تلویزیون نیاز به گسترش طیف مخاطبانش دارد و ارتقای کیفیت سریال‌سازی با تمرکز بر نوآوری در ایده‌ها و طراحی متن‌ها می‌تواند راهگشا باشد.
فریدون فرهودی، فیلمنامه‌نویس و کارگردان باسابقه با بیان این مطلب به «جوان» گفت: آنچه در برخی تولیدات تلویزیونی جلب نظر می‌کند، بی‌توجهی به جذب مخاطب است، یعنی انگار اصلاً حواسشان به علاقه‌مندی مخاطب و دغدغه‌هایش نیست.
نویسنده «دردسر والدین» ادامه داد: آنقدر در فضای مجازی امکان دیدن سریال‌های گوناگون و خوش‌رنگ و لعاب برای مخاطب هست و آنقدر قدرت انتخاب به وجود آورده که رقابت تلویزیون برای جذب مخاطب هم کار دشواری شده است.
فرهودی با مقایسه سریال‌های تلویزیون و شبکه نمایش خانگی تأکید کرد: به هر حال تولید سریال در شبکه نمایش خانگی نسبت به تولید سریال در تلویزیون آزادی عمل بیشتری در پرداختن به موضوعات و سوژه‌های مختلف دارد و این، خودش یکی از دلایل رغبت مخاطب است. کارگردان «خانه بخت» و «جاده» ادامه داد: برخلاف تصورات، به جز استثنائات، به لحاظ بودجه تفاوت زیادی میان تلویزیون و شبکه خانگی دیده نمی‌شود و در برخی سریال‌های تلویزیونی هم برای تولید سریال بودجه‌های خوبی اختصاص داده می‌شود ولی نتیجه لازم گرفته نمی‌شود. عین این اتفاق در شبکه خانگی هم هست که برخی سریال‌های پرهزینه، کیفیت لازم را ندارند.
نویسنده «تکیه بر باد» تأکید کرد: موانع و بوروکراسی حضور و تأیید فیلمنامه در بخش‌های مختلف تلویزیون واقعاً زمانبر است ولی تولید در شبکه نمایش خانگی چنین چالش‌های فرسایشی را ندارد. شاید یک دلیل علاقه کارگردانان به کار در شبکه خانگی همین است، چون نباید تولید را فرسایشی کرد و باید تسهیل امور در تلویزیون صورت گیرد. فرهودی گفت: آنچه واضح است اینکه تلویزیون قدرت و پتانسیل تولید سریال‌های بسیار باکیفیت و بهتری را دارد ولی به دلایل مختلف نمی‌تواند در همه تولیداتش، موفق باشد. تلویزیون اگر خودش باشد و نگاه فراگیرش در تولید را در نظر بگیرد و بیش از حالا به فکر جذب همه نگاه‌ها باشد، قطعاً می‌تواند موفق‌تر باشد، ضمن اینکه باید خودش را از قید و بند نویسنده‌های تکراری نجات بدهد و خواستار متن‌های جدید باشد و به دنبال نوآوری بگردد.
به گفته وی، کلیشه‌ها سبب می‌شوند ذهن مخاطب خسته شود و به نظر می‌رسد تلویزیون در سریال‌سازی دچار برخی کلیشه‌هایی است که نمی‌تواند خود را از بند آن برهاند. این چالش نیاز به آسیب‌شناسی دقیق و جدی دارد و اولین کسی که می‌تواند به داد این وضع برسد خود سازمان است، یعنی اول باید کمبود‌ها از سوی خود مدیران به رسمیت شناخته شود تا به دنبال رفع آن باشند.
