هر چه به هشتم آذرماه یعنی زمان تشکیل نشست هسته‌ای ۱+۴ نزدیک‌تر می‌شویم، اتفاقاتی در آستانه این نشست رخ می‌دهد که نشان از برنامه هدفمند آژانس و غرب و برخی کشور‌های منطقه برای سنگین کردن فضا علیه جمهوری اسلامی دارد تا ایران اسلامی با یک حجم قابل توجهی از فشار‌ها پای میز مذاکره بنشیند و به خیال خام آن‌ها بدون گرفتن امتیازی، صرفاً امتیاز بدهد. یکبار فلان کشور اروپایی در نقش پلیس خوب وارد صحنه می‌شود و زمان دیگر، همان کشور در جایگاه پلیس بد، نقش بازی می‌کند. در همه این سال‌ها که موضوع هسته‌ای ایران در دستور کار آژانس بوده است، رفتار سه کشور اروپایی و امریکا با جمهوری اسلامی، مواجهه جامعه جهانی با ایران تفسیر می‌شود.
جامعه جهانی مورد ادعای غربی‌ها این روز‌ها تبدیل به ابزاری برای فشار به کشور‌های مستقلی همچون ایران شده است. جهان مورد ادعای آن‌ها نمی‌خواهد بین متهم اصلی و متهم نمایی از دیگران تفاوت قائل شود و این در حالی است که با وجود آشکار بودن این همه دشمنی‌های برنامه ریزی شده علیه ایران، برخی افراد و جریانات سیاسی که حیات خود را در وجود چنین جامعه مسخ شده‌ای تعریف می‌کنند، فریاد بر می‌آورند که مگر می‌شود نرم‌های بین‌المللی را نادیده گرفت و نسبت به اظهار نظر فلان مقام اروپایی یا نظارت یک نهاد بین المللی همچون آژانس و سؤالات تمام نشدنی مدیر کل آن نسبت به فعالیت‌های هسته‌ای ایران بی تفاوت بود. گروسی، مدیر کل آژانس بین المللی انرژی اتمی در فاصله سه ماه و نیمی که از دولت آقای رئیسی می‌گذرد سه بار به ایران سفر کرده و هر بار هم این مقام رسمی آژانس، دو جمله را مرتب تکرار می‌کرده است. او در زمان حضور در ایران پس از دیدار با مسئولان جمهوری اسلامی و دریافت گزارش‌های آنلاین دوربین‌های نصب شده آژانس در مراکز هسته‌ای کشورمان این جمله را می‌گوید: «ایران تاکنون انحرافی در فعالیت‌های هسته‌ای خود نداشته است. اما در عین حال، مسائلی وجود دارد که برای توافق در آن زمینه‌ها در آینده نیز باید گفتگو‌ها ادامه پیدا کند». از طرف دیگر، وقتی آسمان ایران را ترک می‌کند در مصاحبه با رسانه‌های خارجی از تخطی ایران از چارچوب‌های تعیین شده آژانس از سوی کشورمان سخن می‌گوید و فضای سنگینی را برای آتش تهیه غرب در آستانه نشست فصلی شورای حکام علیه جمهوری اسلامی فراهم می‌کند و مسئولیت اصلی خود را که صرفاً در چارچوب فنی تعریف می‌شود به فراموشی می‌سپارد. این در حالی است که هر روز شاهد یک رفتار یا سخن نادرست از برخی مقامات صهیونیستی، سعودی و شیوخ وابسته آن‌ها در منطقه در حوزه مسائل هسته‌ای هستیم که در آخرین نمونه آن شاهد گزافه‌گویی‌های نماینده عربستان سعودی در آژانس بین الملل انرژی اتمی در نشست آنلاین دو روز پیش آژانس بودیم.
