انفجار انتحاری روز چهار شنبه در شهر کویته، مرکز ایالت بلوچستان پاکستان، باعث کشته شدن دست‌کم سه نفر و زخمی شدن بیش از ۳۰ نفر شده است. هدف این حمله خودروی گشت پلیس بود که به گفته یکی از مقامات پلیس کویته، بیش از نیمی از کشته‌ها و زخمی‌ها از میان نیرو‌های پلیس بوده‌اند. این حمله خونین دو روز بعد از این انجام شد که تحریک طالبان در دو شنبه اعلام کرد به آتش‌بس خود با دولت پاکستان پایان می‌دهد و از تمامی نیروهایش در سرتاسر پاکستان خواست حملات خود را از سر بگیرند. آتش‌بس مورد نظر پنج ماه پیش با میانجیگری طالبان حاکم بر افغانستان به دست آمد و حالا با این حمله و پایان یافتن آتش‌بس، باید گفت که پاکستان وارد دوره‌ای از خشونت‌های خونین شده است.
بیانیه روز دو شنبه و عملیات دو روز بعد تحریک طالبان را باید با توجه به دو اتفاق در رأس قدرت کشور پاکستان مورد ارزیابی قرار داد، به نحوی که هم بیانیه و هم عملیات انتحاری به نوعی هشدار این گروه به دولت و ارتش پاکستان است. اتفاق اول مربوط می‌شود به تغییر در ریاست ارتش پاکستان، زیرا ژنرال قمر جاوید باجوا بعد از شش سال تمدید ریاستش بر ارتش پاکستان، بالاخره در روز سه شنبه بازنشسته و مقام خود را طی مراسم رسمی در شهر راولپندی به ژنرال عاصم منیر احمد واگذار کرد. در واقع، این ژنرال باجوا بود که بعد از یک دوره طولانی‌مدت جنگ با تحریک طالبان سرانجام به میانجیگری طالبان افغانستان، مذاکره با تحریک طالبان و آتش‌بس تن داد. به نظر می‌رسد که ارزیابی تحریک طالبان از این تغییر در رأس ارتش پاکستان چندان مثبت نباشد و تحریک آمدن عاصم منیر احمد به جای باجوا را تغییر در رویکرد فرماندهی ارتش نسبت به آتش‌بس قلمداد کرده است. هرچند که انتصاب عاصم منیر به ریاست ارتش به عنوان اقدام شهباز شریف، نخست‌وزیر پاکستان، علیه عمران خان و حزب تحریک انصاف او تفسیر شده، چرا که عاصم منیر از مخالفان عمران خان است، اما باید گفت که در معادلات پیچیده نظامی-امنیتی این کشور، می‌تواند اقدامی علیه تحریک طالبان نیز باشد. از این رو، تحریک طالبان یک روز بعد از مراسم راولپندی این عملیات را انجام داده تا پیام آمادگی خود را برای ازسر‌گیری درگیری به عاصم منیر داده باشد.
واقعه دیگر مربوط به سفر حنا ربانی، معاون وزیر خارجه پاکستان، به افغانستان می‌شود که این اتفاق نیز همزمان بود با مراسم ارتش پاکستان در راولپندی. هرچند که بیانیه وزارت خارجه پاکستان هدف از این سفر را برای تبادل نظر در زمینه‌های آموزشی، تجاری، سرمایه‌گذاری، ارتباط منطقه‌ای و تماس‌های مردمی عنوان کرده بود، اما معلوم است که سفر ربانی در اصل با وضعیت امنیتی در مرز دو کشور و به خصوص بیانیه تحریک طالبان ارتباط داشت، زیرا او هفته پیش از این سفری به افغانستان داشت و با مقامات دولت طالبان افغانستان در خصوص مسائل تجاری و تقویت روابط گفتگو کرده بود. به نظر می‌رسد که این سفر به منظور متقاعد کردن طالبان افغانستان برای فشار آوردن بر تحریک طالبان بوده تا خواسته‌های دولت پاکستان از جمله انحلال این گروه و پذیرش قانون اساسی پاکستان را بپذیرد و البته روابط تجاری از جمله بازگشایی گمرک خرلاچی در مرز دو کشور نیز به نوعی پاداش دولت پاکستان به طالبان حاکم بر افغانستان برای همکاری در این زمینه بوده است. باید گفت که تحریک طالبان پاکستان با وجود پذیرش «آتش‌بس نامحدود» در پنج ماه قبل، هیچ گاه حاضر نشد درخواست‌های دولت پاکستان به خصوص این دو درخواست را بپذیرد و سفر‌های مقامات پاکستان به کابل این نگرانی را برای تحریک طالبان به وجود آورده که کابل نیز با اسلام‌آباد برای قبولاندن این درخواست‌ها به آن همکاری کند. به نظر می‌رسد که اتمام آتش‌بس و شروع حملات راه‌حل تحریک طالبان برای پایان دادن به این دست بده بستان‌ها بین اسلام‌آباد و کابل است و از این رو، شروع دوره جدیدی از خشونت و خونریزی در پاکستان بعید به نظر نمی‌رسد.
