جوان آنلاین: یوسفیان بیش از سه دهه است که صدای مردم و رویداد‌ها را به گوش مخاطبان رسانده است. او اعتقاد دارد گزارشگر تنها یک راوی نیست، بلکه ویترین سازمان و نماینده رسانه است؛ کسی که باید هم دانش گسترده داشته باشد و هم ارتباطی صمیمانه و حرفه‌ای با مردم برقرار کند.
ناصر یوسفیان از گزارشگران باسابقه رادیو جوان در گفت‌و‌گو با «جوان» گفت: ۳۵ سال است که در رادیو و تلویزیون گزارشگری می‌کنم. او از همان ابتدا بر این نکته تأکید دارد که گزارشگری، حرفه‌ای پیچیده و چندوجهی است؛ حرفه‌ای که نیازمند دانش گسترده، ارتباط مؤثر با مردم و مسئولیت‌پذیری در قبال رسانه ملی است.
یوسفیان توضیح می‌دهد که یک گزارشگر نمی‌تواند تنها به اطلاعات محدود بسنده کند. او باید در همه حوزه‌ها آگاهی نسبی داشته باشد تا بتواند در موقعیت‌های متنوع و غیرقابل پیش‌بینی، عملکردی دقیق و حرفه‌ای ارائه دهد: ما ممکن است در طول روز با سوژه‌های بسیار متفاوتی مواجه شویم. یک روز در نمایشگاه علمی حضور داشته باشیم و همان روز چند ساعت بعد در حاشیه یک راهپیمایی مردمی گزارش تهیه کنیم. اینجاست که اطلاعات عمومی بالا و قدرت تجزیه و تحلیل سریع اهمیت پیدا می‌کند. گزارشگر باید بتواند همزمان موضوع را در ذهن خود دکوپاژ کند و مسیر روایت را شکل دهد.
او به سختی‌های پشت صحنه نیز اشاره می‌کند: بسیاری تصور می‌کنند گزارش سه دقیقه‌ای یک کار ساده است. در‌حالی‌که گاهی هفت تا هشت ساعت برای همین سه دقیقه وقت می‌گذاریم. هماهنگی، جمع‌آوری اطلاعات، ضبط چندباره و تمرین‌های مداوم، بخشی از فرایندی است که به یک گزارش کوتاه، اما استاندارد ختم می‌شود. کیفیت کار در گرو همین پشتکار و دقت است.
اما تنها توانایی فنی کافی نیست. یوسفیان اعتقاد دارد که گزارشگر باید ارتباط انسانی عمیقی با مردم داشته باشد، گزارشگر تنها با متخصصان سر و کار ندارد؛ او در خیابان، در میدان، در اداره یا بازار با مردم عادی صحبت می‌کند. این ارتباط مستقیم با جامعه، انرژی مثبت و رفتار حرفه‌ای می‌طلبد. گزارشگر باید شنونده خوبی باشد، احترام بگذارد و در عین حال با کلام خود اعتماد مخاطب را جلب کند.
او بر مسئولیت اجتماعی گزارشگر نیز تأکید می‌کند: رفتار و کلام ما، آبروی سازمان است. کسی که جلوی میکروفن رادیو یا دوربین تلویزیون قرار می‌گیرد، نماینده رسانه است. چند دقیقه‌ای که مردم صدای ما را می‌شنوند یا تصویر ما را می‌بینند، همان ویترین کار سازمان است. بنابراین کوچک‌ترین بی‌دقتی، بی‌احترامی یا ضعف در بیان، می‌تواند تصویر رسانه را مخدوش کند.
یوسفیان باور دارد که این حرفه تنها با توانایی‌های فنی به ثمر نمی‌رسد، بلکه شخصیت فردی و تعهد حرفه‌ای نقش اصلی را بازی می‌کنند، باید آدم این کار باشید. گزارشگری یک شغل ساده یا صرفاً یک مهارت نیست؛ ترکیبی است از علاقه، پشتکار، صداقت و عشق به مردم. اگر این عناصر وجود نداشته باشد، حتی بهترین مهارت‌های فنی هم نمی‌تواند گزارشگر را موفق کند.
او در پایان با اشاره به تجربه‌هایش می‌گوید: ۳۵ سال گزارشگری برای من نه فقط یک شغل که یک مسیر زندگی بوده است. مسیری که در آن هر روز چیز تازه‌ای یاد گرفته و هر بار در برابر مردم با مسئولیتی تازه ظاهر شده‌ام. باور دارم گزارشگر واقعی باید همیشه آماده باشد، چون هر لحظه می‌تواند آغاز یک روایت تازه باشد.