عبدلله بن خالد بن سلطان، نماینده عربستان سعودی در شورای حکام آژانس بین المللی انرژی اتمی در اظهاراتی ضد ایرانی با تکیه بر ادعا‌های بی اساس غرب و امریکا علیه برنامه هسته‌ای کشورمان، خواستار پایبندی کامل ایران به تعهدات هسته‌ای اش ذیل برجام شد و در گزافه گویی‌های خود مدعی شد که ایران با برنامه هسته‌ای اش در حال باجگیری از جهان است و اجرای تعهدات هسته‌ای این کشور نباید با مذاکرات (وین) گره بخورد.
کسانی حرف از تعهدات برجامی جمهوری اسلامی می‌زنند که همچون رژیم صهیونیستی یا با داشتن حداقل ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای، تهدید آشکاری بر امنیت جهان و کشور‌های منطقه هستند و یا همچون «ترکی الفیصل» آن شاهزاده پرنفوذ سعودی که رسیدن به بمب هسته‌ای برای او و مقامات سعودی یک آرزو است در اظهارنظری کم‌سابقه، می‌گوید: «ریاض باید به سلاح اتمی دست پیدا کند». این آرزویی بوده که همواره حکومت سعودی به دنبال آن بوده است. زمانی که در تابستان ۲۰۰۲ «سلطان بن عبدالعزیز آل سعود»، وزیر دفاع وقت عربستان سعودی از مرکز تحقیقات هسته‌ای پاکستان بازدید کرد، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد روزی برسد که یکی از شاهزادگان سعودی رک و پوست کنده بگوید که ما به بمب اتمی نیاز داریم. ترکی الفیصل این ادعا را به بهانه مقابله با تهدید اتمی ایران مطرح کرده و گفته که ما باید هرکاری برای دفاع از خود در برابر ایران هسته‌ای انجام بدهیم و به فناوری سلاح اتمی دست پیدا کنیم. به طور معمول اظهارنظر در دفاع از سلاح هسته‌ای برای کشور‌ها چالش‌ساز و دردسرآفرین است و ترکی الفیصل با اطلاع از چنین چالشی، به صرف اینکه در حال حاضر عضو دولت نیست و سخنانش نظر شخصی اوست نه موضع رسمی دولت ریاض، این اظهارات را بیان کرده است. این در حالی است که همه می‌دانند با همه اختلافاتی که در درون مقامات کنونی ریاض با شاهزادگان سعودی وجود دارد، این شاهزاده سعودی نزدیک‌ترین فرد به محمد بن سلمان ولیعهد سعودی است و او همچون بن سلمان همیشه دنبال آرزو‌های دست نیافتنی برای عربستان بوده است. این برای اولین بار نیست که یک شاهزاده نزدیک به ولیعهد سعودی، دستیابی به سلاح اتمی را برای کشورش گریزناپذیر می‌داند، اما شاید اولین باری باشد که چنین آشکار و بی پرده خواستار چیزی می‌شوندکه دودهه است جمهوری اسلامی را به جرم نداشته آن تحت شدید‌ترین تحریم‌ها و ظلم‌ها قرار داده‌اند. هرچند بر این اعتقادیم که چنین درخواست‌های بی پروایی متاثر از تحولات بعد از خروج امریکا از افغانستان و افزایش بی‌اعتمادی متحدان سنتی به واشنگتن است.
نگران‌کننده آنجاست که در چنین شرایطی، جامعه به اصطلاح جهانی چرا به خود اجازه می‌دهد نوک پیکان اتهامات خود را به جای آنکه به سمت این کشور‌ها و رفتار‌های آن‌ها نشانه بگیرد، به سمت ایران اسلامی نشانه می‌گیرد. متأسفانه در حال حاضر، آژانس و کشور‌های غربی که خود را جامعه جهانی تعریف می‌کنند از رسالت خود فاصله گرفته و سگ هاری همچون رژیم صهیونیستی را با ۲۰۰ کلاهک هسته‌ای و یا کشور‌هایی همچون عربستان را که در سر سودای سلاح هسته‌ای دارند فراموش کرده و جمهوری اسلامی ایران را که همه فعالیت‌های هسته‌ای آن شفاف است زیر ذربین بدبینی و خباثت آمیز خود قرارداده است.
