وقتی گفتیم در فوتبال را تخته کنید، دقیقاً این روز‌ها را می‌دیدیم. روز‌هایی که فوتبالی جماعت وقاحت را به حد اعلی خود برساند. روز‌هایی که مدال‌آوران ایران در رشته‌های دیگر با تمام توان برای ورزش ایران افتخار‌آفرینی کنند و اگر هم دستاشان به مدال خوشرنگ‌تر نرسید از مردم عذرخواهی کنند، اما فوتبال ببازد و وقیحانه و گستاخ‌تر از همیشه حرف از ماندگاری بزند. از اینکه هیچ کس نمی‌تواند کاری با فوتبال داشته باشد. روز‌هایی که بچه‌های هندبال عذرخواه شکست‌شان باشند یا جوان تکواندو با گریه مدال برنزش را تقدیم مردم کند و شرمسار باشد از اینکه چرا طلا نگرفته، اما یکی مثل طارمی پیدا شود و از ماندگاری فوتبال شکست خورده و رو به زوال حرف بزند.
بله، تا زمانی که بیت‌المال و پول مردم خرج فوتبال ایران می‌شود باید هم یکی مثل مهدی طارمی پیدا شود و شکست و کم‌کاری‌های خود و دوستانش را به گردن زمین و زمان و آن بالا‌ها بیندازد. باید هم یکی مثل طارمی پیدا شود و نیمکت‌نشینی و ضعف خود در اروپا را به گردن بازسازی ورزشگاه آزادی یا یادگار امام و خرابی چمن ورزشگاه‌های ایران بیندازد. راستی جناب طارمی، چمن امارات که مشکل نداشت، نکند این دو بازی افتضاح هم کار بالا‌ها بوده و ما
خبر نداریم.
بله، تا ۱۰۰ سال دیگر هم فوتبال خراب نمی‌شود. بله، تا پول مردم هست آدم‌هایی هم به اسم فوتبال هستند و فوتبال خراب نمی‌شود. راستی کشته‌مرده «اوکی» گفتنت شدیم. کاش حداقل به جای سخنرانی کمی هم در همین دو بازی فوتبال بازی می‌کردی تا حداقل حرف‌هایت باد هوا نشود.
اینکه زمین و زمان را به‌هم بدوزی و بعد هم از مردم خرج کنی، جور درنمی‌آید. شما باختی، بد هم باختی و حالا می‌خواهی بقیه را مقصر نشان دهی که می‌خواهند فوتبال را در ذهن مردم خراب کنند. فوتبال خیلی وقت است که در ذهن مردم خراب شده، فوتبالی که هزینه‌های چهار تیم مثلاً بزرگ و همیشه بازنده آن، ۲ هزار میلیارد شده که آن‌هم از جیب مردم است. این فوتبال مدت‌هاست که در ذهن مردم خراب شده، حالا شما تازه یادت افتاده که کم‌کاری‌ها و شکست‌هایتان را گردن آن بالا‌ها بیندازید!
نه آقای طارمی، حتی با این حرف‌ها هم کسی شما را گردن نمی‌گیرد. شمایی که به جای سرمربی ترکیب پنالتی‌زنان را می‌چینی! نه آقای طارمی، مقصر شکست تیم ملی آن بالا‌ها نیست، همین پایین‌هاست، کنار دست خودمان. به قول خودت نقل بازی با ازبکستان هم نیست، امروز و با این تیم و این بازیکنان حتی باید نگران بازی با تاجیکستان، قرقیزستان و افغانستان هم باشیم. ربطی هم به تماشاگر ندارد که این‌روز‌ها ورزشگاه‌ها حتی با نادیده‌گرفتن شدن احکام انضباطی از تماشاگر پر می‌شود. تیمی که از دادن چهار پاس سالم عاجز است، اما از نظر سرمربی و بازیکنانش در مسیر درست حرکت می‌کند باید هم چنین جو‌زده و متوقع باشد که شکست را گردن نگیرد. باید هم از بیان موفقیت‌های بقیه ناراحت شود و وقیحانه بگوید: «هی نگویید فلان جا آن خوب بوده و بهمان جا آن یکی». بله، ما موفقیت‌های بچه‌های مدال‌آوران ایران را فریاد می‌زنیم. طی تمام این سال‌ها فوتبال را بیهوده بزرگ کردیم و هیچ چیزی عایدمان نشد. فوتبال را بیهوده بزرگ کردیم تا سرانجامش بشود یکی مثل شما که افسارگسیخته
به همه بتازی.
در این میان، اما نباید از قصور فدراسیون هم به سادگی گذشت، فدراسیونی که حتی نمی‌داند چه زمانی برای حمایت از فلسطین مناسب است. فدراسیونی که در این مواقع فقط تغییر را بلد است، درست مثل چهار سال قبل. از چنین فدراسیونی بیش از این هم توقع نمی‌رود. به هر حال بازیکنش باخت را گردن بالا می‌اندازد و فدراسیون هم خودش را به ندانستن می‌زند. پس برای چندمین بار؛ چرا یکی پیدا نمی‌شود در فوتبال را تخته کند؟
