سرویس اقتصادی جوان آنلاین: شرکت ملی نفت ایران در پاسخ به گزارش دو هفته پیش روزنامه جوان با عنوان «تعلل هند در فرزاد به سود هند» توضیحاتی را ارسال کرده است که وفق ماده ۲۳ قانون مطبوعات، متن این جوابیه در ادامه میآید:
میدانهای فرزاد (الف) و (ب) دو میدان گازی مستقل در مرز آبی ایران و عربستان هستند. به دلیل ویژگیهای منحصر به فرد این دو میدان، توسعه آنها با چالشهای ویژهای روبهرو است که مشابه هیچیک از میدانهای گازی و نفتی کشور نیست. از جمله پیچیدگیهای خاص این میادین شرایط بسیار نامتعارف زمینشناسی، وضعیت دما، فشار بالای مخزن و میزان بسیار بالای گازخورنده هیدروژن سولفوره همراه با تولید گوگرد عنصری است که موجب دشواری حفاری و نیز انتقال و فرآورش گاز تولیدی میشود. با شرایط گفته شده توسعه میادین فرزاد مستلزم دسترسی به دانش فنی بالا و به کارگیری فناوری و تجهیزات پیشرفته و خاص است که بعضاً در انحصار شرکتهای بینالمللی انگشت شماری میباشد که در توسعه طرف مقابل (کشور عربستان) نیز بعضاً فعالیت داشتهاند.
از طرف دیگر به دلایل پیشگفته و نیز حجم بالای ناخالصیهای موجود در گاز (بیش از هفت برابر پارس جنوبی) که منجر به هزینه بالای تصفیه آن میشود و نیز میزان کم بسیار کمتر هیدروکربورهای سنگین و باارزش (اتان، LPG و میعانات) که منجر به ارزش کمتر گاز تولیدی میشود، اقتصاد طرح در مقایسه با سایر میادین به سختی قابل توجیه است.
شایان توجه است که روند توسعه در سمت مقابل نیز بهرغم دسترسی کامل و بدون محدودیت به منابع، امکانات، دانش فنی و تجهیزات روز دنیا و با استفاده از مشاوران، پیمانکاران و سازندگان رتبه اول بینالمللی در مدت ۱۰ سال گذشته با سرمایهگذاری بالنسبه بالایی (قریب به دو برابر هزینه تأسیسات مشابه در پارس جنوبی) انجام شده که حجم بالای سرمایهگذاری و زمان طولانی توسعه برای کشوری که با محدودیتها و مشکلات دسترسی به منابع مالی و فناوری جهانی مواجه نیست، مؤید دشواری توسعه این میدان است.
با وجود موارد فوق و موقعیت میادین مشترک فرزاد، شرکت ملی نفت ایران همواره مصمم به یافتن راهکاری جهت توجیه اقتصادی طرح، توسعه و بهرهبرداری از این میادین با جذب سرمایهگذاری خارجی بوده است. با توجه به ابراز علاقهمندی طرف هندی به سرمایهگذاری در توسعه میدان فرزاد (ب) و نیز حق قبلی ایشان برای مشارکت در توسعه میدان مذکور براساس قرارداد اکتشافی فیمابین، شرکت ملی نفت ایران در تمام دولتهای نهم و دوازدهم در راستای حفظ روابط راهبردی بین دولتها به ویژه در زمینه انرژی و نیز مشکلات پیشگفته در توسعه میدان، در جهت رسیدن به توافق با کنسرسیوم هندی و امضای قرارداد توسعه، حداکثر تلاش و همکاری را به عمل آورده است که پس از برجام شدت گرفت و به مراحل عقد قرارداد نزدیک گردید. این در حالی است که برخی تغییرات و خواسته اضافی نسبت به توافقات اولیه از جانب طرف هندی مطرح گردید که شرکت ملی نفت ایران شرایط و تبعات مربوطه را پذیرفت و در ابتدای سال۹۷ نیز پیشنویس قرارداد توسعه تهیه و به کنسرسیوم هندی ارسال گردید، لکن با خروج امریکا از توافق برجام در سال۹۷ مذاکرات مذکور به دلیل عدم امکان انجام کار از جانب طرف هندی متوقف گردید.
به موازات شرایط فوق، شرکت ملی نفت ایران علاوه بر کنسرسیوم هندی، مذاکرات گستردهای نیز جهت توسعه میدانهای فرزاد با سایر شرکتهای معتبر بینالمللی از جمله شرکت گازپروم روسیه آغاز نمود و توافقات اولیه نیز در این خصوص حاصل گردید که مجدداً امکان اجرا و عملیاتی شدن میسر نگردید.
در این شرایط و از سال۹۸ شرکت ملی نفت ایران تصمیم به توسعه مستقل میدان فرزاد (ب) توسط پیمانکاران داخلی گرفت. اگرچه این امر با وجود دشواری بسیار زیاد در دسترسی به منابع مالی، دانش و فناوری مورد نیاز، ریسکهای کار را به طور جدی افزایش میداد، لکن پس از مطالعه کلیه سناریوهای محتمل، بهینهترین گزینه با توجه به شرایط، امکانات و مقدورات فعلی انتخاب و طرح جامع توسعه میدان تهیه و قرارداد با شرکت ایرانی پتروپارس جهت انجام مطالعات مهندسی و حفاری چاه توصیفی و دسترسی به اطلاعات تکمیلی لازم از میدان و متعاقباً شروع توسعه منعقد شده است که هماینک در حال اجرا میباشد و لذا عملاً میدان مشترک فرزاد تعیین تکلیف شده و روند توسعه آن در جریان میباشد.