جوان آنلاین: روزهای سیاه شهر منچستر همچنان ادامه دارد. گویی این شهر طلسم شده که دیگر نه خبری از اقتدار سیتیزنها هست و نه طوفانی که شیاطین سرخ در زمین بازی برای حریفان ایجاد میکردند. هرچه هست باخت است و ناامیدی! تفاوتی هم ندارد بین رده چهارم جدول (منچسترسیتی) و رده سیزدهم (منچستریونایتد) وقتی هیچ یک نمیتوانند به موفقیتهای این فصل امیدی داشته باشند. ۱۵ امتیاز فاصله با صدرجدول آنقدر زیاد است که پپ امیدی به کسب عنوان قهرمانی نداشته باشد. همانطور که آموریم نمیتواند شانسی برای کسب سهمیه لیگقهرمانان برای تیمش که از خط میانه جدول هم عبور کرده است، متصور شود.
به نظر میرسد تیمهای شهر منچستر به باخت و ناکامی عادت کردهاند، در غیر این صورت چطور میشود هفته بیست و چهارم لیگ برتر انگلیس با ناکامی مطلق تیمهای این شهر پیگیری شود، به طوری که یونایتدها در ادامه روند ناکامی که در پیش گرفتهاند و به پیمودن آن اصرار دارند با قبول شکست ۲ بر صفر مقابل کریستال پالاس، پله صعود این تیم به رده دوازدهم شوند و سیتیزنها با تکهپارهشدن در ورزشگاه امارات (۵ بر یک) فاصله آرسنال با لیورپول صدرنشین را به شش امتیاز کاهش دهند. آرتتا و شاگردانش در ورزشگاه امارات منچسترسیتی را به توپ بسند، به طوری که حتی از هالند هم کاری برنیامد تا تیهری آنری، اسطوره آرسنال بعد از تحقیر سیتیزنها از سوی توپچیها که آرسنال را در قامت یک تیم مدعی به تصویر کشید، تأکید کند: هالند وقتی ستاره است که تیمش عالی باشد.
منچسترسیتی در آستانه دیدار حساس با رئال مادرید یکی از بدترین شکستهای این فصل را تجربه کرد، اما آنچه گواردیولا را به خود مشغول کرده ۳۵ دقیقه پایانی بازی است که آرسنال چهار گل به ثمر رساند: «من تنها ۲۵-۳۰ دقیقه آخر بازی پشیمان و ناراحت هستم. انگار فراموش کردهایم باید کاری را که در ۵۰-۶۰ دقیقه ابتدایی انجام دادیم، تکرار کنیم، البته که شروع بازی به آن شکل مقابل تیمی مانند آرسنال آن هم در ورزشگاه امارات آسان نیست؛ اتفاقی که بارها و بارها در این فصل برای ما رخ داده بود. خط دفاع ما شکننده بود و این اتفاق بارها رخ داد. با این نمایش باید هم در اولین موقعیت آنچه را که باید از دست بدهید. رختکن منچستر باید وقتی با چنین نتیجهای شکست میخوریم عصبانی و ناراحت باشد، اما گذر زمان به ما کمک میکند.»
اوضاع یونایتدها حتی از سیتیزنها نیز بدتر است، با وجود این، اما به نظر میرسد بدترین منچستر تاریخ دیگر به باخت عادت کرده و نتایجی، چون شکست ۲ بر صفر مقابل کریستال پالاس این تیم را اذیت نمیکند، حتی وقتی آموریم، سرمربی منچستر میگوید که از نتیجه احساس خوبی نمیگیرد: «در طول بازی احساس کردم تیم برخی از کارها را به خوبی انجام داد، اما دو گل دریافت کردیم که این اتفاق نباید رخ میداد و از نتیجه احساس خوبی نمیگیرم. در مرحله سختی از فصل قرار داریم. بازیکنان تلاش میکنند و باید پیشرفت کنیم. در این بازی مالکیت توپ بیشتری داشتیم و خوب پاسکاری کردیم. موقعیتهای خوبی هم خلق کردیم، اما نتوانستیم به درستی از آن موقعیت برای گلزنی استفاده کنیم و همین مسئله باعث شد چنین نتیجهای رقم بخورد.»
مشکل شاید از باور آموریم باشد. سرمربی منچستر چنان با ذوقزدگی از تکموقعیتهای نادر تیمش و بدیهیات تمجید میکند که گویی از تیمی نوپا حرف میزند که به تازگی به سطح اول فوتبال انگلیس رسیده نه منچستریونایتدی که یکی از اسطورههای فوتبال انگلیس و لیگ برتر است. صحبت کردن از کمی بهتر بودن، بهتر شدن پاسکاری و بالا رفتن مالکیت نسبت به بازیهای قبلی یا برشمردن تعداد موقعیتهایی که به گل تبدیل نشدند در منچستر نمیتواند کسی را قانع کند یا به وجد آورد. هوادار منچستر از این تیم برد میخواهد؛ برتری در میدان، اما نه فقط به لحاظ آماری، برتری تاکتیکی و تکنیکی که به کسب نتیجه منتهی شود و تمجید از اندک موقعیتها برای تیمی، چون منچستریونایتد که در رده سیزدهم جدول جا خوش کرده است کوچکترین مفهومی ندارد! خصوصاً برای هواداران و دوستداران این تیم، اما گویی شهر منچستر نفرینشده که تیمهایش در باخت و کسب ناکامی با یکدیگر رقابت میکنند. چه تیمی که در رده چهارم (منچسترسیتی) قرار دارد و در ظاهر بیخ گوش مدعیان است، اما در واقعیت با فاصله امتیازی فاحش از آنها قرار دارد و چه تیمی که در رده سیزدهم (منچستریونایتد) جا خوش کرده و گویی قصدی برای تکان دادن به جایگاه خود ندارد تا خیابانهای شهر منچستر رنگ شادی و هیجان به خود ببینند و پر شود از هوادارانی که موفقیتهای تیمهای شهر خود را جشن میگیرند.