جوان آنلاین: ماریون اشمیت، به یکی از مهم‌ترین گردهمایی‌های علمی سفر کرده بود تا پیشرفت‌های اخیر در دانشگاه خود را ارائه دهد. این رویداد سالانه که انجمن امریکایی پیشرفت علم (AAAS) آن را برگزار می‌کند، یکی از معتبرترین کنفرانس‌های علمی جهان است که محققان هوش مصنوعی، اخترفیزیکدانان، زیست‌شناسان و دیگران در آن شرکت می‌کنند. اشمیت می‌گوید بحث، کمتر به تحقیقات و بیشتر بر فرصت‌های شغلی احتمالی در آلمان متمرکز بود و او تقریباً احساس می‌کرد در یک رویداد استخدام دانشگاهی حضور دارد. در این گردهمایی، دانشجویان جوان می‌خواستند بدانند، شرایط تحصیلات دانشگاهی در آلمان چطور است. اساتید هم علاقه‌مند بودند از روش استخدام در دانشگاهی در آلمان اطلاع پیدا کنند.
اشمیت، رئیس ارتباطات دانشگاه فنی درسدن و عضو هیئت علمی دانشگاه، به یک محقق ناسا که نگران از دست دادن شغلش بود، اطلاع داد به زودی پنج کرسی استادی جدید باید پر شوند و به این ترتیب، تماس‌های اولیه برقرار شد. آیا متخصصان ناسا به زودی به ایالت زاکسن می‌آیند؟ آیا محققان هوش مصنوعی، استنفورد را به مقصد کارلسروهه ترک خواهند کرد؟ و آیا، متخصصان زیست‌پزشکی مستقر در بوستون به باواریا خواهند رفت؟ برخی به این موضوع فکر می‌کنند و برخی دیگر در حال تدوین برنامه‌های مشخص هستند. به نظر می‌رسد کنفرانس AAAS امسال به فرار احتمالی مغزها و مهاجرت نخبگان دانشگاهی از ایالات متحده اشاره دارد. بسیاری از محققان به دنبال خانه جدیدی هستند و دلیل آن چیزی نیست غیر از اینکه دولت ترامپ حمله گسترده‌ای را علیه علم در ایالات متحده آغاز کرده است. دانشجویانی که عملکرد آنها نامطلوب تشخیص داده می‌شود و گذرنامه امریکایی ندارند از کشور اخراج شوند. محمود خلیل، یکی از این افراد است که به سازماندهی اعتراضات دانشجویی مربوط به تحولات فلسطین در دانشگاه کلمبیا در نیویورک کمک کرد. اینکار باعث شد تا مارکو روبیو، وزیر امور خارجه ایالات متحده، خلیل را به تضعیف سیاست خارجی ایالات متحده متهم کند و وکلای مدافع خلیل، با استناد به آزادی بیان، این اتهام را رد می‌کنند. یونسئو چانگ اهل کره جنوبی که از هفت سالگی در ایالات متحده زندگی می‌کند و در تظاهرات شرکت می‌کرد هم یکی دیگر از این افراد است.
بدهی میلیاردی هاروارد
تحت رهبری ترامپ، واشینگتن در حال برنامه‌ریزی برای کاهش حمایت مالی از نهاد‌های دانشگاهی است و با ادامه این وضعیت، هاروارد، کلمبیا و کرنل صد‌ها میلیون، شاید میلیارد‌ها (دلار)، بودجه خود را از دست می‌دهند. برخی دانشگاه‌ها هم که نمی‌دانند در آینده این پول را چطور تأمین کنند، با توقف استخدام به تأخیر انداختن سرمایه‌گذاری‌های زیرساختی و لغو تعهدات برای موقعیت‌های دکترا به تحولات جاری واکنش نشان داده‌اند. کسری سهم دانشگاه هاروارد، چندین میلیارد دلار از بودجه فدرال خواهد بود که اعتبار علمی این دانشگاه را در معرض خطر قرار می‌دهد. دولت ترامپ، اخیراً از هاروارد خواسته تا فرایند پذیرش خود را تغییر دهد و تمام داده‌های مربوط (به پذیرش) را با مقامات به اشتراک بگذارد. علاوه بر این، واشینگتن خواستار محدود شدن حقوق دانشجویان و معرفی دانشجویان خارجی خاطی به مقامات شده است. آلن گاربر، رئیس دانشگاه هاروارد، نه تنها این شرایط را نپذیرفت بلکه از دولت شکایت کرد. با این همه، ترامپ اقدامات خود را تشدید کرد و حالا کاخ سفید این موضوع را در دست برسی دارد و اگر وضعیت معافیت از مالیات دانشگاه لغو شود، هاروارد میلیارد‌ها دلار بدهکار می‌شود.
