در روزهایی که برخی جریانهای داخلی دوباره نغمه فریبنده «مذاکره» را سر دادهاند، ملت هوشیار ما میداند که این واژه زیبا، پوششی برای پروژهای شوم است؛ محاکمه ایران در جایگاه متهم، جایی که امریکا قاضی مستکبر است و ایران باید به اتهامات واهی، ظالمانه و غیرقانونی قاضی پاسخ دهد. رهبر معظم انقلاب بیش از دو دهه هشدار دادهاند که دشمن به دنبال «تغییر محاسبات ملت ایران» است، نه توافق برابر. امروز، اعترافات خود دشمن این هشدارها را تأیید میکند و نشان میدهد مذاکره تحمیلی، نه راهحل که دام تسلیم است.
از دهه ۸۰ شمسی، حضرت آیتالله خامنهای بارها فرمودند: دشمنان میخواهند ایران را از درون تهی کنند و استقلال و عزت ملی را بگیرند. در سالهای اخیر نیز تأکید کردند: «مذاکره با امریکا عاقلانه، هوشمندانه و شرافتمندانه نیست»، زیرا تجربه دهه ۹۰ نشان داد که دو سال مذاکره طولانی، تنها به پیمانشکنی امریکا و تشدید تحریمها و در نهایت حمله به ایران در دل مذاکره منجر شد. ترامپ علناً اعتراف کرد: «ارتش امریکا ۲۲ سال برای بمباران مراکز هستهای ایران تمرین کرده بود.» نتانیاهو نیز گفت: «۴۰ سال در فکر حمله به ایران بودیم.» اینها ثابت میکند که میز مذاکره، نه برای صلح که برای سرگرم کردن ایران، تولید فرصت برای توطئه، ایرانهراسی در منطقه، دوقطبیسازی داخلی، تقویت شبکه نفوذ، نرمالسازی تدریجی و در نهایت زمینهسازی برای حمله نظامی و حتی تجزیه ایران (استراتژی گالیور و لیلیپوتی کردن) طراحی شده است.
جریان غربگرا در داخل، به عنوان بازوی مکمل دشمن، سه دروغ بزرگ را ترویج میکند. دروغ اول: «راه دیگری جز مذاکره نداریم»، اما قرآن کریم میفرماید: «ولن ترضی عنک الیهود ولا النصاری حتی تتبع ملتهم» (بقره/۱۲۰)؛ رضایت دشمن تنها با ترک هویت اسلامی حاصل میشود. دروغ دوم: «مشکل از تندروهای داخلی است»، این روایت، امریکا را از جایگاه متهم به قاضی ارتقا میدهد و نیروهای انقلابی را مانع جلوه میدهد. دروغ سوم: «مذاکره یعنی عقلانیت»، در حالی که قرآن هشدار میدهد: «أفمن یمشی مکبّاً علی وجهه أهدی أم من یمشی سویاً علی صراط مستقیم» (ملک/۲۲)؛ عقلانیت واقعی، حرکت در صراط مستقیم اصول است، نه افتادن در دام زورگویی.
نشستن پشت میز مذاکره از موضع متهم، هم حماقت است و هم خیانت: استقلال ملی تضعیف میشود، چرخه امتیازدهی بیپایان آغاز میشود، قدرت دفاعی به عنوان جرم معرفی میشود، جامعه دوقطبی میگردد و محور مقاومت تقدیم دشمن میشود.
اما راهکار روشن است. رهبر انقلاب در ۱۲ آبان ۱۴۰۴ فرمودند: اختلاف ایران و امریکا ذاتی است و تنها اگر امریکا حمایت از رژیم صهیونیستی را قطع کند، پایگاههایش را از منطقه جمع کند و در امور دخالت نکند، درخواست همکاری -نه در آینده نزدیک، بلکه برای بعدها- قابل بررسی خواهد بود. این موضع، نه تنها سیاستهای دشمن را پای میز مذاکره شکست داد و سران مستکبر امریکا را تحقیر کرد که استراتژی جدید ایران را ابلاغ نمود: از این پس، امریکا باید به مطالبات ایران پاسخ دهد.
جهاد تبیین برای روشن کردن ماهیت مذاکره تحمیلی، تقویت اقتصاد مقاومتی به عنوان پشتوانه استقلال سیاسی، حفظ انسجام اجتماعی علیه شکافافکنی، افزایش قدرت روایتسازی در جنگ رسانهای و اعتماد به ظرفیتهای ملی، نقشه راه ماست. تاریخ غرورانگیز انقلاب نشان داده ملت ایران هرگز در جایگاه متهم نمینشیند.
ملت بصیر ایران بار دیگر ثابت خواهد کرد که با ایمان به خدا و ولایت، هیچ فریبی نمیتواند عزت و استقلال را از او بگیرد. مذاکره از موضع قدرت، آری؛ تسلیم در محاکمه دشمن، هرگز. این راه پیروزی است، راهی که خدا وعده داده است: «إن تنصروا الله ینصرکم و یثبت أقدامکم».
