حمايت از توليد ملي آرزويي است كه بسياري از توليدكنندگان وطني در حسرت اتكا به آن مانده‌اند و متأسفانه ورزش نيز تا به امروز نتوانسته وظيفه خود را در اين زمينه انجام دهد. با اين وجود صحبت‌هاي پولادگر اميدها را به استفاده از توليدات ملي در حوزه ورزش زنده نگه داشت.
حمايت از توليد ملي وظيفه‌اي است كه هر ايراني در قبال آن مسئول است. هر يك از افراد جامعه در صورتي كه به انجام اين وظيفه خطير واقف باشد و مسئوليتش را به درستي و به موقع انجام دهد توليدكنندگان داخلي به ادامه فعاليت‌هاي خود اميدوار مي‌شوند. در حالي كه ورزش قهرماني و حرفهاي دايره گسترده‌اي دارد و اين دوره زمانه همه روي درآمدزايي آن حساب باز مي‌كنند مسئولان و مديران ما اهميتي به اين مقوله مهم نمي‌دهند. حمايت از توليد ملي موضوعي است كه موكداً از سوي مقام معظم رهبري مطرح مي‌شود و ساير مسئولان كشور نيز در ظاهر بر اين تأكيد صحه مي‌گذارند. اما در عمل شاهد بي‌تفاوتي نسبت به توليد كنندگان ايراني و تنها گذاشتن آنها با مشكلات شديد اقتصادي هستيم.
متأسفانه اين بي‌تفاوتي در ورزش ايران نيز كاملاً مشهود است. در شرايطي مي‌توانيم به توليد كننده ايراني فرصت دهيم اما مديران ورزش ترجيح مي‌دهند با هزينه هايي به مراتب سنگين‌تر از توليدات بنجل خارجي استفاده كنند! در اين وانفسا تكواندو حمايت از هموطنان توليد كننده را بر رسيدن به مقاصد اقتصادي ترجيح داده است. رئيس كهنه كار اين فدراسيون استفاده از هوگو، جوراب الكترونيكي، كلاه و سيستم‌هاي داوري ساخت داخل را در دستور كار قرار داده است. به نظر مي‌رسد پولادگر برخلاف برخي رؤساي فدراسيون ديگر شعار حمايت از توليد داخلي را به مرحله عمل رسانده و در تمامي مسابقات ليگ و قهرماني كشور از تجهيزات ساخت داخل استفاده مي‌شود. توجه به اين مقوله در واقع پايبند بودن به اقتصاد مقاومتي است كه بسياري از آن به سود خود بهره مي‌برند. پس از انقلاب اسلامي صنعت كشورمان نيز دستخوش تغييرات زيادي شد تا جايي كه حالا توليد كنندگان وطني در بخش‌هاي مختلف توان رقابت با توليدات خارجي را دارند. پيشرفت در حوزه توليد كالا و البسه ورزشي نيز قابل توجه است و برندهاي ايراني حرفهاي زيادي براي گفتن دارند. با اين وجود در يك دهه اخير و تنها در رشته فوتبال برندهاي دست چندم خارجي به لطف سوءمديريت‌هاي تمام نشدني و زد و بندهاي فراوان البسه نامرغوب و بنجل خود را به خورد تيم‌هاي كشورمان داده‌اند. در صورتي كه با اندكي جست‌وجو در خيابان منيريه تهران يا حتي جست‌وجو در اينترنت برندهاي مرغوب داخلي در دسترس هستند، با كيفيتي قابل قبول و حداقل بهتر از برندهاي چيني. از سوي ديگر اينكه اعتماد به توليدات داخلي از هزينه‌هاي اضافي و خروج بي‌رويه ارز از كشور جلوگيري مي‌كند. ضمن اينكه از قراردادهاي تركمانچايي كه بارها فدراسيون فوتبال با برندهاي خارجي عقد كرده و نتيجه‌اي جز دادن غرامت‌هاي سنگين نداشته رها خواهيم شد. قرارداد با آديداس جديدترين موردي است كه مي‌توان به آن اشاره كرد؛ ايران تنها تيم جام جهاني است كه بابت پوشيدن لباس‌هاي اين برند شناخته شده نه تنها پولي دريافت نمي‌كند بلكه بايد هزينه زيادي نيز متحمل شود!
با اين اوصاف چطور مي‌توانيم از توليدكننده ايراني انتظار پيشرفت و رقابت با توليدات خارجي را داشت؟ توليد كننده‌اي كه حتي از حمايت هموطنانش نيز محروم است و از فرداي خود بي‌خبر. در صورتي كه با اندكي مديريت مي‌توان در ورزش فضايي رقابتي براي محصولات وطني مهيا ساخت؛ فضايي كه به شركت‌هاي ايراني فرصت عرض اندام مي‌دهد و آنها را براي رقابت هرچه بيشتر با برندهاي شناخته شده جهاني تشويق مي‌كند. حمايت از توليد داخلي راه دوري نمي‌رود و ثمره آن در اقتصاد كشور ديده خواهد شد. فدراسيون‌هاي ديگر و ساير مديران مي‌توانند از تجربه موفق تكواندو استفاده كنند و آنها نيز به مسئوليت‌شان در قبال توليدات ملي پايبند باشند.