قطع شریان مالی بخش بهداشت و درمان
علاوه بر هاروارد، ترامپ قصد دارد مهم‌ترین منبع تحقیقات پزشکی را تعطیل کند. مؤسسات ملی بهداشت NIH، بودجه‌ای تقریباً ۴۸میلیارد دلاری دارند و حدود ۸۰درصد از این مبلغ را به صورت کمک‌های مالی به دانشگاه‌ها و مؤسسات تحقیقاتی ایالات متحده ارسال می‌کنند. با این حال، در اوایل ماه آوریل ۲۰۲۵، هزار و ۳۰۰ کارمند این سازمان اخراج شدند و به NIH دستور داده شد، امسال ۲/۶میلیارد دلار از هزینه‌های خود را کاهش دهد. در مجموع، قرار است ۳۵ درصد از بودجه NIH کاهش یابد. سایر سازمان‌های تحت نظارت وزارت بهداشت، از جمله مراکز کنترل بیماری‌ها و سازمان غذا و دارو، سرنوشت مشابهی را تجربه کرده‌اند. دامنه پیامد‌های این اقدامات گسترده خواهد بود و بر همه بخش‌های کشور تأثیر می‌گذارد. تحقیقات نه تنها به درمان و تولید دارو‌های پزشکی بهتر کمک می‌کند، بلکه به عنوان محرک اقتصاد عمل می‌کند. طبق گزارش اتحادیه تحقیقات پزشکی، هر دلار از بودجه NIH سودی معادل ۲/ ۵۶دلار ایجاد می‌کند. این بازدهی، به میزانی است که سرمایه‌گذاران بازار سهام فقط می‌توانند رؤیای آن را داشته باشند. بودجه دولتی همچنین بیش از ۴۰۸هزار شغل در سراسر کشور را تضمین می‌کند که این نیز نکته قابل تأملی است.
پس از جنگ جهانی دوم، ایالات متحده بیش از هر کشور صنعتی غربی دیگری در تحقیق و توسعه دانشگاهی سرمایه‌گذاری کرد. این راهبرد، منجر به دریافت ۴۰۰جایزه نوبل برای این کشور شده که بسیار بیشتر از هر کشور دیگری است. طبق گزارش مرکز ملی آمار علوم و مهندسی، ایالات متحده در سال ۲۰۱۹ مسئول ۲۷درصد از فعالیت‌های تحقیق و توسعه جهانی بود و پس از آن چین با ۲۲درصد قرار داشت. ژاپن (۷ درصد) و آلمان (۶ درصد) بسیار عقب‌تر از امریکا بودند. حمله ترامپ به علم و دانشگاه‌ها، این تهدید را تقویت کرده که روند معکوس شود. در واقع، تعداد فزاینده‌ای از دانشمندانی که فکر می‌کردند، دوران حرفه‌ای خود را در ایالات متحده سپری خواهند کرد، اکنون در جست‌وجوی یک خانه دانشگاهی جدید هستند. ما با چهار نفر از آنها تماس گرفتیم.
دانیل بکمن، ۳۶ ساله: «گویی در کشتی تایتانیک و در حال غرق شدن هستید.»
بکمن به عنوان دانشمند علوم اعصاب در مرکز ملی تحقیقات نخستی‌سانان در دیویس، کالیفرنیا مشغول به کار است. او می‌گوید: «هشت سال پیش، پس از اتمام دوره دکترایم از کشور خودم برزیل به ایالات متحده آمدم. در آن زمان، بسیاری از همکارانم رؤیای کار در ایالات‌متحده را در سر می‌پروراندند.» بکمن اضافه کرد: «این کشور، همان زمان که دونالد ترامپ دوره اول ریاست جمهوری خود را می‌گذراند هم برای ما مکانی پر از فرصت‌ها و مرکز تحقیقات محسوب می‌شد، اما حالا وضعیت به گونه‌ای است که گویی در کشتی تایتانیک و در حال غرق شدن هستیم.»
کالین ایوانز، ۳۴ساله: «تعداد بیشتری اخراج می‌شوند.»
ایوانز دانشمند علوم اقلیمی در دانشگاه کرنل در ایتاکای نیویورک است. او می‌گوید: «من یک آگهی را در زمان مناسبی دیدم، حدود یک هفته پس از پیروزی ترامپ و واقعاً هیجان‌زده شدم. این موقعیتی بود که در آن به مطالعه شرایط آب‌و‌هوایی نامساعد در ایرلند می‌پرداختم و بلافاصله درخواست دادم.» ایوانز توضیح داد: «مؤسسه ما تاکنون عمدتاً با کمک‌های مالی اداره ملی اقیانوسی و جوی ملی علوم تأمین مالی شده است. این مؤسسات در حال فروپاشی هستند زیرا بسیاری از دانشمندان آب و هوا قبلاً اخراج شده‌اند و انتظار می‌رود تعداد بیشتری نیز اخراج شوند. آنها در حال بررسی کمک‌های مالی با اصطلاحات کلیدی مانند «آب‌و‌هوا» و «گاز‌های گلخانه‌ای» هستند و احتمالاً لغو خواهند شد.»
بنجامین سانتر، ۶۹ساله: «می‌خواهم بدون ترس از انتقام به تحقیقاتم ادامه دهم.»
سانتر که دانشمند اقلیم‌شناسی در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور در کالیفرنیاست، می‌گوید: «من به زودی ۷۰ ساله خواهم شد و قرار است زندگی جدیدی را شروع کنم و به قاره‌ای متفاوت نقل مکان کنم. می‌خواهم به تحقیقاتم ادامه دهم. می‌خواهم بدون ترس از انتقام، یافته‌هایم را با مردم به اشتراک بگذارم. این اقلیم‌شناس گفت: «طی دوره اول ریاست جمهوری ترامپ، رئیس‌جمهور و تیمش ادعا‌های دروغین زیادی را منتشر کردند و گفتند، علل تغییرات اقلیمی ناشناخته است یا اینکه از سال ۱۹۹۸ هیچ گرمایش قابل توجهی رخ نداده است.» او افزود: «ما با جزئیات، در مطالعات علمی، نشان دادیم این ادعا‌ها نادرست هستند. در پاسخ، دولت اول ترامپ دو شکایت در مورد رفتار من مطرح کرد و بودجه تیم تحقیقاتی انتساب ما در لیورمور قطع شد.»
منبع: اشپیگل
