آوازه حیف و میل کردن پول مردم و بیت‌المال در فوتبال باشگاهی ایران به گوش همه رسیده، الا مسئولان وزارت ورزش، فدراسیون و نهاد‌های دیگر. پرداخت رقم‌های نجومی برای خرید بازیکنان بسیار بی‌کیفیت و گمنام خارجی و همچنین قرارداد‌های سنگین با بازیکنان وطنی در این فصل آنقدر شدید بوده که هیچ‌کس زحمت انکار و کتمان هم به خودش نمی‌دهد، ولی معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفهای وزارت ورزش گویا هنوز آپدیت نشده و همچنان حرف از رعایت سقف قرارداد می‌زند!
تا همین فصل پیش مدیران باشگاه‌ها با موضوعاتی، چون سقف قرارداد و دستورالعمل بودجه، مردم و رسانه‌ها را سرکار می‌گذاشتند و در آخر هم هر طور که به سودشان بود، قرارداد می‌بستند. همان زمان نیز هیچ‌کس این خیمه شب‌بازی آقایان را باور نمی‌کرد و همه می‌دانستند داستان از چه قرار است. این فصل که اصلاً همان «سقف الکی و پوشالی» را نیز برداشته‌اند تا برای ریخت‌وپاش‌های چند میلیون دلاری حتی به شکل فرمالیته هم هیچ مانعی سد راهشان نباشد. شش هفته از لیگ گذشته، تازه نماینده‌های مجلس و وزارتی‌ها یادشان افتاده به «نجومی‌ترین قرارداد‌های تاریخ فوتبال ایران» ورود کنند.
سیدشروین اسبقیان، میهمان همایش مشترک دانش‌افزایی مدیران فوتبال بود و در حاشیه همایشی که خروجی‌اش مشخص نیست، به هزینه‌های باشگاه‌های لیگ‌برتر واکنش نشان داد: «از مدیران عامل باشگاه‌ها انتظار جدی داریم که قوانین و مقررات را رعایت کنند. ما در راستای اجرای قوانین و مقررات با هیچ‌کس مسامحه نمی‌کنیم. جایی که ببینیم رعایت نمی‌شود، حتماً از ابزار‌های جدی نظارتی‌مان استفاده خواهیم کرد. وزارت ورزش و نمایندگان پارلمانی مجلس بر مسائل مالی و قرارداد‌های باشگاهی نظارت خواهند داشت و در صورت لزوم با همکاری فدراسیون و دیگر مراجع تصمیم‌گیری خواهد شد.»
هرچه اظهارات معاون وزیر را با دقت بیشتری بخوانید، ابهامات و علامت سؤال‌ها بیشتر می‌شود، مگر می‌شود معاون وزیر ورزش باشید و تجربه چند دهه مدیریت در رده‌های بالای ورزش را داشته باشید و کماکان در انتظار رعایت قوانین و مقرارت از سوی مدیران باشگاه‌های لیگ‌برتر دست روی دست بگذارید؟ مدیران باشگاه‌های پرطرفدار و با بودجه نامحدود، حتی حاضر نیستند سوءمدیریت‌ها و افتضاحات به بار آمده در دوران مدیریت خود را گردن بگیرند. آنها همان کسانی هستند که برای خرید بازیکنان بنجل و بی‌نام و نشان چند میلیون دلار بابت رضایتنامه پرداخت می‌کنند و در آخر همان بازیکن یا بیمار است یا مصدوم یا حتی بدون یک دقیقه بازی برای تیمش درخواست غرامت سنگین می‌کند. مدیرعامل منکر بیماری بازیکن گران‌قیمتش می‌شود و آن یکی هم مسئولیت عقد قرارداد چندین میلیاردی با یک فرد ناشناس بابت انجام فعالیت‌های رسانه‌ای را گردن دیگری می‌اندازد. به پیش‌پا‌افتاده‌ترین مقرارت بی‌محلی و با پول‌پاشی‌های افسارگسیخته به مردم دهن‌کجی می‌کنند. اتفاقاً ضعیف‌ترین نتایج را هم می‌گیرند. معاون وزیر از کدام نظارت و تصمیم‌گیری حرف می‌زند؟ دیگر باید چه رقم‌هایی جابه‌جا شود تا شما «لزوم» تصمیم‌گیری را احساس کنید؟ آیا اگر این پول‌ها از جیب خودتان پرداخت شده بود باز هم منتظر می‌ماندید؟
با خواندن و شنیدن صحبت‌های اسبقیان، اینگونه احساس می‌شود که یا او در جای دیگری زندگی می‌کند یا منظورش لیگ‌برتر فوتبال کشورمان نیست. البته نمایندگان مجلس هم دست‌کمی از مسئولان وزارت ورزش ندارند و آنها هم هرازگاهی فیل‌شان یاد هندوستان می‌افتد و بحث قرارداد‌های نجومی فوتبال را بولد می‌کنند. در آخر هم هیچ تحول و اقدامی صورت نمی‌گیرد و پول‌های هنگفت از بیت‌المال و جیب مردم بین باشگاه‌ها، بازیکنان، مربیان و صدالبته واسطه‌ها جابه‌جا می‌شود. نهایت تلاش مسئولان هم همین اظهارنظر‌ها و مصاحبه‌های تکراری است که سال‌هاست آنها را می‌شنویم. کاش حداقل قدری خودشان را آپدیت کنند و برای خالی نبودن عریضه کمی حرفهای تازه بزنند.
