سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: انتشارات شاهد با همکاری انتشارات سوره مهر برای اینکه قصه دفاع و استقامت مردمان سختکوش این شهر‌ها را در مقابل دشمنِ تا دندان مسلح، در اولین روز‌های آغاز جنگ ثبت کند، با تلاش برخی از نویسندگان کودک و نوجوان اقدام به انتشار این مجموعه برای گروه سنی نوجوانان کرد که مورد استقبال نوجوانان و عموم مردم قرارگرفت. هر سری از مجموعه قصه‌های شهر جنگی، کتاب و قصه مستقلی است از یکی از شهر‌های مرزی کشور که مورد هجوم دشمن قرار گرفتند و مخاطب علاوه بر اینکه وقایع جنگ را در آن شهر‌ها مرور می‌کند با جغرافیا و تا حدودی آداب و سنن مردمان آن مناطق هم آشنا می‌شود.
«قصه قصر شیرین» یکی دیگر از کتاب‌های این مجموعه است که به قلم اصغر کاظمی برای نوجوانان نگاشته شده، اما متأسفانه این نوشته بیشتر به مقاله و گزارش جنگی شبیه است تا داستان. بدیهی است که نام هر نوشته‌ای را نمی‌توان داستان گذاشت، چون زمانی این مسئله امکانپذیر است که آن نوشته عناصر و اجزای یک داستان را داشته باشد، اما در این کتاب از مهم‌ترین عناصر داستانی مثل فضاسازی، شخصیت‌پردازی، دیالوگ و اوج و فرود خبری نیست و مخاطب تا آخر داستان متوجه نمی‌شود که راوی این کتاب کیست و اسمش چیست و چند سال دارد و از همه مهم‌تر اینکه چرا پس خودش در حوادث و ماجرا‌های داستان حضور ندارد و فقط گزارشوار، واقعه حمله عراقی‌ها به قصر شیرین و جنایت‌های آن‌ها را برای مخاطب تعریف می‌کند.
از طرفی ساختار و پرداخت «قصه قصر شیرین» داستانی نیست و شخصیت‌های این داستان مثل یک شبح، خیلی سریع می‌آیند و می‌روند. نویسنده تا صفحه ۲۰ کتاب فقط مقدمه‌چینی می‌کند و از شروع حمله عراقی‌ها به قصرشیرین و دربه‌درکردن مردم و آتش زدن مکان‌های عمومی و پایگاه‌های نظامی در این شهر می‌گوید، اما از شخصیت‌پردازی خبری نیست. در وسط‌های کتاب فقط در چند سطر کوتاه از مبارزات فرمانده شیردلی به نام «علی موحد دانش» می‌گوید که بر اثر انفجار نارنجک یک دستش قطع می‌شود و همچنان به مبارزه ادامه می‌دهد.
همچنین در ادامه داستان اشاره‌ای کوتاه هم به خلبان شهید «شیرودی» و شهید «غلامعلی پیچک» دارد که در درگیری‌های قصر شیرین شهید می‌شوند. تعریف‌کننده این داستان نه تیپ است و نه شخصیت، فقط یک روایتگر است که لحظه به لحظه، حمله و اشغال قصرشیرین توسط عراقی‌ها را تا رهایی بیان می‌کند، البته روایتگر این کتاب به عنوان یک تاریخ‌نگار و خاطره‌نویس، کارش را به بهترین نحو و با قلمی شیوا انجام داده و تمام لحظات جنگ در قصر شیرین را موبه‌مو ثبت کرده که بسیار هم قابل تقدیر است، اما اگر با دیدگاهی داستانی بخواهیم به کتاب نگاه کنیم، این کتاب از ساختار ضعیفی برخوردار است.
