو» به عنوان یکی از اعضای ناتو حمایت خواهد کرد هم ابراز تردید کرد. این موضوع خرسندی «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهور روسیه را به دنبال خواهد داشت چرا که وی نمی‌خواست که مونته نگرو به ناتو بپیوندد. در مجموع شواهد نشان می‌دهد که ترامپ در نشست هلسینکی با پوتین دیدار خوبی داشت.
رووپ نوشته است که در مذاکرات هفته گذشته ترامپ با «ژان کلود یونکر» رئیس کمیسیون اروپا هم نمی‌توان از این واقعیت چشم پوشید که رئیس جمهور جدید آمریکا در سیاست ایالت متحده تغییر ایجاد کرده است. او طبق شعار «اول آمریکا» می‌خواهد سیاست دفاعی داخلی و خارجی کشورش را طوری جهت دهی کند که در راستای منافع واشنگتن باشد. کسی که می‌خواهد از قدرتمند‌ترین ارتش جهان حمایت کند، باید برای آن هزینه کند همانطور که برای امنیت و نیرو‌های امنیتی هزینه می‌کند.
بنابر باور روپ، در کنار همه این موارد، باید این موضوع را هم مد نظر داشت که وضعیت ترامپ طوری است که او اعلام کرده می‌خواهد برای بار دوم هم در انتخابات شرکت کند. البته محبوبیت او در آمریکا در حد ۴۰ درصد قرار دارد که به او این امکان را می‌دهد که دوباره در رقابت‌های انتخاباتی حاضر شود. در واقع جایگاه رئیس جمهور کنونی آمریکا محکمتر از آنچیزی است که رقبایش فکر می‌کنند.
این اقتصاد‌دان در ادامه نوشته است، همانطور که «رابرت رایش» کارشناس امور سیاسی که در زمان ریاست‌جمهوری «بیل کلینتون» وزیر کار آمریکا گفته است، پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری نتیجه سال‌ها راکد نگه داشتن دستمزد‌ها و نفوذ توام با فساد سرمایه‌داران است. در واقع توسعه در آمریکا در دهه ۱۹۹۰ به دنبال افزایش فقر و نابرابری فرصت‌ها رخ داده است.
وی این مسئله را اینطور توضیح داد که شعار «اول آمریکا» در راستای وعده داخلی ترامپ است مبنی بر اینکه شرایط اقتصادی سفید پوستان طبقه متوسط را بهبود بخشد. ترامپ را می‌توان به بی‌اطلاعی و دروغگویی متهم کرد و از او به عنوان فردی یاد کرد که مشکلات اخلاقی دارد، اما نمی‌توان گفت که ایده راهبردی ندارد؛ بنابراین وقتی این پرسش مطرح می‌شود که اروپا در این شرایط باید چه سیاستی را در پیش بگیرد. پاسخ این است که اروپا هم باید در برابر شعار «اول آمریکا» به ابتکار عمل روی آورد و آنهم یک ساختار دفاعی و امنیتی متحد اروپایی است.
این کارشناس مسایل اقتصادی، ریشه‌های وجود نهاد امنیتی اروپایی را اینطور تشریح کرد که در قالب همکاری سازمانی در پایان سال ۲۰۱۷، پایه‌های یک نهاد جهانی گذاشته شد. برگزیت (برنامه خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا) هم در پی از بین رفتن مقاومت لندن در زمینه همکاری اقتصادی، شرایطی را ایجاد کرد تا همکاری دفاعی در راستای همگرایی هر چه بیشتر در اروپا پیگیری شود. به این ترتیب امکان به هدر رفتن هزینه‌ها هم در پاره‌ای موارد پایان یافت چرا که دیگر قابل قبول نیست که فقط ۲۳ کشور از مجموع ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا فقط به صورت محدود به نیروی هوایی، ارتش و ناوگان جنگی ناتو دسترسی داشته باشند.
موضوع قابلیت اقتصادی کلان، دیگر مسئله‌ای است که از دید این کارشناس اقتصادی نباید از آن غافل شد. در جریان نشست سال ۲۰۱۴ کشور‌های عضو ناتو با هم به توافق رسیدند تا هدف مشترکی را دنبال کنند و آن هدف هم عبارت است از اینکه تا سال ۲۰۲۴، هر کشور دست‌کم از درآمد اقتصادی خود را برای امور دفاعی اختصاص دهد.
در ادامه این مطلب آمده است که غیر از آلمان تحقیق چنین میزان رشدی در اختصاص بودجه‌های دفاعی بعید است که در چند کشور اجرایی شود. پس در این وضعیت منطقی است که کشور‌ها گام به گام به سمت تحقق ارتش اروپایی حرکت کنند. اگر به جای ۲۳ ارتش ملی، ارتش اروپایی شکل گیرد از لحاظ ساختار دفاعی غیرقابل رقابت و دارای پتانسیل بالا خواهد بود که هزینه آن هم تا ۱۳۰ میلیارد یورو برآورد شده است.
همچنین در شرایطی که آمریکا می‌تواند با ۳۰ ساختار تسلیحاتی کار کند، در ۲۳ کشور اروپایی حدود ۱۶۰ سیستم دفاعی مختلف وجود دارد. «ولفگانگ شویبله» رئیس پارلمان آلمان هم به لزوم تشکیل ارتش اروپایی اشاره کرده است؛ ارتشی اروپایی که با ساختار ناتو هماهنگی داشته باشد و از لحاظ هزینه‌ها هم برای کشور‌های اروپایی مقرون به صرفه باشد.
روپ، استاد اسبق دانشگاه «دارمشتات» و پیشتر رئیس شورای کارشناسان اقتصادی آلمان بود.
