استاورولا پابست
جوان آنلاین: پنتاگون به‌خاطر کاهش شدید موجودی تسلیحات، از سازندگان تسلیحات خواسته تولید موشک‌ها را تسریع و نرخ تولید را دو تا چهار برابر کنند تا برای احتمال درگیری با چین آماده‌تر باشد. این شامل افزایش تولید ۱۲ نوع موشک از جمله رهگیر‌های پاتریوت، SM ۶، رهگیر‌های THAAD و موشک‌های JASSM می‌شود. بازگرداندن ذخایر مصرف‌شده برای آمادگی نظامی اهمیت زیادی دارد، اما کارشناسان می‌گویند رسیدن به نرخ‌های موردنظر پنتاگون زمان‌بر، پرهزینه و پرچالش است و بدون تعهد مالی و قراردادی جدی از سوی وزارت دفاع امریکا، بعید است محقق شود:
اولین مسئله ظرفیت صنعتی است: برخی صاحب‌نظران معتقدند که اگر پول کافی وجود داشته باشد، می‌توان با افزایش شیفت‌های تولید و استفاده بیشتر از کارخانه‌های موجود تا حدود دو سال بسیاری از خطوط تولید را دوبرابر کرد. اما انواع موشک‌ها تفاوت‌های فنی و زمانی دارند و برای رسیدن به نرخ‌های بسیار بالاتر احتمالاً نیاز به تأسیس کارخانه‌ها و زیرساخت‌های جدید است که ساخت‌شان سال‌ها طول می‌کشد. برخی تحلیلگران محافظه‌کارتر هستند و معتقدند حتی با قرارداد جدید، دوبرابر کردن تولید ممکن است چهار سال یا بیشتر طول بکشد و چهار برابر کردن عملاً در بازه کوتاه غیرممکن است.
دوم، هزینه هنگفت است: قانونی که امسال تصویب شد حدود ۲۵میلیارد دلار برای مهمات در پنج سال آینده تخصیص داده، ولی کارشناسان می‌گویند اهداف پنتاگون برای موشک‌ها می‌تواند ده‌ها میلیارد دلار دیگر نیاز داشته باشد. قیمت هر موشک بالا است؛ به‌عنوان مثال قراردادی که برای تولید تقریباً ۲۰۰۰ رهگیر PAC ۳ به لاکهید مارتین داده شد نزدیک به ۱۰ میلیارد دلار ارزش داشت، یعنی قیمت هر رهگیر به چند میلیون دلار می‌رسد. SM ۶ حدود ۴/۳ میلیون دلار قیمت‌گذاری شده است. علاوه بر قیمت ساخت، آزمایش و تأیید موشک‌ها هزینه‌بر و زمان‌بر است و می‌تواند ماه‌ها و صد‌ها میلیون دلار به هر برنامه تحمیل کند.
سوم، نیروی انسانی و لجستیک: آموزش کارگران جدید، جذب نیروی متخصص، تضمین زنجیره تأمین قطعات حساس (مواد پیشرفته، الکترونیک، موتور) و هماهنگی تأمین‌کنندگان فرعی همه موانع بزرگند. حتی تولید مهمات ساده‌تر مانند گلوله‌های ۱۵۵ میلی‌متری که فناوری کمتر پیچیده‌ای دارند نیز با مشکل مواجه بوده و عقب‌مانده‌اند؛ اگر در تولید این اقلام ساده هم مشکل هست، افزایش تولید موشک‌های فوق‌پیشرفته چالشی‌تر خواهد بود.
چهارم، زمینه مصرف بالای موجودی‌ها: امریکا از سال ۲۰۲۳ و به خصوص درگیری‌ها و حمایت‌هایش در اوکراین، جنگ‌های منطقه‌ای در خاورمیانه و عملیات علیه حوثی‌ها در یمن حجم زیادی از رهگیر‌ها و موشک‌ها را مصرف کرده است. برآورد‌ها نشان می‌دهد بخش قابل‌توجهی از ذخایر SM ۳، SM ۶ و THAAD طی سال‌های اخیر مصرف شده و برخی منابع می‌گویند فقط کسری از تعداد پاتریوت‌های موردنیاز پنتاگون هم‌اکنون در دسترس است. این واقعیت فشار بر تولید را تشدید می‌کند، چون بازسازی ذخایر باید همزمان با تداوم تعهدات خارجی انجام شود.
پنجم، جنبه سیاسی و راهبردی: کارشناسان هشدار می‌دهند که پیش از تلاش برای پر کردن انبارها، واشینگتن باید تکلیف تعهدات خارجی‌اش را روشن کند. ارسال گسترده مهمات به اوکراین، اسرائیل یا دیگر کشور‌ها سرعت مصرف را بالا برده و اگر اولویت ملی در دستور کار نباشد، ذخایر داخلی باز هم کاهش خواهند یافت. برخی می‌گویند اگر اولویت به منافع حیاتی امریکا برگردانده شود، باید جلوی جریان بی‌رویه مهمات به جنگ‌هایی که منافع مستقیم نیستند، گرفته شود؛ در غیر این صورت هرچه ذخایر ساخته شود بخشی صرف درگیری‌های «اختیاری» خواهد شد.
در نهایت، دیدگاه کارشناسان و جمع‌بندی این است که خواسته پنتاگون برای دو تا چهار برابر کردن تولید موشک‌ها در بلندپروازانه‌ترین حالت خود قرار دارد، مگر اینکه بودجه فدرال کلان، قرارداد‌های مشخص و برنامه گسترده‌ای برای توسعه ظرفیت تولید، زنجیره تأمین و نیروی کار پیاده شود. صرف اعلام خواست یا فشار لفظی برای افزایش تولید کافی نیست؛ برای تحقق آن لازم است سرمایه‌گذاری‌های عظیم، زمان چندساله و تغییر در اولویت‌های سیاست خارجی و صنعتی انجام شود. بدون این‌همه، هدف پر کردن سریع و گسترده ذخایر موشکی دشوار، پرهزینه و تا حد زیادی دست‌نیافتنی خواهد ماند.
۸ اکتبر ۲۰۲۵
منبع: Responsible Statecraft
ترجمه و تخلیص: دستیار هوش مصنوعی (CHATGPT)
