عذرخواهی تنها کاری بود که کرسپو می‌توانست انجام دهد. با موفقیت یاران یحیی، مرد آرژانتینی نیمکت الدحیل حالا بیش از هر زمان دیگری خود را لبه پرتگاه می‌بیند، خصوصاً که پرسپولیس علاوه بر میلاد سرلک که در مصاف با النصر به واسطه دریافت کارت زرد دوم از زمین بازی اخراج شد، ترابی و وحید امیری را هم به دلیل مصدومیت و نرسیدن به شرایط ایده‌آل به همراه نداشت. با این وجود کرسپو نتوانست از شرایط سخت پرسپولیس و امتیاز میزبانی به سود خود استفاده و با دست پر زمین بازی را ترک کند، درست برخلاف یاران یحیی که شروع ناکام خود را در قطر با کسب یک برد شیرین جبران کردند، چراکه یحیی گل‌محمدی اشتباهات بازی نخست را به بهترین شکل ممکن جبران کرد. حضور یک مهاجم کنار مهاجم اصلی در ترکیب ۴-۱-۴-۱ نقش مهمی در ایجاد فضای لازم برای حملات پرسپولیس از کناره‌ها داشت و این تغییر توانست در نهایت به برتری سرخپوشان بینجامد.
پرسپولیس برخلاف بازی با النصر در آزادی، مقابل الدحیل نه فقط هجومی ظاهر شد، بلکه توپ و میدان را هم در اختیار داشت، به‌طوری‌که آمار نشان از مالکیت ۵۸ درصدی توپ توسط پرسپولیس داشت. علاوه بر آن ۱۶ شوت به دروازه حریف که ۱۱ مورد آن از داخل محوطه جریمه بود، نشان‌دهنده تلاش سرخپوشان برای جبران باخت به النصر بود. هدفی که اجازه نداد الدحیل از امتیاز بازی میزبانی به سود خود استفاده کند، آن‌هم در شرایطی که فیلیپه کوتینیو نیز از ابتدا در ترکیب الدحیل قرار داشت.
البته این اولین حضور کوتینیو در لیگ قهرمانان آسیا بود، شروعی که با شکست همراه شد و سرمربی الدحیل را ناچار به عذرخواهی کرد، شاید اگر او اندکی زودتر به فکر تعویض می‌افتاد، می‌توانست جریان بازی را به سود خود تغییر دهد، اما تعویض‌های او جز یک مورد، بعد از دقیقه ۸۷ انجام شد، درحالی‌که تیم او عقب بود و تعویض در این زمان عمدتاً برای تلف کردن وقت بازی توسط سرمربی تیم برنده انجام می‌شود، نه تیمی که در خانه یک بر صفر از حریف عقب افتاده است! اما این تنها اشتباه کرسپو در مصاف با پرسپولیس نبود؛ عقب رفتن بامبا و حضورش در قلب خط دفاع نیز باعث شده بود کریم بوضیاف در مرکز میدان و به عنوان هافبک دفاعی کنار عاصیم مادیبو بازی کند. مرد آرژانتینی نیمکت الدحیل تصور می‌کرد این دو بازیکن قدیمی نبض بازی تیم را در دست می‌گیرند، اما تصورات او با واقعیت یکسان نبود. اما حضور ایبراهیم بامبا به عنوان مدافع میانی کنار روبن سمدو پرتغالی باعث شد الدحیل بیش از یک گل از پرسپولیس دریافت نکند. او عمدتاً به عنوان هافبک دفاعی برای الدحیل به میدان می‌رفت، اما در این بازی یک پست عقب‌تر رفت و برخلاف کریم بوضیاف و عاصیم مادیبو، تفکرات سرمربی تیم را به خوبی در زمین بازی پیاده کرد.
استفاده از ترکیبی جوان و هجومی که خیلی با تفکرات محتاطانه یحیی همخوانی ندارد برابر الدحیل کاملاً جواب داد. تصور می‌شد در غیاب سرلک، ترابی و امیری، او اندکی محتاط‌تر باشد، اما ترکیب پرسپولیس در قطر، نه فقط هجومی‌تر که جوان‌تر هم شده بود. حضور یاسین سلمانی در کنار عالیشاه و رفیعی به جای بازیکنان محروم و مصدوم تیم شرایطی را فراهم کرد که پرسپولیس خیلی زود گردش بازی را با حفظ توپ به خود اختصاص داد. علاوه بر این پاسکاری‌های دقیق در میانه زمین حریف این فرصت را ایجاد کرد که شاگردان یحیی بار‌ها و بار‌ها موفق به ایجاد موقعیت گل شوند. هرچند که در نهایت بازی با تک‌گل عالیشاه به پایان رسید، اما صدایی که از برخورد ضربه سنگین سلمانی به تیرک افقی دروازه الدحیل در ورزشگاه پیچید تا مدت‌ها در ذهن حریف قطری طنین‌انداز خواهد بود، ولی مهم‌تر از ضربه‌ای که تیرک حسن موسی را به لرزه درآورد، عملکرد هجومی سرخپوشان و موقعیت‌های گلزنی بود که در این دیدار ایجاد شد. روندی که مدت‌ها بود در بازی‌های پرسپولیس دیده نمی‌شد و شاید به همین دلیل بیراه نباشد اگر بگوییم یحیی این موفقیت را مدیون مصدومیت ترابی و امیری و همچنین محرومیت سرلک بود که او را ناچار به ایجاد تغییرات در ترکیب تیم کرد، چراکه عالیشاه بعد از چند هفته فرصت فیکس شدن گیرش آمد، فرصتی که بهترین استفاده را از آن برد تا نخستین برد پرسپولیس در مرحله گروهی لیگ قهرمانان در قطر رقم بخورد. موفقیتی که امید تکرار آن را در پرسپولیس و هوادارانش تقویت کرد.
