«آل» فیلمی متعلق به سینمای بدنه است

نفیسه كرمی نشست نقد و بررسی فیلم «آل» با حضور اكثر اعضای این گروه برگزار شد. این جلسه در حالی برگزار شد که نشست‌های متعددی در طی برگزاری جشنواره در سینمای رسانه‌ها بنا به دلایل نامعلوم لغو شده بود. ‌بر اساس این گزارش، ‌بهرام بهرامیان، كارگردان «آل» در ابتدا با تشریح چگونگی شكل‌گیری داستان این فیلم، ‌اظهار داشت: ‌این فیلمنامه حدود 16 تا 17 بار بازنویسی شد. ‌چندین بار توسط «بهرام عظیمی» فیلمنامه‌نویس كار، چند بار توسط خودم، ‌چند بار توسط «علی معلم» و در نهایت توسط «امیر پوریا» بازنویسی نهایی شد. ‌علی معلم، تهیه‌كننده فیلم «آل» درابتدای نشست نقد و بررسی این فیلم با انتقاد از روند فیلمسازی در سینمای ایران گفت: ‌فیلم «آل» متكی به جمله‌هایی نیست كه به قول دوستان به این و ‌آن بزند و بیشتر، ‌فیلمی مبتنی بر ژانر سینما است و در آن، ‌سعی شده تا در قالب یك تریلر ترسناك، ‌حرف‌های جدیدی عنوان شود. وی ادامه داد: ‌«آل» فیلم بسیار سختی بود، ‌بعد از اتمام فیلمنامه عوامل كار انتخاب شدند؛ همه عوامل با جان و دل كار كردند و در نهایت آنچه دیدید حاصل یك كار جمعی است كه خوبی فیلم را مرهون «علی معلم» می‌دانم. ‌تهیه كننده خوبی كه در تمام مدت كار من را تحمل كرد و در نهایت گروه نویسندگانی كه بارها و بارها متن را از ابتدا بازنویسی كردند، ‌بازیگران كار با وجود آنكه فیلم بسیار سختی بود و در شرایط بسیار سخت آن هم در كشور غریب ساخته شد با جان و دل در خدمت كار بودند و از همه عوامل تشكر می‌كنم. ‌در ادامه این نشست، ‌«علی معلم»، تهیه كننده فیلم سینمایی «آل» در خصوص چگونگی تولید این اثر گفت: ‌سینما یك كار گروهی است كه هیچ وقت كسی نمی‌تواند بگوید خودش نقطه اول و آخر یك فیلم است، ‌«آل» نیز تلاش كرد از همه امكانات بهره ببرد. ‌معلم در ادامه با تقسیم‌بندی فیلم‌های سینمای ایرانی به سه دسته متفاوت اظهار داشت: ‌اصولاً سه نوع در سینمای ایران وجود دارد؛ ‌دسته اول فیلم‌های حرف‌های مهم هستند و بیشترین توجه را در میان مطبوعات و رسانه‌ها همین حرف‌ها جلب می‌كند. ‌دسته دوم سینمایی است كه جریان تولید بر آن حاكم است و معمولاً پایین‌ترین سطح از مخاطب را در نظر می‌گیرند و دسته سوم سینمای بدنه و یا جریان اصلی است كه متأسفانه در این سال‌های اخیر بسیار تضعیف شده است كه از دلایل آن، ‌برخوردهای مسؤولان و مطبوعات است. ‌این فیلم‌ها قابلیت دیده و شنیده شدن در سالن سینما را دارند. ‌وی اظهار داشت: ‌فكر می‌كنم «آل» فیلمی متعلق به سینمای بدنه است كه داستان در آن به اندازه تصویر و صدا دارای اهمیت نیست و در واقع این فیلم متكی به جمله‌هایی نیست كه به قول دوستان به این و ‌آن بزند و بیشتر، ‌فیلمی مبتنی به ژانر تریلر سینما است و در آن، ‌سعی شده تا در قالب جدیدی عنوان شود. ‌فیلم ترسناك 20 ساله «بهرام عظیمی»، نویسنده فیلمنامه «آل» نیز در ادامه این نشست ‌بیان داشت: ‌زمانی كه این فیلم را می‌دیدم، ‌باورم نمی‌شد بر اساس قصه‌ای كه از 20 سال پیش در ذهنم وجود داشت، ‌داستانی بنویسم كه فیلمی از روی آن ساخته شود. ‌وی ادامه داد: ‌من از همان دوران كودكی، ‌میان دوستانم به دو مورد مشهور بودم، ‌ترسو بودن و دلقك بودن!‌ كه از وجه دلقكی و طنازی خودم برای ساخت فیلم‌های انیمیشن و خنداندن مردم استفاده كردم و سعی كردم با استفاده از جبر فرهنگ مردم آنها را بخندانم و در «آل» نیز سعی كردم با استفاده از همین جبر، ‌مردم را بترسانم. ‌عظیمی خاطرنشان كرد: ‌سال‌ها پیش با دیدن فیلم سینمایی «شب بیست و نهم» تحت تأثیر قرار گرفتم. ‌«آل» یك قصه كوتاه 20 دقیقه‌ای بود كه آن را سه سال پیش نوشتم، در ابتدا قصد داشتم آن را به صورت انیمیشن و سه‌بعدی كار كنم كه به همین منظور به «علی معلم» مراجعه كردم، ‌اما ایشان بعد از یك هفته تماس گرفتند و به من پیشنهاد دادند كه فیلمنامه‌ای بلند بر اساس این قصه نوشته شود. ‌«امیر پوریا»، منتقد سینما كه فیلمنامه «آل» را بازنویسی نهایی كرده است نیز در ادامه این نشست ‌اظهار داشت: ‌به لحاظ قومی و ملی ما ایرانیان یك ضرب‌المثلی داریم كه «ترس برادر مرگ است» و بنابراین، ‌به طور طبیعی كار بسیار ریسك‌پذیری است كه بخواهیم برای تماشاگران ایرانی یك فیلم ترسناك بسازیم.