می‌گویند المپیک قله ورزش دنیاست؛ جایی که ارزش کسب مدالش برای یک ورزشکار با هیچ موفقیتی قابل قیاس نیست. درست هم می‌گویند، بسیاری از قهرمانان جهان در رشته‌های مختلف حاضرند تمام افتخاراتشان را با یک مدال المپیک عوض کنند، اما بیشتر قهرمانان و مدال آوران همین المپیک با این عظمت را آسیایی‌ها تشکیل می‌دهند.
قاره کهن سهم بسزایی در رشد المپیک داشته و دارد و بیهوده نیست که خود جدای از المپیک جهانی یک المپیک قاره‌ای برگزار می‌کند آن هم به نام بازی‌های آسیایی؛ یک المپیک قاره‌ای که هانگژوی چین تا چند روز آینده میزبان نوزدهمین دوره آن است. بازی‌هایی با قدمت ۷۳ سال که حتی تنه به تنه المپیک هم می‌زند.
حضور قهرمانان طراز اول جهان در این مسابقات در قالب تیم‌های آسیایی میدان را به میدانی سخت تبدیل می‌کند. چین، ژاپن، کره جنوبی و استرالیا که در رنکینگ نهایی المپیک همواره در رده‌های بالا قرار دارند در کنار قدرت‌های نوظهوری مانند ازبکستان، هند و حتی تایلند نشان از سختی مبارزه در چنین آوردگاهی دارد.
کشورمان ایران هم با برخورداری از قهرمانان بنام و جهانی در رشته‌های گوناگون در بازی‌های آسیایی حرف‌های بسیاری برای گفتن داشته و دارد. بدون اغراق باید عنوان کنیم که حضور ایران در بازی‌های آسیایی به‌خصوص در رشته‌هایی، چون کشتی، وزنه برداری، فوتبال و ورزش‌های رزمی باعث اعتبار این بازی‌هاست و اگر ورزشکاران ایرانی حاضر نباشند رقابت‌ها از درجه اعتبار می‌افتد. با این‌حال نباید فراموش کنیم که ورزش رو به رشد آسیا کار را به جایی رسانده که حتی قهرمانان بنام دیگر کشور‌ها و مدال آوران نامی المپیک هم در این بازی‌ها دیگر حاشیه امنیت ندارند.
بازی‌های آسیایی حالا بعد از گذشت ۱۸ دوره از آن چیزی کمتر از المپیک ندارد و می‌تواند میدانی برای محک جدی و آماده شدن کامل برای حضور در میدان جهانی المپیک باشد. جالب است که نگاهی به عملکرد ایران در بازی‌های آسیایی چند دوره قبل ثابت می‌کند هر گاه در این مسابقات خوش درخشیده و خوب بوده‌ایم در المپیک بعد از بازی‌ها هم خوب نتیجه گرفته‌ایم و هرگاه نتوانسته‌ایم آنطور که باید و شاید مقابل رقبای آسیایی نتیجه بگیریم در میدان المپیک هم نتیجه را به حریفان جهانی باخته‌ایم.
ورزش ایران امروز در یک بزنگاه تاریخی دیگر قرار دارد. فشار‌های اقتصادی چند سال اخیر در کنار نگاه ویژه و تأسفبار مسئولان ورزش به فوتبال باعث نوعی سرخوردگی در ورزش کشور شده است، اما ورزشکاران مدال آور ایران با وجود تمام سختی‌ها و تبعیض‌ها همواره برای بالا نگه داشتن پرچم پر افتخار کشورمان تلاش می‌کنند و چیزی کم نمی‌گذارند. بازی‌های آسیایی هانگژو می‌تواند نقطه عطفی برای ورزش ایران محسوب شود. به تجربه هم ثابت شده که هر گاه بیشتر از همیشه در معرض مشکلات بوده‌ایم بهتر نتیجه گرفته‌ایم، اما تمام این‌ها دلیلی بر بی‌توجهی به ورزشکاران مدال‌آور نمی‌شود.
واقعیت این است که کشور‌های صاحب رده‌های بالا در بازی‌های آسیایی خود را جدا کرده‌اند و ما برای عقب نماندن از آنها (نه رسیدن به آنها) امروز رقبای جدیدی را پیش‌رو داریم که اگر بخواهیم همچنان در گذشته سیر کنیم و خود را مدعی بدانیم حتی از این رقبای نوظهور هم عقب خواهیم افتاد. این زنگ خطری است که امروز به‌وضوح شنیده می‌شود، اما جایی برای ناامیدی وجود ندارد و باید با کار درست و توجه به ورزشکاران مدال آور و قهرمان اجازه نداد تا جایگاه ورزش ایران در آسیا و المپیک پایین بیاید. اینکه بسیاری از مسئولان ورزش از همین حالا بر طبل ناامیدی می‌کوبند و فقط چمدان مسافرت به هانگژو را بسته‌اند بزرگ‌ترین خیانت به ورزش ایران است. ورزشی می‌تواند و ثابت کرده که می‌تواند حتی در سخت‌ترین شرایط بهترین نتایج را بگیرد.
