دیروز تمام آنهایی که بازی رده‌بندی رقابت‌های والیبال نوجوانان جهان بین ایران و اسپانیا را تماشا کردند، حتماً متوجه ایراد بزرگی شدند. ایرادی که ظاهراً کل والیبال ایران درگیر آن است و نمی‌تواند از آن خلاص شود.
دیروز نوجوانان ایران در حالی به اسپانیا باختند که در ست چهارم با امتیاز ۱۲ بر ۱۰ از حریف پیش بودند که با توجه به برتری ۲ بر یک می‌توانستند بازی را به سود خود خاتمه دهند و صاحب مدال برنز و سکوی سوم مسابقات قهرمانی جهان شوند، اما درست از همین امتیاز روند نزولی شاگردان عادل غلامی شروع شد و اینقدر ادامه پیدا کرد تا در نهایت به شکست ۳ بر ۲ و از دست رفتن مدال جهانی منجر شد. این اتفاق در حالی رخ داد که نوجوانان ایران در مرحله نیمه‌نهایی هم در حالی که ست اول را با نتیجه جالب ۲۵ بر ۱۴ از فرانسه برده بودند در عین ناباوری بازی را ۳ بر یک به حریف باختند.
ماجرا وقتی جالب‌تر می‌شود که همه می‌دانیم این اتفاقات تکرار همان اشتباهاتی است که تیم ملی والیبال در لیگ ملت‌ها مرتکب شد و کار به جایی رسید که با وجود تمام تلاش‌ها از صعود به مرحله نهایی مسابقات بازماند. ایران در چهار مسابقه از لیگ ملت‌ها در حالی که به راحتی می‌توانست رقبا را شکست دهد با همین روند بازی را واگذار کرد. تکرار این اشتباهات در تمام سطوح ملی، یعنی اینکه تفاوتی نمی‌کند بزرگسالان باشند یا نوجوانان، یعنی تفاوتی نمی‌کند که پیاتزا سرمربی باشد یا عادل غلامی. یعنی اینکه یک جای کار والیبال ایران می‌لنگد که اینقدر راحت امتیاز‌ها را از دست می‌دهد و پیروز‌های حتمی را با شکست عوض می‌کند. اینجاست که نقش کمیته فنی فدراسیون والیبال برجسته می‌شود. کمیته‌ای که باید بنشیند و این اتفاقات را تجزیه و تحلیل کند که چگونه ممکن است در تمام مقاطع سنی و در همه رقابت‌ها یکسری اشتباهات تکرار و منجر به شکست شود. اگر ایراد مسائل روحی و روانی است که باید توسط روانشناس و متخصصان امر برطرف شود. اگر هم مشکل به مسائل فنی برمی‌گردد که باز هم باید با شنیدن حرف‌های سرمربیان تیم‌های ملی آن را برطرف کرد و چنانچه نیاز به تقویت کادر فنی تیم‌ها احساس شد این کار را باید انجام داد.
از دست رفتن سکوی قهرمانی جهان در رده نوجوانان، در حالی که ایران سابقه قهرمانی و نایب‌قهرمانی این مسابقات را دارد، آن هم این‌گونه تأسفبار اصلاً پذیرفتنی نیست. همانطور که اشتباهات تیم بزرگسالان در لیگ ملت‌ها پذیرفتنی نبود و کار را به جایی رساند که حتی صدای سرمربی ایتالیایی تیم ملی را هم درآورد. همه شاهد هستیم که ایران به سختی امتیاز کسب می‌کند و به راحتی امتیاز از دست می‌دهد. همه دیده‌ایم که رقبا به راحتی اختلاف امتیاز چهار یا پنج با ایران را جبران می‌کنند، اما اگر داستان برعکس باشد، ملی‌پوشان ایران به راحتی تسلیم می‌شوند.
والیبال ایران در تمام رده‌ها بعد از سپری کردن یک دوره نزولی دوباره در حال شکوفا شدن است، اما وجود این ایراد اساسی ضربه جبران‌ناپذیری را به این رشته و تیم‌های ملی حاضر در رقابت‌های مختلف در سطوح مختلف وارد می‌کند. ضرباتی که تاکنون دو مورد از آن را در لیگ ملت‌ها با عدم صعود به مرحله نهایی و مسابقات قهرمانی نوجوانان جهان با از دست رفتن مدال و سکو تجربه کرده‌ایم و اگر فکری اساسی به حال این نقطه ضعف آشکار و بزرگ نکنیم، آن‌وقت باید منتظر ضربات سخت بعدی باشیم. ضرباتی که می‌توانند والیبال دوباره اوج گرفته ایران را به همان شرایط سخت و اسفبار یکی، دو سال گذشته برگرداند. پس به جای خوابیدن در باد برخی موفقیت‌های مقطعی بهتر است فکری عاجل به حال معضل اصلی والیبال بکنید، چراکه یک جای کار بدجوری می‌لنگد.
