«عملیات مهندسی» بازشکافی یک عنوان وحشت‌انگیز

«شکنجه در خانه‌های سازمانی» روایتی از بازگشت به اصل یک سازمان!

اثری که هم‌اینک در معرفی آن سخن می‌رود، به بازخوانی یکی از مهم‌ترین محور‌های کارنامه سازمان موسوم به مجاهدین خلق، یعنی عملکرد بخش نظامی آن در سالیان ۱۳۵۷ تا سال ۱۳۶۱ پرداخته است. این پژوهش از سوی حسن روزی‌طلب و محمد محبوبی انجام شده و مرکز اسناد انقلاب اسلامی، به انتشار آن همت گماشته است. تارنمای ناشر در اشارتی درباره مفهوم عملیات مهندسی، چنین آورده است: «حلقه‌گمشده تاریخ‌نگاری سازمان مجاهدین خلق پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خصوصاً بعد از آغاز فاز مسلحانه، پرداختن به جایگاه و نقش بخش ویژه نظامی سازمان مجاهدین خلق، در عملیات‌های تروریستی سازمان است. بخش ویژه‌نظامی اگرچه از اعضا و کادر‌های رده بالای مجاهدین و نیرو‌های زبده عملیاتی تشکیل شده بود، ولی به صورت خاص ترور مسئولان نظام را دنبال نمی‌کرد، بلکه به مثابه بازوی اطلاعاتی- عملیاتی مرکزیت، مأموریت‌های خاص و ویژه‌ای را دنبال می‌کرد که در انحصار خودش قرار داشت. همین بخش بود که عملیات غم‌انگیزی تحت عنوان عملیات مهندسی و شکنجه دردناک پاسداران را رقم زد....»
«عملیات مهندسی» در بخشی از داده‌های خویش به مخاطب، در باب چگونگی کلید خوردن ربایش و شکنجه نیرو‌های کمیته انقلاب اسلامی از سوی منافقین، به نکات ذیل آمده اشارت برده است: «با ابلاغ خط شکنجه و کلید خوردن عملیات مهندسی، واحد‌های مختلف بخش ویژه درصدد تهیه‌مقدمات عملیات و شناسایی سوژه‌های مشکوک برآمدند. از جمله اولین اقدامات، تهیه خانه‌تیمی مناسب بود. بخش ویژه نظامی از این خانه‌های تیمی جهت انتقال افراد مشکوک به آنجا، شکنجه آن‌ها و کسب اطلاعات برای یافتن علت ضربه‌ها به بدنه‌سازمان استفاده می‌کردند. در اولین قدم یک زن و شوهر به نام‌های محمد قدیری و فریبا اسلامی - که هر دو از اعضای سازمان بودند و در بهمن سال ۶۰ با هم ازدواج کرده بودند- خانه‌ای را در خیابان سهروردی اجاره کردند. استفاده از یک زوج، پوشش مناسبی برای اجاره‌خانه و تغییر کاربری به شکنجه‌گاه بود. دو روز از اقامت محمد قدیری و فریبا اسلامی در خانه تیمی خیابان سهروردی نگذشته بود که ربایش و انتقال شاهرخ طهماسبی به این محل اتفاق افتاد؛ شاهرخ طهماسبی که در زمان ربوده شدن ۲۸ سال بیشتر نداشت، یکی از اعضای کمیته‌انقلاب اسلامی مرکز بود، که مورد سوءظن قرار گرفته بود و بخش ویژه اقدام به ربودن وی کرد. سازمان بر این باور بود که شاهرخ طهماسبی، یکی از اپراتور‌های کمیته مرکزی است. به گفته معاون عملیاتی واحد اطلاعات سپاه پاسداران، تنها فرد ربوده شده در عملیات مهندسی که ارتباط کمی با شبکه عبدالله پیام داشت، شاهرخ طهماسبی بود. وی اپراتور بی‌سیم‌های شبکه عبدالله پیام بود و با معاون عملیاتی واحد اطلاعات سپاه در ارتباط بود. البته عزت شاهی که در مقاطعی مسئول بازپرسی کمیته مرکزی بود، معتقد است: شهید طهماسبی توی اتاق بی‌سیم بود و معمولاً گزارش‌ها را رد و بدل و با بچه‌های بی‌سیم صحبت می‌کرد... شناسایی طهماسبی از طریق بی‌سیم بود. از طریق [صحبت‌های پشت]بی‌سیم، طهماسبی [در نظر منافقین]یک غولی شده بود، چون مدام در بی‌سیم می‌گفت من طهماسبی‌ام. خیلی مسائل امنیتی رعایت نمی‌شد. ایشان گزارش‌دهنده بی‌سیم بود و روی گزارشش خیلی حساب می‌کردند؛ روی این حساب او را شناسایی کردند و بعد از او هم طالب طاهری و میرجلیلی را گرفتند....»